Слова – што тут казаць – Бог. Цуд маўленьня – найвялікшы на гэтым
сьвеце. У параўнаньні зь ім – нішто нават само стварэньне сьвету. Невымаўлены
і праз маўленьне нявыяўлены сьвет – нешта настолькі жахлівае, што ня мае
роўнажахлівага слова.
Узьнікаюць і гінуць галяктыкі, запальваюцца і згасаюць сонцы, плывуць
над сьнягамі аблокі, туляцца ў пушчах зьвяры, а ў водах рыбы. Але бяз слова
ўсяго гэтага дзіва ніхто ня бачыць, не трымае ў памяці, не беражэ да наступнага
дня. І хаця сьвішча вецер, трушчацца камяні, рыкае зьвер, аднак глухая
цішыня няўцямнасьці пануе ўсюдна: усё ёсьць – і нічога няма. Жудаснае відовішча.
Як быццам чалавек яшчэ не нарадзіўся, а ўжо памёр.
Пакуль сьвет ня быў названы сьветам – яго як не было. Усё, што ёсьць
– ёсьць толькі таму, што мае сваё слова.
Адам, надаўшы істотам ды існасьцям імёны, вызваліў іх зь вязьніцы небыцьця.
І тады ўсё, што было, сталася словам, а што не сталася словам,
таго не знайсьці.
Натуральна, слова – Бог. Спачатку было слова. Напрыканцы
слова зноў ня будзе.
Апакаліпсіс – гэта ня енк, лямант, мальба. Апакаліпсіс – гэта той дзень,
калі нам усім разам адыме мову. “Гэта канец сьвету,” – пасьпее сказаць
чалавек, але ўжо не пачуе ніводнага слова.
Валянцін Акудовіч
Самае папулярнае
1