Штолета еду ў Антанёва, вёску ў глыбіні Налібоцкае пушчы. Да бабулінае хаты, якое даўно няма. Разьвярэджу душу. Бабуля суцешыць, пачастуе салодкімі вусаткамі, якія пасадзіла ля кухоннага вакна. Для мяне пасадзіла, бо трэба было ў суседзяў прасіць, дзе цэлыя зарасьнікі вырасьлі. Прасіць не любіла. «Праз пару гадоў і свае будуць, прыедзеш, пачастуесься» — здалёку чую яе голас...
Сёлета сустрэлі мяне мёртвыя дрэвы. Усё згарэла: сусед паліў сухую траву. Згарэў склеп, каля якога заўсёды фатаграфавалася. Спачатку з маленькім сыночкам, пазьней — з унучыкам. Іх таксама са мною няма: сынок вырас, унучык — за акіянам.
Са здымкаў глядзяць мае маленькія блакітнавокія цуды.
І вусаткі са сьпелымі ягадамі.
Ала Петрушкевіч
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org