Сельпом – слова гэтае ў гутарковай беларускай мове зьмянялася
па склонах – называлі счарнелую, перабудаваную з кулацкай хаты гандлёвую
кропку, якая ўадначас была і своеасаблівым жаночым клюбам.
Жанкі штодня зьбіраліся там у чаканьні падвозу хлеба ды абменьваліся
плёткамі. Дамінантнай фігурай у клюбе была загадчыца сельпо, зьвяртаючыся
да якой, нават старыя цёткі, ужывалі імя па бацьку:
– А пакажы ж ты мне, Міронаўна, вунь тую адзежыну…
Прыкладна раз на месяц у сельпо прывозілі гарэлку, якую вяскоўцы
ў той жа дзень і раскуплялі. Загадчыца дзеля парадку адну скрыню прыхоўвала
і… пазбывалася пакою.
Праз тую гарэлку сельпо ўвесь час рабавалі, але рабілі гэта не
вяскоўцы, а прышлы люд – меліяратары ды элетралінейшчыкі. Выкрадалі звычайна
скрыню пітва ды кілё чакалядных цукерак на закуску.
Выпіўшы гарэлкі рабаўнікі часьцяком тут жа і засыналі, прытуліўшы галовы
да паточаных шашалем сельпоўскіх сьценаў.
З канца 60-х гадоў на вёсках пачалі ўзводзіць цагляныя крамы, але іх
ужо сталі называць па гарадзкому – магазынамі. І сельпо такім ладам
разам з селькорамі і селькупамі паволі сышло ў нябыт.
Вінцэсь Мудроў
Самае папулярнае
1