Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Туалет


“Гэны гэнерал прыехаў са сваім клазетам. Шпакоўня такая, у нас на двары стаяла. Ён сядзіць, а салдат ахоўвае,” – такое было найбольшае ўражаньне ад сустрэчы зь немцамі-акупантамі адной беларускі, якая памятае вайну дзяўчынкай.

Іншая цётка, вярнуўшыся з-за мяжы, на пытаньне “што найбольш уразіла” адказала :“Туалет. Я б хацела там памерці, на той ружовай кафлі.”

Ну што ж, цётка не такая ўжо і арыгінальная: замежныя турысты, калі траплялі ў туалеты на нашых вакзалах, таксама хацелі памерці.

Ту-а-лет – як французкі выгук вялікай сацыяльнай эвалюцыі неяк слаба прабіваўся ў лясістую Беларусь. З усіх першасных патрэбаў тутэйшага чалавека над ім вісела і ціснула і ўважалася за галоўнае адна – патрэба працы. Лёзунг “нішто чалавечае…” увасабляўся у самай куртатай форме: дамы з усіх туалетаў часьцей патрабавалі ватоўку і боты, туалетнае мыла пэрыядычна было дэфіцытам, туалетная папера нейкі час прадавалася па сьпісах – толькі для вэтэранаў.

Праўда, у СССР мільённымі накладамі выходзілі газэты. Затое грамадскіх прыбіральняў было надзвычай мала.

Даступнасьць прыбіральні робіць чалавека лёгкім і свабодным. Недаступнасьць – ператварае ЗАДАВАЛЬНЕНЬНЕ патрэбнасьцяў у экзэкуцыю патрэбнасьцямі. Таму многіх вязьняў і затрыманых пазбаўляюць туалету. У куце кожнай турэмнай камэры стаяла і стаіць – як сымбаль бруду, пакутаў і прыніжэння – параша.

Беларускія аўтобусы, што коцяць дарогамі Эўропы, па ранейшым спыняюцца у лясках схадзіць да ветру. “Платны туалет” застаецца страшным пудзілам.

На берасьцейскім памежжы туалеты ў цягнікох зачыняюцца на некалькі гадзінаў. Далей – залежыць у які бок паедзеце. Там, дзе церпяць, сьмярдзіць парашай. Там, дзе паўсюль туалеты, лунае дух свабоды.

Алена Ціхановіч

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG