Напачатку 80-х камандаваньне роты даручыла мне завезьці камісаванага «самастрэла» дахаты. Нябога адсек сабе палец дзьвярыма чыгуначнага пульману.
У Кіеве мы рабілі перасадку на Крывы Рог. Мелі чатыры гадзіны вольнага часу. Запісаліся на экскурсію па горадзе, якая закончылася наведваньнем лёхаў Кіева-Пячорскай лаўры.
Паблукаўшы, сярод трунаў, па падзямельлі, экскурсійная група выйшла на божы сьвет. Але «самастрэла» сярод нас не аказалася. Пагукаўшы і крыху пачакаўшы, я з усімі паехаў на вакзал.
«Самастрэл» сядзеў у пачакальні і паглынаў марозіва.
— Дзе ты поўзаеш. Я стаміўся цябе чакаць, — першае, што я пачуў ад яго.
Чалавек ехаў на «гражданку». Сьпяшаўся. Труны яго не цікавілі.
Алесь Аркуш
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
