Мама вышывала «Ўкраінку» — прыгажуню ў нацыянальных строях каля тыну, дзе растуць кветкі. Сьпяшалася. Узор павінна была хутка вярнуць. Не пасьпела: нарадзіла дачку.
Прыйшоў бацька праведаць, сказаў, што карціну забралі. Пабедавала мама, а бацька толькі ўсьміхнуўся.
Вярнулася дадому, а тут неспадзеўка: на стале ляжыць «Украінка». Усё вышыта. Хто закончыў? Такі падарунак зрабіў нам бацька. Ніколі больш ніводнага сьцяжка ня вышыў.
Цяпер мая аднагодка вісіць у маёй хаце. Калега, які аднойчы быў між гасьцей, сказаў, што ў іх такія карціны называлі «Бандароўна». Мо адтуль, з захапленьня красою тае ўкраінскае прыгажуні, на якую глядзела зь дзяцінства, нарадзілася ў мяне любоў да Ўкраіны...
Ала Петрушкевіч
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
