Зуброўка -- духмяная трава, якая расьце ў лясох і на лугавінах, атрымала
сваю назву праз тое, што яна -- улюбёная ежа волатаў беларускага лесу -
зуброў. А яшчэ яна - араматычны сродак, які ўжывецца для...
Напэўна, кожны жыхар Беларусі мог бы скончыць гэтую фразу, нават не
падумаўшы, што апрача гарэлкі зуброўкавы водар можна знайсьці ў старых
рэцэптах пірагоў, печываў і іншых прысмакаў. Пахам зуброўкі дыхалі закаханыя
ў вечаровых стагах, але пра яго чамусьці ніколі ня пісалі паэты.
Зуброўка 20-га стагодзьдзя гэта тавар. Укінутая ў гарэлку жоўтая або
зялёная сьцяблінка ператварае яе ў трунак вышэйшай якасьці. Напой "Зуброўка"
- сувенір зь Беларусі, які вязуць нашыя суайчыньнікі едучы куды-небудзь
у замежжа. Гэткім чынам "Зуброўка" - гэта ў пэўным сэнсе візытоўка Беларусі.
"Вось сымбаль твой, забыты краю родны", -- выгукнуў словамі Багдановіча
адзін мой знаёмы, уздымаючы над галавой фірмовую пляшку. "А што, -- адказаў
другі, -- ня трактар жа Беларусь весьці ў падарунак".
Налепка на "Зуброўцы", як правіла, ўпрыгожаная выявамі зуброў і неабазнаны
чалавек можа зразумець гэта як намёк: зубры ядуць гэтую траву і яны моцныя.
Хочаш быць моцным -- пі "Зуброўку". Між тым, гатунак зуброўкі які ідзе
на выраб гарэлкі, зубры не ядуць. Яны любяць іншую зуброўку, якая хаця
і з аднэй сям"і з гэтай, але такога паху ня мае.
У 70-80-я г.г. "Зуброўка" ўжывалася як падмазка перад хабарам, а то
й як хабар. Яе скрынкамі выстаўлялі для рознага кшталту праверак, рэвізыяў
і ўрачыстых сустрэчаў так званых патрэбных людзей. Кіраўнікі рознага кшталту
і розных узроўняў, едучы на паклон хто ў Менск, хто ў Маскву везьлі яе з
сабой і гэткім чынам залагоджвалі справы, атрымлівалі ўзнагароды або "ярлыкі
на княжаньне".
"Зуброўка" і сапраўды магла б стаць каралевай беларускіх напояў, як
"Бехераўка" ў чэхаў, "Пярцоўка" ў украінцаў, ці каралём, як "Рыскі бальзам"
у латышоў... Але ня стала...
Сяржук Сокалаў-Воюш.
Самае папулярнае
1