Тхло – алегорыя нашага жыцьця ў 20 стагодзьдзі.
Унармаванае тлумачэньне слова: тухлы, гнілы пах – тхліна. Не ўнармаванае:
рыба, якая затохлася пад лёдам. Унармавана, мы – незалежная дзяржава, неўнармавана
– тхло.
Зіма. Адліга. На лёдзе зьяўляецца вада. Потым: раптоўны моцны мароз,
які блякуе доступ паветра ў падлёдныя плыні… Рыба зьбіраецца ў касякі.
Здаецца, сваёй масай яна хоча праламіць ільдовую вязьніцу і глынуць
волі.
Рыбы зьбіраецца больш, а кіслароду становіцца менш. Рыба затыхаецца,
тохне, дохне.
Тохнуць і дохнуць маюць тое самае паходжаньне. Яны радня словаў: дух,
дыхаць.
Часам, рыба і сапраўды ламае лёд і вырываецца на волю. Але што ёсьць
воля на паветры для таго, у каго воля – вада і што ёсьць воля -- вада,
калі ў ёй немагчыма жыць…
Жыцьцё беларусаў у камуністычныя часы, гэта не пэрыяды культу, адлігі
ці застою, гэта – адзіны, суцэльны пэрыяд тхла, калі ў пошуках адхланьня
гінулі, ці пакідалі Бацькаўшчыну лепшыя. Жыцьцё беларусаў у пасьлякамуністычны
час – яшчэ большае тхло, калі глядзець на тое, куды дапялі за гэты час
суседзі.
Людзі цікуюць тхло. Там дзе рыба не зламіла лёду, яны прасякаюць палонкі…
Калі ў палонку трапляе чалавек, ён становіцца палонным. Калі з палонкі
пачынае выплёсківацца мора рыбы – гэта таксама палон. Чалавек можа вырвацца
са свайго палону. Рыба – не. Яна дохне. Такую здохлую на марозе рыбу можна
есьці.
Але ёсьць рыба непадуладная тхлу. Яна проста ўмарожваецца ў лёд і чакае
спрыяльных умоваў.
А вось ці існуе рыба, якая паміж тхлом, умарозкай і сьмерцьцю выбірае
сьмерць – невядома…
Сяржук Сокалаў-Воюш
Самае папулярнае
1