Jak tolki ja ŭpieršyniu pačuła ciabie, ty mianie adrazu začaravała! A ciabie niа lubiać. U ciabie niа vierać. Ty rastaptanaja, zasmučanaja, pahardžanaja. Maŭlaŭ, niа dosyć uźniosłaja; nia dosyć pryhožaja. Kažuć, ty trudnaja. Śćviardžajuć, ty jość tolki dyjalektam. Miarkujecca, u ciabie niama budučyni. Ličać ciabie miortvaj...
Chto moža kazać takuju łuchtu? Tolki toj, chto ciabie nia viedaje, chto nikoli ciabie nie paznaŭ! Ty ž takaja pryhožaja! Ščymliva piaščotnaja! Nievymoŭna miłahučnaja! Nastolki inšaja, čym hetaja, maŭlaŭ,"uźniosłaja"! Hładziš dušu, raduješ vucha, łaščańnie z taboj — jak sałodkaje kachańnie!
Nie, ty nia miortvaja. Ty žyvieš i budzieš žyć! Maja lubimaja biełaruskaja mova!
Světlana Vránová
***
Šanoŭnyja čytačy, u hetaj rubrycy kožny z vas moža apublikavać svoj tekst, kali zaprapanuje cikavuju temu i ŭkładziecca ŭ 100 słovaŭ. Prysyłajcie svaje prapanovy na adras svaboda@rferl.org
