Былы кіраўнік Белтэлерадыёкампаніі Генадзь Давыдзька правёў сёньня першы дзень на новай працы ў офісе праўладнай арганізацыі «Белая Русь». Таксама Лукашэнка прызначыў яго чальцом Савету Рэспублікі. Карэспандэнт Свабоды пагутарыў з Давыдзькам пра асаблівасьці працы на чале дзяржаўнага ТБ і будучыя праекты.
«Былі нейкія такія адчуваньні, што такое можа стацца»
— Ці ваша адстаўка з пасады старшыні Белтэлерадыёкампаніі была нечаканай?
— Нельга так доўга быць у мэдыяструктуры. Трэба іншым займацца. Тым больш там трэба было вырашаць тэхнічныя пытаньні. Усё наладжана. Патрэбны маладыя сілы з маладой арыентацыяй на маладыя СМІ. Усё натуральна выглядае. Я тут ня бачу нічога дзіўнага, а наадварот, нейкія пэрспэктывы ў сваім творчым і грамадзкім жыцьці.
Вельмі цікавая арганізацыя [«Белая Русь»], у якой шмат магчымасьцяў, у якой цудоўны статут. Для мяне гэта пачэсна і цікава. І калі на зьезьдзе выказалі мне давер, як я не магу аддацца ўвесь у гэтую працу? А што да Белтэлерадыёкампаніі, там моцны прафэсійны калектыў, які здольны выконваць любыя задачы. То бок нічога дзіўнага няма.
— Дык ці была адстаўка нечаканай для вас? Ці размаўлялі вы з Аляксандрам Лукашэнкам?
— 50 на 50. Былі нейкія такія адчуваньні, што такое можа стацца. Проста ў сакавіку ў мяне сканчаецца кантракт. І трэба было ці са мной працягваць кантракт, ці не.
У мяне была размова не з Аляксандрам Рыгоравічам, а ў Адміністрацыі, што вось, як вы лічыце, які працяг, што можа быць. Я казаў, што калі ёсьць нейкія думкі наконт таго, што я ня бачу (усё ж зрок замыльваецца ў любога кіраўніка) і калі трэба некаму прыйсьці, хто будзе лепш кіраваць, — я саступлю гэтую пасаду, зраблю так, як трэба для дзяржавы.
«Я ўжо сэнатар»
— То бок вам адразу прапанавалі быць старшынём «Белай Русі»?
— Мне не прапанавалі. Я прыйшоў на зьезд, ня ведаючы, што будзе адбывацца. А потым ужо ў кулюарах... Я ня буду расказваць.
— Вам паабяцалі яшчэ пасаду сэнатара.
— Прэзыдэнт падпісаў учора ўказ, я ўжо сэнатар. І таксама цікава, чым я там буду займацца. Я яшчэ не сустракаўся. Я ня ведаю, якія паўнамоцтвы будуць і сфэра дзейнасьці. Але я папрашуся, каб займацца СМІ, бо я ў гэтым разумею сёе-тое. А што да грамадзкай дзейнасьці, яна мяне цікавіць. Тым больш што наперадзе ня вельмі простыя гады, ня вельмі простыя мерапрыемствы і ў палітычным жыцьці нашай краіны. Трэба неяк змагацца за чысьціню, за шчырасьць, за спакой, за законнасьць. Мы паспрабуем насамрэч быць народным рухам, кансалідаваць вакол сябе ня проста патрыятычныя, а канструктыўныя грамадзкія сілы, сапраўды незалежныя. Можа здолеем.
«Клюб рэдактараў» застаецца
— А «Клюб рэдактараў» на БТ застаецца? Ці будзеце вы там удзельнічаць?
— Застаецца. Я аўтар і вядучы гэтай перадачы. Спадзяюся, ён будзе на карысьць тым ідэалам.
— Вы працавалі разам з новым кіраўніком Белтэлерадыёкампаніі Іванам Эйсмантам. Што вы думаеце пра яго?
— Ён адукаваны, пэрспэктыўны і здольны для гэтай справы. Ён інтэлектуал. Дысцыплінаваны, пунктуальны, мае аўтарытэт у калектыве. Я спадзяюся, што ў яго ўсё зьдзейсьніцца і ён вырасьце ў нармальнага кіраўніка. Белтэлерадыёкампанія — гэта такі структураваны завод, і там сэгмэнты, якія працуюць незалежна. І нават калі адзін сэгмэнт адпадае, другі зусім незалежна існуе. І працуюць, як гадзіньнік добра наладжаны. Так што кіраўнік — гэта мадэратар і чалавек, які адказвае за арганізацыю працэсу. Гэта моцны мэханізм. Ён не пабудаваны аўтарытарна, а вельмі дэмакратычна. Ставіцца так, што там вырашае толькі старшыня, нельга.
— То бок у вас няма нейкага расчараваньня, што вас выціснулі?
— Ды не, я ж супрацоўнічаю, і «Клюб рэдактараў» застанецца. Я думаю, можа і яшчэ зьявіцца нейкая праграма, і таксама час для творчасьці. Так што можна сказаць, што я шчасьлівы.
«На такіх нарадах няма нават гэндэрных асаблівасьцяў»
— Але яму давядзецца езьдзіць на нарады да сваёй жонкі і адначасова кіраўніка прэс-службы прэзыдэнта Натальлі Эйсмант, атрымліваць там указаньні.
— Ну вось, я чакаў гэтага пытаньня ад вас. Гэта ж так цікава, жонка, а ён сядзіць, нібыта ён падначалены ў жонкі. А-я-яй, як прыемна гэта напісаць.
— Але ж такія нарады праводзяцца?
— На такіх нарадах няма нават гендэрных асаблівасьцяў. Ёсьць чалавек, які выконвае абавязак. І хто ён — муж, сын, жонка, бацька — ня мае ніякага значэньня. Ёсьць даручэньні, пляны, мэты, і туды трэба накіроўвацца. Калі нехта з родзічаў нейкую галоўную пасаду займае, трэба працаваць яшчэ больш. І прыклад паказваць. Гэта ня проста так. І таму цяпер Іван і Натальля Эйсмант такую вялікую адказнасьць маюць, бо ім працаваць трэба лепш, каб такіх нараканьняў не было. Я, напрыклад, за сямейнасьць у такім разуменьні. І калі я некага са сваіх буду браць на працу, яны павінны паказваць прыклад.
Катэдж будуецца на дзьве сям'і
— А вось нам былы старшыня Белтэлерадыёкампаніі Зімоўскі казаў, што адной з прычын адставак была эканамічная, бо дзяржаўныя СМІ датацыйныя. Якой вы пакідаеце Белтэлерадыёкампанію новаму кіраўніку?
— Кампанія атрымлівае менш грошай, чым, напрыклад, «Белсат». Мы ня цалкам датацыйныя. Сёньня ў заробку супрацоўніка Белтэлерадыёкампаніі больш за 50% — гэта небюджэтныя грошы. Тэхніка таксама набываецца ў асноўным з пазабюджэтных сродкаў. Калі я прыйшоў 8 гадоў таму на пасаду, вымушаны быў браць крэдыт, каб заплаціць заробкі людзям. Вось такі быў стан на той час. Больш за тое, трэба было выплачваць 4 мільёны эўра за адзіную купленую перасовачную тэлестанцыю. Цяпер у кампаніі ёсьць грошы.
— А вы цяпер будуеце катэдж у менскім элітным раёне «Дразды-2» — у Весьнінцы...
— Так, ён будуецца на дзьве сям'і ўжо сем гадоў. Дзьве вялізныя сям'і. Я штогод пішу дэклярацыю пра ўласныя даходы. Дом з двума пад’ездамі, кухнямі, з адной гасьцёўняй. І што тут дзіўнага?
«Я ня ведаю, адкуль Якубовіч браў інфармацыю»
— Як вы ацэньваеце сваю дзейнасьць на пасадзе старшыні БТ? Ці не шкадуеце, што, напрыклад, агучвалі фільм «Плошча. Железом по стеклу», які стаў першым буйным праектам пад вашым кіраўніцтвам?
— Гэты фільм я агучваў, калі яшчэ ня быў старшынём. Але агучыў, бо так і трэба было казаць. Фільмы выходзілі дзеля таго, каб у дзяржаве была стабільнасьць. І каб даць адпор сілам, якія спрабуюць гэты спакой парушыць, антыдзяржаўным сілам. Я не шкадую пра гэта. Гэтыя фільмы былі зробленыя правільна, іх трэба было зрабіць. Рабіў ня я, ня я мантаваў. Але я адказваю за ўсё, што адбывалася ў Белтэлерадыёкампаніі. І вынікі маёй працы, сярод іншага, ляжаць у тым, што за гэтыя 8 год дзяржава наша стаіць і пакуль яна незалежная. Гэта важна.
— А вось Павал Якубовіч распавёў нам у інтэрвію, што пра «фраў А.» даведаўся з БТ. Гэтая справа тычылася «Белага легіёну».
— Я ня ведаю, што сказаў Якубовіч. Я ня ведаю, адкуль Якубовіч браў інфармацыю. Я адказваю толькі за сваю інфармацыю і за сваю дзейнасьць. Мала што ён кажа. А можа, БТ у яго ўзяло інфармацыю? Гэта рабіла Агенцтва тэленавін. Яны працавалі натхнёна і зрабілі правільную карціну, якую трэба было рабіць.
«Я даўно даваў каманду, каб паказалі «Жоўты пясочак»
— Стала вядома, што фільм Аляксея Туровіча «Жоўты пясочак» паводле Быкава могуць паказаць па дзяржаўным тэлебачаньні. Кажуць, пасьля вашага сыходу ў Белтэлерадыёкампаніі пачалася адліга.
— Павінен выйсьці, я даў каманду, каб паказалі фільм, месяцы тры таму.
Ён вельмі марудны, з цудоўнай апэратарскай працай. Акторы намагаліся зрабіць. Але з гледзішча рэжысуры ён вельмі сумны, зацягнуты. Я сказаў: пакажыце гэта кіно, каб проста супакоіліся. Бо людзі глядзець яго ня будуць. Гэта не мастацкае кіно, а проста акцыя. Быкава вельмі цяжка экранізаваць. І гэты фільм не атрымаўся.
Каго абвінавачваюць у гэтым фільме? Ідэйная скіраванасьць, хто вінаваты? Бальшавікі — ды халера зь імі, хто ж іх паважае. Ленін — супярэчлівая фігура, Сталін — зусім супярэчлівая фігура. І што пра іх казаць? Нам трэба сёньня жыць і будаваць сваю краіну. І працаваць, каб яна была незалежнай.
— Вы раней дэманстравалі майку з «Пагоняй». Вы яе носіце?
— Я паважаю нацыянальную сымболіку. Яна цудоўная і прыгожая. Трэба ёй надаць статус нацыянальнай каштоўнасьці гістарычнай. І кінуць гэтую тэму. Таму майкі з «Пагоняй» у мяне ёсьць.
