Ідыёт, сабака, мярзотнік, падонак

01 жнівень 2011, 03:04

Аляксандар Лукашук

Марына, Джун і сп-ня Зігер у кватэры Освальдаў

Кожны дзень на працягу лета на сайце Свабоды новы разьдзел кнігі Аляксандра Лукашука “ЛІХАР. Oswald у Менску”.

18 траўня 1962 году ў працоўнай кніжцы Освальда робіцца другі і апошні запіс:

Звольнены з заводу па ўласным жаданьні згодна з пададзенай заявай.

Начальнік аддзелу кадраў мог уздыхнуць спакойна.

КДБ ж перадышкі ня меў. Апошнія тыдні Освальда ў Менску былі, як заўсёды, пад пільным наглядам – але субота 19 траўня хіба найбольш падрабязна прадстаўленая ў архіўнай справе.

Расшыфроўка падслухоўваньня КДБ
19.05.62

ЛГО: Як ты магла! Цябе не было з працы недзе тры гадзіны.

Жонка: Ты ідыёт! Я нікуды з табой ня еду. Можаш узяць дзіцё і ехаць. Бяры яе і едзь.

ЛГО: Заткніся. Вазьмі сваё дзіцё.

(дзіцё плача)

Жонка: Адчапіся. Рабі што хочаш, я з табой не паеду. Ты ніколі нічога ня робіш, каб мне дапамагчы. Ідзі, кармі дзіцё. Можаш мяне забіць, але ў мяне зьявіцца малако. Ты будзеш рабіць скандалы да другой гадзіны раніцы. Я ня проста пайшла з працы невядома куды – я мусіла заснуць у той паліклініцы. Гэтыя дактары як спэцыяльна не чакаюць мяне.

(плача)

Мне што, бегчы дадому трэба было?

ЛГО: Менавіта.

(яны ідуць на кухню)

12:50 (яны вяртаюцца)

Жонка (румзае): Прэч з маіх вачэй, сабака! Мярзотнік! Не глядзі так на мяне – ніхто цябе не баіцца. Ідзі да д’ябла, падонак!

ЛГО: Вельмі добра.

Жонка: Можаш ехаць у сваю Амэрыку безь мяне і, спадзяюся, ты здохнеш па дарозе.

(ЛГО выходзіць. У кватэры ціха)

Магнітафон КДБ працаваў, падслухоўваньне працягвалася – але да вечара нічога новага не запісалі. Жонка з мужам калі і працягвалі размову, дык на бальконе, і нават позьнім гасьцям давялося доўга званіць у дзьверы.

У расшыфроўцы КДБ яны пазначаныя як “Невядомы мужчына 1”, “Невядомы мужчына 2” і “Невядомая жанчына 3”. Мэйлер ужо дастаткова ведаў кола знаёмых Освальда, каб падставіць у тэкст імёны: Павал Галавачоў, муж і жонка Зігеры.

21:30

Сп-ня Зігер: Мы грукалі й грукалі!

Марына: Мы былі на бальконе, нічога ня чулі.

Сп-ня Зігер: Дзе ваша дачка? Будзем спадзявацца, што яна здаровая. У яе вочы яе маці – вельмі вялікія.

Лі: У яе маміны вочы, вусны, нос. Яна ўсё атрымала ад сваёй маці, і нічога ад мяне.

Сп-ня Зігер: Наступны ў вас будзе сын.

Лі: Мы ўжо атрымалі дакумэнты. Верагодна, ад’яжджаем у аўторак.

Сп-ня Зігер: Як вы едзеце? Параходам ці самалётам?

Лі: З Масквы альбо цягніком альбо самалётам. Залежыць ад таго, якую візу нам даюць.

(усе гавораць адначасна, немагчыма разабраць)

Сп-ня Зігер: Калі яна вырасьце, яна нават ня будзе ведаць, дзе нарадзілася. Можа, Джун калі-небудзь прыедзе.

Сп. Зігер: Адведаць адна рэч. Ёй толькі ня трэба прыяжджаць сюды жыць.

Лі: Ты паставіла чай?

Сп-ня Зігер: Не турбуйцеся за нас, усё ў парадку.

Лі: У нас ёсьць шклянкі?

Марына: У нас дзьве шклянкі. Таксама ёсьць мой малы кубак. Ён ужо ўсё запакаваў.

Лі: Усё наша багацьце. Пусты пакой.

Сп-ня Зігер: Вы шчасьлівыя, канечне?

Лі: Мы шчасьлівыя.

Сп-ня Зігер: Марыначка, а ты?

Марына: Я зусім не такая ўжо шчасьлівая, зразумела.

Сп-ня Зігер: Дзіцё будзе бляндынкай, яна будзе прыгожая.

Лі: У яе будзе добрае жыцьцё, у яе ўсё будзе.

(усе гавораць разам, складана разабраць)

(прыходзіць Павал, усе трое мужчынаў ідуць на кухню)

Лі і Павал Галавачоў у кватэры Освальдаў

Кожны ў стане прачытаць гэты разьвітальны дыялёг па-свойму. Ён аднолькава бянтэжыць, калі ўявіць яго перад невядомай будучыняй, што чакае герояў наперадзе, і калі прачытаць яго зь сёньняшняга дня.

Зрэшты, і для тых, хто гаворыць, і для тых, хто чытае, існуе толькі сёньня. Амаль як для матылькоў.

Працяг заўтра.