Ідучы пад гару, я адчуў, як нехта пяшчотна кранае мяне за плячо. «Гэта я, паглядзі на мяне!» Азірнуўся. Яна плыла. Яшчэ зусім нізка, над полем, над лесам, над белай абвечарэлай дарогай. Яшчэ такая зямная і ўся ружовая. Не плыла, а быццам выходзіла зь ляснога нябачнага возера, узьнімалася з хваляў дзівоснай прыроднай ванны, каб адысьці, адплысьці ў нябесную далеч. Яна асьляпляла сваёй чысьцінёй і цнатлівай пяшчотай.
Я спыніўся, паклаў на траву ровар і доўга стаяў, глядзеў на яе. Самотны падарожны, я быў акліканы ёю для пацалункаў і ласкі, пакуль не астыла паветра, пакуль яна — цялесная і цёплая.
Гэта была поўня.
Валер Дранчук
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
