Людзі кажуць, што ўсё добрае некалі мусіць закончыцца.
Я не адразу пачала пісаць...
Старыя кнігі для кожнага пахнуць па-свойму.
Адзін з братоў адразу пасьля школы падаўся ў авіяцыю.
З Сашкам Бурым пасля школы ідзём катацца на санках.
Нам было цiкава, хто з нас хто.
Іхні кот еў куранят.
Jana sieła na łožak śpinaj da mianie i apranałasia.
Толькі разышліся госьці, як гаспадыня пачала прыбіраць са сталоў.
Было вельмі рамантычна, але хацелася яшчэ нечага незвычайнага.
Прапанова назваць найлепшыя кнігі 2017 выклікала разгубленасьць.
Паэтка з каралеўскага места ходзіць на паклон да двух дубоў.
Наўкола — маналіт шматпавярховікаў.
Зрабіў яе фотаздымак і паставіў разам з іконай.
«Ды ён па гарэлку паехаў, — таропка адказала прыбіральшчыца, — да намесьніка падыдзіце».
У дзевяць раніцы яшчэ паўзмрок. Рана вечарэе.
Прайшло паўдня, а балет усё не канчаецца.
Звалі яе Мэры, Марыся па-нашаму…
I дзiўная рэч: гляджу на твары i не магу прыгадаць нi імя, нi прозьвiшча.
«Так, тата з мамай пажартавалі, а паглядзіце, што выйшла!»
Такі разумны, а такі дурны!
І вось гады праляцелі, пракруціліся, як кола сячкарні.
Вер! Я дакладна гэта ведаю!
Мрази — słova kaniečnaha emacyjnaha napału, až dabiała.
Калі паклікалі есьці, бацька не прачнуўся.
Ніхто прэтэнзій да суседзяў не мае. Так у яе краіне. Але не ў Амэрыцы.
— Адкуль такая прыгожая?
Гады тры бандыта не маглі злавіць.
Перада мной стаіць бацька — малады і вясёлы.
— Ідзі ў настаўніцкую. Прыйшлі госьці з радыё, пагутары зь імі.
Дурніца ты! Ня ведаеш, якую палову кабеце штодня мыць трэба.
Суседка баба Вера не любіла дзяцей і пасыпала горку попелам.
У аўтобусе і на мэтро было больш тлумна, таму чытаць хацелася менш.
Вяскоўцам гэтага не зразумець.
Жартаўнікі перасталі сьмяяцца. Сур’ёзныя — размаўляць.
Іду па цэнтры самага маленькага гораду Беларусі.