Фінальнаму кангрэсу будуць папярэднічаць сем рэгіянальнах — у кожнай вобласьці і сталіцы. Усе яны будуць праведзены ў першай палове траўня. Лідэр Партыі БНФ Вінцук Вячорка лічыць, што найлепшым месцам заключнага кангрэсу, безумоўна, быў бы адзін зь беларускіх гарадоў:
(Вячорка: ) “Будзе рабіцца ўсё дзеля таго, каб і рэгіянальныя кангрэсы, і заключны кангрэс дэмакратычных сілаў адбыліся ў нашай краіне. Разам з тым, могуць быць усялякія акалічнасьці. Я добра памятаю, што ўсе спробы правесьці ўстаноўчы сход Беларускага Народнага Фронту ў Менску наткнуліся на шалёны супраціў тагачаснай улады, і мы яго праводзілі ў Вільні. Вось чаму і тут трэба мець пэўныя запасныя варыянты.
Чаму Ўкраіна? Хаця б таму, што гэта вельмі відавочны прыклад пераходу ад рэжыму з сумнеўнай дэмакратыяй да сапраўды дэмакратычнага выбару менавіта праз волю народу. Гэта ёсьць для нас абсалютна відавочны ўзорам. А па-другое, пра Ўкраіну ніякая лукашэнкаўская прапаганда ня зможа сказаць, што гэта штосьці чужое нам, гістарычна варожае, не сваё і г.д. Якраз Украіна свая. І ўжо цяпер мы заўважаем, што афіцыёзная прапаганда знаходзіцца ў тупіку і ў бездапаможным стане, спрабуючы абгадзіць тую пэрспэктыву, якую Ўкраіна набыла”.
Генэральны сакратар Украінскай народнай партыі, якая ўваходзіць у блёк “Наша Ўкраіна”, прафэсійны дыплямат Багдан Сакалоўскі лічыць, што, на ягоную думку, ня можа быць перашкодаў для правядзеньня кангрэсу ў Кіеве, паколькі міжнародная практыка мае шмат прыкладаў, калі розныя важныя форумы адбываліся за межамі той ці іншай краіны:
(Сакалоўскі: ) “Думаю, калі беларуская ўлада афіцыйна выставіць нейкія аргумэнты супраць, дык тады будзем з гэтай нагоды дыскутаваць. Але мне здаецца, кожная афіцыйная ўлада, у тым ліку і беларуская, павінна быць зацікаўленая ў пасярэдніцкай місіі іншых дзяржаваў. Мы, украінцы, можам дастаткова добра дапамагчы непасрэдна беларусам ў перамоўным працэсе паміж апазыцыяй і афіцыйнай уладай”.
Спадар Сакалоўскі згадаў, што зусім нядаўна Ўкраіна прайшла праз складаны перамоўны працэс з удзелам прэзыдэнтаў Польшчы і Літвы, прадстаўнікоў эўрапейскіх структураў ды іншых міжнародных пасярэднікаў. І, на ягоную думку, гэта нармальная практыка на шляху да дэмакратызацыі.
(Вячорка: ) “Будзе рабіцца ўсё дзеля таго, каб і рэгіянальныя кангрэсы, і заключны кангрэс дэмакратычных сілаў адбыліся ў нашай краіне. Разам з тым, могуць быць усялякія акалічнасьці. Я добра памятаю, што ўсе спробы правесьці ўстаноўчы сход Беларускага Народнага Фронту ў Менску наткнуліся на шалёны супраціў тагачаснай улады, і мы яго праводзілі ў Вільні. Вось чаму і тут трэба мець пэўныя запасныя варыянты.
Чаму Ўкраіна? Хаця б таму, што гэта вельмі відавочны прыклад пераходу ад рэжыму з сумнеўнай дэмакратыяй да сапраўды дэмакратычнага выбару менавіта праз волю народу. Гэта ёсьць для нас абсалютна відавочны ўзорам. А па-другое, пра Ўкраіну ніякая лукашэнкаўская прапаганда ня зможа сказаць, што гэта штосьці чужое нам, гістарычна варожае, не сваё і г.д. Якраз Украіна свая. І ўжо цяпер мы заўважаем, што афіцыёзная прапаганда знаходзіцца ў тупіку і ў бездапаможным стане, спрабуючы абгадзіць тую пэрспэктыву, якую Ўкраіна набыла”.
Генэральны сакратар Украінскай народнай партыі, якая ўваходзіць у блёк “Наша Ўкраіна”, прафэсійны дыплямат Багдан Сакалоўскі лічыць, што, на ягоную думку, ня можа быць перашкодаў для правядзеньня кангрэсу ў Кіеве, паколькі міжнародная практыка мае шмат прыкладаў, калі розныя важныя форумы адбываліся за межамі той ці іншай краіны:
(Сакалоўскі: ) “Думаю, калі беларуская ўлада афіцыйна выставіць нейкія аргумэнты супраць, дык тады будзем з гэтай нагоды дыскутаваць. Але мне здаецца, кожная афіцыйная ўлада, у тым ліку і беларуская, павінна быць зацікаўленая ў пасярэдніцкай місіі іншых дзяржаваў. Мы, украінцы, можам дастаткова добра дапамагчы непасрэдна беларусам ў перамоўным працэсе паміж апазыцыяй і афіцыйнай уладай”.
Спадар Сакалоўскі згадаў, што зусім нядаўна Ўкраіна прайшла праз складаны перамоўны працэс з удзелам прэзыдэнтаў Польшчы і Літвы, прадстаўнікоў эўрапейскіх структураў ды іншых міжнародных пасярэднікаў. І, на ягоную думку, гэта нармальная практыка на шляху да дэмакратызацыі.