Кожны дзень Салігорскі цэнтар занятасьці наведваюць асобы, якія ня маюць працы і разьлічваюць, што гэтая ўстанова, дапаможа ім. Большасьць наведнікаў – жанчыны. Як паведаміла мне адна зь іх, Аксана Ісаеня, візыты ў цэнтар занятасьці, альбо, як тут кажуць, на “біржу”, як правіла, безвыніковыя:
(Ісаеня: ) “Я стаю на біржы ў нас у Салігорску. Калі мне прапаноўваецца нейкая праца, то з акладам ад 40 тысяч рублёў да 80 тысяч. Гэтых грошай хопіць толькі на аплату жыльлёва-камунальных паслугаў. Прынамсі, нават калі прапануецца вакансія, то гэта ня азначае, што жанчына атрымае працу. Адміністрацыя прадпрыемства зьвяртае ўвагу на ўзрост. І тых, каму больш як 35 гадоў, як правіла, ня бяруць. У пятніцу я пайшла да старшыні Салігорскага гарвыканкаму па дапамогу ў працаўладкаваньні, але яго падначалены заявіў мне, што мэр па пытаньнях працаўладкаваньня ня прымае, таму што для гэтага існуе біржа”.
Ці пагаджаюцца з такім меркаваньнем салігорскія чыноўнікі? У мясцовым гарвыканкаме мне пацьвердзілі, што пытаньні працаўладкаваньня сапраўды трэба вырашаць пры дапамозе цэнтра занятасьці. Маўляў, там ведаюць, дзе патрэбныя працоўныя рэсурсы і ў якой колькасьці. Кіруе цэнтрам Ганна Макарэвіч. Дык вось, яна ня лічыць, што ў Салігорску праблема жаночага беспрацоўя мае востры характар:
(Макарэвіч: ) “Шукаюць сабе больш падыходзячую працу. Усё залежыць ад самога чалавека, ад яго спэцыяльнасьці і гэтак далей. Але рабочыя спэцыяльнасьці мы працаўладкоўваем нядрэнна. Кожны наймальнік, ня толькі “Белкалій”, хоча мець добрых спэцыялістаў – з працоўным досьведам. А жанчыны адзінокія і жанчыны, што маюць шмат дзяцей, наагул карыстаюцца абаронай дзяржавы. Усе хочуць працаўладкавацца ў “Белкалій”. У іх ёсьць такое права. А мы ня маем права зьняць іх з уліку. Мы прапануем, а яны адмаўляюцца”.
Такім чынам, беспрацоўныя і асобы, што змагаюцца з беспрацоўем, сапраўды маюць наконт пытаньня працаўладкаваньня ў Салігорску досыць розныя меркаваньні. Тым часам статыстыка сьведчыць, што зараз у Салігорскім цэнтры занятасьці стаіць на ўліку каля 750 жанчынаў. Сярод іх – шмат асобаў з вышэйшай адукацыяй. Зрэшты, як паведаміла мне каардынатарка мясцовага Жаночага руху Ларыса Насановіч, да гэтай статыстыкі трэба ставіцца крытычна:
(Насановіч: ) “Рэч у тым, што гэтыя лічбы не адлюстроўваюць рэальнага беспрацоўя ў горадзе. Зараз на ўлік з выплатай дапамогі ставяць толькі тых, хто быў звольнены не па ўласным жаданьні – патрапіў пад скарачэньне альбо прадпрыемства збанкрутавала. Астатніх могуць наагул ня ставіць. Але нават калі жанчына пастаўлена на ўлік, то атрымаць працоўнае месца можа ўсяго адна жанчына з дзесяці, якія маюць патрэбу. Рэальнае становішча такое, што шмат жанчын беспрацоўных і яны спрабуюць уладкавацца самастойна, не зьвяртаючыся да паслуг цэнтра занятасьці. Многія настолькі расчараваныя ў ім, што ўжо не зьвяртаюць на яго ўвагі”.
(Ісаеня: ) “Я стаю на біржы ў нас у Салігорску. Калі мне прапаноўваецца нейкая праца, то з акладам ад 40 тысяч рублёў да 80 тысяч. Гэтых грошай хопіць толькі на аплату жыльлёва-камунальных паслугаў. Прынамсі, нават калі прапануецца вакансія, то гэта ня азначае, што жанчына атрымае працу. Адміністрацыя прадпрыемства зьвяртае ўвагу на ўзрост. І тых, каму больш як 35 гадоў, як правіла, ня бяруць. У пятніцу я пайшла да старшыні Салігорскага гарвыканкаму па дапамогу ў працаўладкаваньні, але яго падначалены заявіў мне, што мэр па пытаньнях працаўладкаваньня ня прымае, таму што для гэтага існуе біржа”.
Ці пагаджаюцца з такім меркаваньнем салігорскія чыноўнікі? У мясцовым гарвыканкаме мне пацьвердзілі, што пытаньні працаўладкаваньня сапраўды трэба вырашаць пры дапамозе цэнтра занятасьці. Маўляў, там ведаюць, дзе патрэбныя працоўныя рэсурсы і ў якой колькасьці. Кіруе цэнтрам Ганна Макарэвіч. Дык вось, яна ня лічыць, што ў Салігорску праблема жаночага беспрацоўя мае востры характар:
(Макарэвіч: ) “Шукаюць сабе больш падыходзячую працу. Усё залежыць ад самога чалавека, ад яго спэцыяльнасьці і гэтак далей. Але рабочыя спэцыяльнасьці мы працаўладкоўваем нядрэнна. Кожны наймальнік, ня толькі “Белкалій”, хоча мець добрых спэцыялістаў – з працоўным досьведам. А жанчыны адзінокія і жанчыны, што маюць шмат дзяцей, наагул карыстаюцца абаронай дзяржавы. Усе хочуць працаўладкавацца ў “Белкалій”. У іх ёсьць такое права. А мы ня маем права зьняць іх з уліку. Мы прапануем, а яны адмаўляюцца”.
Такім чынам, беспрацоўныя і асобы, што змагаюцца з беспрацоўем, сапраўды маюць наконт пытаньня працаўладкаваньня ў Салігорску досыць розныя меркаваньні. Тым часам статыстыка сьведчыць, што зараз у Салігорскім цэнтры занятасьці стаіць на ўліку каля 750 жанчынаў. Сярод іх – шмат асобаў з вышэйшай адукацыяй. Зрэшты, як паведаміла мне каардынатарка мясцовага Жаночага руху Ларыса Насановіч, да гэтай статыстыкі трэба ставіцца крытычна:
(Насановіч: ) “Рэч у тым, што гэтыя лічбы не адлюстроўваюць рэальнага беспрацоўя ў горадзе. Зараз на ўлік з выплатай дапамогі ставяць толькі тых, хто быў звольнены не па ўласным жаданьні – патрапіў пад скарачэньне альбо прадпрыемства збанкрутавала. Астатніх могуць наагул ня ставіць. Але нават калі жанчына пастаўлена на ўлік, то атрымаць працоўнае месца можа ўсяго адна жанчына з дзесяці, якія маюць патрэбу. Рэальнае становішча такое, што шмат жанчын беспрацоўных і яны спрабуюць уладкавацца самастойна, не зьвяртаючыся да паслуг цэнтра занятасьці. Многія настолькі расчараваныя ў ім, што ўжо не зьвяртаюць на яго ўвагі”.
