Папярэджаньне і загад міністра падпісаныя ў адзін дзень, трэцяга чэрвеня. Пра іх існаваньне галоўны рэдактар газэты Мікалай Галко даведаўся ў друкарні “Чырвоная зорка”, калі прыйшоў забіраць наклад чарговага нумару.
(Галко: ) “Дырэктар друкарні сказаў, што ён шкадуе, што ня можа нас друкаваць, для яго таксама гэта матэрыяльны ўрон, і наш нумар ня сталі друкаваць”.
Выданьне мела двух заснавальнікаў — Беларускі прафсаюз работнікаў аўтамабільнага і сельскагаспадарчага машынабудаваньня і Беларускую партыю працы. Як гаворыцца ў папярэджаньні, яшчэ 12 сакавіка 2004 году ў Міністэрства інфармацыі паступіла адмова прафсаюзу ад правоў заснавальніка. У такім выпадку Беларуская партыя працы павінна была ўнесьці зьмены ў пасьведчаньне аб рэгістрацыі газэты. Як сьцьвярджаюць чыноўнікі, газэта гэтага не зрабіла, чым і правінілася.
Выдаўцы газэты лічаць беспадстаўнымі прэтэнзіі міністэрства, бо пытаньне аб зьмене юрыдычнага адрасу якраз разглядаецца ў Менскім гарвыканкаме, куды адпаведныя дакумэнты пададзеныя яшчэ ў сакавіку. Справа зацягвалася наўмысна, чыноўнікі патрабавалі нават падаць ім канцэпцыю газэты, а нядаўна даслалі паперу, што ў сувязі з новымі абставінамі працягваюць разгляд просьбы.
Шукаць прычынаў патрэбна хутчэй за ўсё ў зьмесьце газэты, лічыць прадстаўнік незалежнага прафсаюзу Аляксандар Бухвостаў.
(Бухвостаў: ) “Газэта папулярная ў працоўных калектывах, па яе стаяць у чэргах. Яна адлюстроўвае сытуацыю ў краіне, дае інфармацыю аб незалежным прафсаюзным руху, рэзка крытыкуе Фэдэрацыю прафсаюзаў беларускую і прафсаюз АСМ, якім я раней кіраваў. Газэта перашкаджае многім”.
Паводле галоўнага рэдактара Мікалая Галка, кіраўніцтва афіцыйнага прафсаюзу якраз дабівалася закрыцьця “Рабочай салідарнасці”.
(Галко: ) “Гэты прафсаюз, які адмовіўся ад правоў заснавальніка, у асобе старшыні Кузьміча і некаторых старшынь прафсаюзных камітэтаў, пачалі друкаваць даносы на сайце Фэдэрацыі прафсаюзу і ў газэце фэдэрацыі “Беларускі час”, што, маўляў, куды глядзіць Міністэрства юстыцыі і Міністэрства інфармацыі, бо газэта “Рабочая салідарнасць” крытыкуе буйнейшыя прафсаюзныя арганізацыі й гэтак далей. Я думаю, акрамя гэтых зваротаў у друку і Інтэрнэце, маглі быць звароты па тэлефоне і ў Міністэрства інфармацыі”.
Паводле Мікалая Галка, чарговага нумару газэты (а яна выходзіла накладам восем з паловай тысяч асобнікаў) людзі чакаюць на заводах.
(Галко: ) “Дырэктар друкарні сказаў, што ён шкадуе, што ня можа нас друкаваць, для яго таксама гэта матэрыяльны ўрон, і наш нумар ня сталі друкаваць”.
Выданьне мела двух заснавальнікаў — Беларускі прафсаюз работнікаў аўтамабільнага і сельскагаспадарчага машынабудаваньня і Беларускую партыю працы. Як гаворыцца ў папярэджаньні, яшчэ 12 сакавіка 2004 году ў Міністэрства інфармацыі паступіла адмова прафсаюзу ад правоў заснавальніка. У такім выпадку Беларуская партыя працы павінна была ўнесьці зьмены ў пасьведчаньне аб рэгістрацыі газэты. Як сьцьвярджаюць чыноўнікі, газэта гэтага не зрабіла, чым і правінілася.
Выдаўцы газэты лічаць беспадстаўнымі прэтэнзіі міністэрства, бо пытаньне аб зьмене юрыдычнага адрасу якраз разглядаецца ў Менскім гарвыканкаме, куды адпаведныя дакумэнты пададзеныя яшчэ ў сакавіку. Справа зацягвалася наўмысна, чыноўнікі патрабавалі нават падаць ім канцэпцыю газэты, а нядаўна даслалі паперу, што ў сувязі з новымі абставінамі працягваюць разгляд просьбы.
Шукаць прычынаў патрэбна хутчэй за ўсё ў зьмесьце газэты, лічыць прадстаўнік незалежнага прафсаюзу Аляксандар Бухвостаў.
(Бухвостаў: ) “Газэта папулярная ў працоўных калектывах, па яе стаяць у чэргах. Яна адлюстроўвае сытуацыю ў краіне, дае інфармацыю аб незалежным прафсаюзным руху, рэзка крытыкуе Фэдэрацыю прафсаюзаў беларускую і прафсаюз АСМ, якім я раней кіраваў. Газэта перашкаджае многім”.
Паводле галоўнага рэдактара Мікалая Галка, кіраўніцтва афіцыйнага прафсаюзу якраз дабівалася закрыцьця “Рабочай салідарнасці”.
(Галко: ) “Гэты прафсаюз, які адмовіўся ад правоў заснавальніка, у асобе старшыні Кузьміча і некаторых старшынь прафсаюзных камітэтаў, пачалі друкаваць даносы на сайце Фэдэрацыі прафсаюзу і ў газэце фэдэрацыі “Беларускі час”, што, маўляў, куды глядзіць Міністэрства юстыцыі і Міністэрства інфармацыі, бо газэта “Рабочая салідарнасць” крытыкуе буйнейшыя прафсаюзныя арганізацыі й гэтак далей. Я думаю, акрамя гэтых зваротаў у друку і Інтэрнэце, маглі быць звароты па тэлефоне і ў Міністэрства інфармацыі”.
Паводле Мікалая Галка, чарговага нумару газэты (а яна выходзіла накладам восем з паловай тысяч асобнікаў) людзі чакаюць на заводах.
