Слова талеранцыя нібы паўлін напоўніцу засьвяціла сваімі пёркамі
адно ў эпоху Шушкевіча. Беларускі народ, які адрадзіў сваю дзяржаўнасьць,
быў, відавочна, ня самым вядомым, ня самым багатым і шчасьлівым, але затое
самым, самым талерантным. Слова талеранцыя было занадта прыгожае
і занадта выгоднае і таму пачало ўжывацца направа й налева з сэнсам і безь
яго. Слова сталася паступова візытнай карткаю маладое Беларускае дзяржавы
і, як шмат хто спадзяваўся, пропускам у сям’ю вольных эўрапейскіх народаў.
Але гэтага не адбылося, і слова так надакучыла, што і яно само і ягоны
зьмест пачалі выклікаць лёгкую агіду. А з пачаткам дыктатуры яно ўвогуле
сталася пустым паняткам.
У сёняшняй Беларускай сытуацыі анічога, што можна было б назваць талеранцыяй,
проста не засталося. Затое пачалі набіраць вагу іншыя словы: апазыцыя,
супраціў, барацьба. Валянцін Акудовіч нават напісаў эсэю “Вайна культураў
як крыж на магілу талеранцыі”. А шкада, прыгожае было слова.
Ігар Бабкоў
Самае папулярнае
1