На станцыі чакаю апошнюю электрычку. Зьнянацку побач матэрыялізуецца малады мужчына зь неадэкватным позіркам. Запальвае, апавядае:
— Неяк мяне заслаўскія мянты злавілі. У пастарунку прышпілілі кайданкамі да батарэі. Я аслабаніўся, — паказвае як. — Аднаго мянта адразу звольнілі, а другога пакінулі, каб кайданкі знайшоў, яны нумарныя. Я сам прыйшоў, вярнуў. Іх галоўны ўсё дапытваўся, як мажліва камэры сачэньня ў двары прамінуць, не засьвяціцца. Я ж — дэсантура! Цяпер у мяне мянушка — Гудзіні. Сумна тут, думаю на Данбас падацца.
— За каго ваяваць будзеш? — пытаюся.
— Якая мне, беларусу, розьніца? І там, і там — браты-славяне.
І малады мужчына бязгучна зьнікае ў цемры.
Максім Клімковіч
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
