Уліцёнак: “Што такое відэасамвыдавецтва ў беларускіх умовах?”
Міндлін: “Упершыню мы сутыкнуліся зь ім, калі зрабілі з Юрыем Хашчавацкім фільм “Звычайны прэзыдэнт”. 10 год таму ў Беларусі было прыблізна 800 тысяч магнітафонаў”.
Уліцёнак: “Цяпер увогуле такой статыстыкі не знайсьці…”
Міндлін: “Цяпер дадаліся кампутары, спадарожнікавае тэлебачаньне, DVD – усяго навалам проста!”
Уліцёнак: “А самвыдавецкай прадукцыі?”
Міндлін: “Ну, мала хто займаецца ёй… Хоць паводле нашага заканадаўства тут крыміналу няма – адмысловыя дазволы на тыражаваньне, нейкія ліцэнзіі не патрабуюцца. Магчыма, няма жаданьня, магчыма – рэсурсаў…”
Уліцёнак: “…кваліфікацыі…”
Міндлін: “Так, хоць сустракаюцца вельмі ўдалыя прыклады. Скажам, кінавытворчасьць хлопцаў з газэты “Навінкі”. Яна рабілі па форме абсурдысцкія фільмы, але пазнавальныя – краіна бачыла сваё адлюстраваньне. Але, паўтару, ня ўсе гатовыя рызыкнуць пайсьці такім вось шляхам”.
Уліцёнак: “Мне падаецца, больш удала разьвіваюцца малыя формы: маю на ўвазе досьвед стварэньня вельмі калючых беларускіх мультфільмаў…”
Міндлін: “Іх вядомасьць была проста велізарная. Калі не памыляюся, было 50 000 заходаў на гэты сайт”.
Уліцёнак: “Мы зараз гаворым пра менскі досьвед. А ці ёсьць самвідэавыдат у рэгіёнах?”
Міндлін: “У Магілёве добрая каманда працуе – над мультсайтам. Простым. Але ж гэтая форма надзвычай зручная для моладзі: лёгкая, дынамічная. Ёсьць адпаведныя людзі і ў Гомелі, Берасьці”.
Уліцёнак: “Хто мусіць падтрымліваць відэасамвыдавецкі рух?”
Міндлін: “Адзін палітык казаў: “Мы будзем хадзіць ад дзьвярэй да дзьвярэй!” Ды ў вас ног ня хопіць! Несучасны палітык той, хто ня ведае, як карыстацца сучаснымі сродкамі інфармаваньня”.
Уліцёнак: “Бясконцыя, бясконцыя сайты – вашая ацэнка беларускага нэту?”
Міндлін: “Добрая самадзейнасьць”.
Уліцёнак: “Мы гаварылі з вамі аб праблемах вытворцаў інфармацыі, а якім чынам можна характыразаваць яе спажыўца?”
Міндлін: “Магчыма, у спажываньні інфармацыі і ёсьць галоўная праблема. Бо калі кваліфікаваны спажывец, то і вытворца будзе падымаць планку. Нашыя гледачы, на жаль, пакуль да гэтага не штурхаюць”.
Найцікавейшыя матэрыялы аўторка на сайце svaboda.org паводле Леаніда Міндліна
З каналу “Беларусь-ТБ” у Маскве запатрабавалі 45 мільёнаў даляраў Менскі мітынг: ці пачутыя прадпрымальнікі Клімавічы: крымінал плюс мядок ад “Залатой пчолкі” ды новае Адраджэньне Гомель: апазыцыя рыхтуецца да вулічных акцый У Патстдаме рэстарацыя «Мінск» стане басэйнам
Міндлін: “Упершыню мы сутыкнуліся зь ім, калі зрабілі з Юрыем Хашчавацкім фільм “Звычайны прэзыдэнт”. 10 год таму ў Беларусі было прыблізна 800 тысяч магнітафонаў”.
Уліцёнак: “Цяпер увогуле такой статыстыкі не знайсьці…”
Міндлін: “Цяпер дадаліся кампутары, спадарожнікавае тэлебачаньне, DVD – усяго навалам проста!”
Уліцёнак: “А самвыдавецкай прадукцыі?”
Міндлін: “Ну, мала хто займаецца ёй… Хоць паводле нашага заканадаўства тут крыміналу няма – адмысловыя дазволы на тыражаваньне, нейкія ліцэнзіі не патрабуюцца. Магчыма, няма жаданьня, магчыма – рэсурсаў…”
Уліцёнак: “…кваліфікацыі…”
Міндлін: “Так, хоць сустракаюцца вельмі ўдалыя прыклады. Скажам, кінавытворчасьць хлопцаў з газэты “Навінкі”. Яна рабілі па форме абсурдысцкія фільмы, але пазнавальныя – краіна бачыла сваё адлюстраваньне. Але, паўтару, ня ўсе гатовыя рызыкнуць пайсьці такім вось шляхам”.
Уліцёнак: “Мне падаецца, больш удала разьвіваюцца малыя формы: маю на ўвазе досьвед стварэньня вельмі калючых беларускіх мультфільмаў…”
Міндлін: “Іх вядомасьць была проста велізарная. Калі не памыляюся, было 50 000 заходаў на гэты сайт”.
Уліцёнак: “Мы зараз гаворым пра менскі досьвед. А ці ёсьць самвідэавыдат у рэгіёнах?”
Міндлін: “У Магілёве добрая каманда працуе – над мультсайтам. Простым. Але ж гэтая форма надзвычай зручная для моладзі: лёгкая, дынамічная. Ёсьць адпаведныя людзі і ў Гомелі, Берасьці”.
Уліцёнак: “Хто мусіць падтрымліваць відэасамвыдавецкі рух?”
Міндлін: “Адзін палітык казаў: “Мы будзем хадзіць ад дзьвярэй да дзьвярэй!” Ды ў вас ног ня хопіць! Несучасны палітык той, хто ня ведае, як карыстацца сучаснымі сродкамі інфармаваньня”.
Уліцёнак: “Бясконцыя, бясконцыя сайты – вашая ацэнка беларускага нэту?”
Міндлін: “Добрая самадзейнасьць”.
Уліцёнак: “Мы гаварылі з вамі аб праблемах вытворцаў інфармацыі, а якім чынам можна характыразаваць яе спажыўца?”
Міндлін: “Магчыма, у спажываньні інфармацыі і ёсьць галоўная праблема. Бо калі кваліфікаваны спажывец, то і вытворца будзе падымаць планку. Нашыя гледачы, на жаль, пакуль да гэтага не штурхаюць”.
Найцікавейшыя матэрыялы аўторка на сайце svaboda.org паводле Леаніда Міндліна
З каналу “Беларусь-ТБ” у Маскве запатрабавалі 45 мільёнаў даляраў Менскі мітынг: ці пачутыя прадпрымальнікі Клімавічы: крымінал плюс мядок ад “Залатой пчолкі” ды новае Адраджэньне Гомель: апазыцыя рыхтуецца да вулічных акцый У Патстдаме рэстарацыя «Мінск» стане басэйнам
