Напярэдадні міністар унутраных справаў Уладзімер Навумаў, аргумэнтуючы перад дэпатутатамі Палаты прадстаўнікоў неабходнасьць больш жорсткага кантролю за перамяшчэньнем беларусаў за межы краіны, скіроўваў праблему выключна ў сэксуальную плоскасьць.
(Навумаў: ) “Пра маштабы вывазу нашых грамадзянаў дзеля эксплюатацыі за межы краіны меркаваць складана. Аднак толькі ў 2003—2004 гадах за занятак прастытуцыяй затрымана больш за 1200 беларусак. А цягам 2000—2004 гадоў больш за 150 маладых жанчын, грамадзянак Беларусі, былі дэпартаваныя ў Беларусь з замежных краінаў”.
Ад сярэдзіны красавіка ўсе кантракты з замежнымі працадаўцамі мусяць атрымаць экспэртнае заключэньне Міністэрства ўнутраных справаў. Калі якіясьці прапановы пададуцца супрацоўнікам МУС падазронымі, яны будуць адкінутыя.
Перадусім, маладыя людзі, якія плянавалі будаваць сваё жыцьцё з пэрспэктывай навучаньня за мяжой ці стажыроўкі ў нейкім навуковым цэнтры, ад падобнай дзяржаўнай апекі не ў захапленьні. Выпускніца БДУ Ганна Падольская плянуе працягнуць навучаньне ў Нямеччыне. Каб зарабіць на адукацыю, працуе ў Бэрліне кур’ерам. Цяпер Ганна на некалькі тыдняў прыехала ў Менск, аднак засьцерагаецца, што на падставе прэзыдэнцкага дэкрэту, які акрэсьлівае цэлы шэраг захадаў у супрацьдзеяньні гандлю людзьмі, могуць узьнікнуць праблемы з ад’ездам у Нямеччыну. Між тым, карэктаваць свае пляны яна намеру ня мае.
(Падольская: ) “У фінансавым пляне такіх грошай я ў любым выпадку мець ня буду ў Беларусі. Таму ў Беларусь я пакуль не зьбіраюся. Чаму? Бо, пачынаючы ўжо зь лётнішча, убачыла ўсё гэтае маральнае і матэрыяльнае жабрацтва. Людзі, народ жабрацкі. Гэта насамрэч так”.
Бацькоў, дзеці якіх ад’ехалі ў розныя краіны па часовых кантрактах, таксама непакояць новыя правілы працаўладкаваньня за мяжой. Жыхарка Менску Лідзія Карпека цяпер хвалюецца: ці не закране дэкрэт сям’ю ейнай дачкі, якая стала жыве ў Аўстраліі, але грамадзянства гэтай краіны ня мае.
(Карпека: ) “Мяне сьцяг зусім не цікавіць. Якая б ні была краіна, няхай ёй няродная, але яна там жыве. Дзецям — аднаму 7 гадоў, другой 12. І цяпер яны на ангельскай мове гавораць, як на роднай…”
Кіраўнік цэнтру маніторынгу міграцыі Нацыянальнай Акадэміі навук Міхал Арцюхін кажа, што досыць цяжка прасачыць, дзе і якім чынам насамрэч працаўладкоўваюцца беларусы. А гэта значыць, што наўрад ці ўсе з ліку тых, хто ад’яжджае за мяжу, патрапяць у цэнтар увагі МУС.
(Арцюхін: ) “Шмат хто ад’яжджае па гасьцявой візе, па турыстычнай, па адукацыйнай, на стажыроўкі з навуковай мэтай. А далей ужо шлях чалавека невядомы. Не губляючы грамадзянства, ён кантрактнік, ён невяртанец, але — зноў жа, не губляючы грамадзянства. Таму міграцыйная статыстыка пакуль ня выявіла нават контураў”.
(Навумаў: ) “Пра маштабы вывазу нашых грамадзянаў дзеля эксплюатацыі за межы краіны меркаваць складана. Аднак толькі ў 2003—2004 гадах за занятак прастытуцыяй затрымана больш за 1200 беларусак. А цягам 2000—2004 гадоў больш за 150 маладых жанчын, грамадзянак Беларусі, былі дэпартаваныя ў Беларусь з замежных краінаў”.
Ад сярэдзіны красавіка ўсе кантракты з замежнымі працадаўцамі мусяць атрымаць экспэртнае заключэньне Міністэрства ўнутраных справаў. Калі якіясьці прапановы пададуцца супрацоўнікам МУС падазронымі, яны будуць адкінутыя.
Перадусім, маладыя людзі, якія плянавалі будаваць сваё жыцьцё з пэрспэктывай навучаньня за мяжой ці стажыроўкі ў нейкім навуковым цэнтры, ад падобнай дзяржаўнай апекі не ў захапленьні. Выпускніца БДУ Ганна Падольская плянуе працягнуць навучаньне ў Нямеччыне. Каб зарабіць на адукацыю, працуе ў Бэрліне кур’ерам. Цяпер Ганна на некалькі тыдняў прыехала ў Менск, аднак засьцерагаецца, што на падставе прэзыдэнцкага дэкрэту, які акрэсьлівае цэлы шэраг захадаў у супрацьдзеяньні гандлю людзьмі, могуць узьнікнуць праблемы з ад’ездам у Нямеччыну. Між тым, карэктаваць свае пляны яна намеру ня мае.
(Падольская: ) “У фінансавым пляне такіх грошай я ў любым выпадку мець ня буду ў Беларусі. Таму ў Беларусь я пакуль не зьбіраюся. Чаму? Бо, пачынаючы ўжо зь лётнішча, убачыла ўсё гэтае маральнае і матэрыяльнае жабрацтва. Людзі, народ жабрацкі. Гэта насамрэч так”.
Бацькоў, дзеці якіх ад’ехалі ў розныя краіны па часовых кантрактах, таксама непакояць новыя правілы працаўладкаваньня за мяжой. Жыхарка Менску Лідзія Карпека цяпер хвалюецца: ці не закране дэкрэт сям’ю ейнай дачкі, якая стала жыве ў Аўстраліі, але грамадзянства гэтай краіны ня мае.
(Карпека: ) “Мяне сьцяг зусім не цікавіць. Якая б ні была краіна, няхай ёй няродная, але яна там жыве. Дзецям — аднаму 7 гадоў, другой 12. І цяпер яны на ангельскай мове гавораць, як на роднай…”
Кіраўнік цэнтру маніторынгу міграцыі Нацыянальнай Акадэміі навук Міхал Арцюхін кажа, што досыць цяжка прасачыць, дзе і якім чынам насамрэч працаўладкоўваюцца беларусы. А гэта значыць, што наўрад ці ўсе з ліку тых, хто ад’яжджае за мяжу, патрапяць у цэнтар увагі МУС.
(Арцюхін: ) “Шмат хто ад’яжджае па гасьцявой візе, па турыстычнай, па адукацыйнай, на стажыроўкі з навуковай мэтай. А далей ужо шлях чалавека невядомы. Не губляючы грамадзянства, ён кантрактнік, ён невяртанец, але — зноў жа, не губляючы грамадзянства. Таму міграцыйная статыстыка пакуль ня выявіла нават контураў”.
