Дожджык. Люд ідзе з работы.
Раптам бачу, быццам сон,
Пасярод вясновай слоты
Бел-чырвоны парасон.
У гуморы з той прычыны,
Нібы ведаю здавён,
Усміхнуўся да дзяўчыны,
Што трымала парасон.
Ну якія, браце, гульні?
Проста сонейка ўзыйшло,
Сярод шэрасьці агульнай
Разьвіднела, расьсьвіло.
Хто мінае, але хтосьці
Паглядае ёй усьлед -
Не адменіць прыгажосьці
Ні пагроза, ні дэкрэт!
Бо яна прыйшла ня ў госьці -
Працаваць ёй тут і жыць,
І ня ў стане прыгажосьці
Цемрашал забараніць.
Дожджык скончыўся раптоўна,
Паглядзеў я наўздагон:
Не схаваўся над натоўпам
Незалежны парасон!
Не зьнявечаны зьнявагай,
Нібы сонейка ў руках,
Дзеўчына нясе з павагай
Бел-чырвоны-белы сьцяг.
Закахана і з надзеяй
Я гляджу дзяўчыне ўсьлед.
Спакваля я разумею -
Прыгажосьць ратуе сьвет!
