(Мілінкевіч: ) “Я тут, таму што я сябра ТБМ вельмі даўно, таму што я займаўся гэтай справай беларусізацыі вельмі многа і меў вялікія магчымасьці, калі быў віцэ-мэрам Горадні. Таму што ў мяне дзед змагаўся за беларускую мову ў міжваенны час і за гэта пацярпеў – за ўдзел у беларускім руху сядзеў у турме. І таму, што я веру, што гэтая справа не памрэ абсалютна. У мяне сёньня больш аптымізму, чым тады, калі я хадзіў па школах, пераконваў бацькоў, меў запаленыя вочы, сёньня яны ў мяне гараць яшчэ больш. Абсалютна ўпэўнены, што мова хутка вернецца, вернецца і ва ўладу, і ва унівэрсытэты, і ў школы. І мы гэта адчуем адразу, што мова ня проста жыве, яна разьвіваецца”.
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце калі ласка, на якой мове Вы размаўляеце ў сям’і?”
(Мілінкевіч: ) “Я размаўляю і па-беларуску, і па-расейску”.
(Карэспандэнтка: ) “Ці беларускамоўныя Вашы дзеці?”
(Мілінкевіч: ) “Яны ведаюць выдатна беларускую мову і размаўляюць на ёй. Малодшы вучыўся ў беларускай клясе да восьмае, потым нават з дапамогаю судоў не ўдалося захаваць гэтыя клясы, іх зьнішчылі ў Горадні ўсе, там проста генацыд татальны быў. Польскія засталіся, а беларускіх няма”.
(Карэспандэнтка: ) “На зьезьдзе разгарнулася дыскусія аб шляхах далейшае беларусізацыі. Адны казалі, што зараз працэс гэты можа атрымаць посьпех па ініцыятыве нізоў, так бы мовіць, а іншыя сьцьвярджаюць, што да панаваньня беларускую мову прывядзе толькі шлях зьверху. А Вы якога меркаваньня прытрымліваецеся на гэты конт?”.
(Мілінкевіч: ) “Ведаеце, мне гэта нагадвае размовы пра тое, а вось куды Беларусь пойдзе, калі Мілінкевіч будзе прэзыдэнтам: на захад ці на ўсход. Я кажу – яна застанецца на месцы і будзе Беларусьсю. І тое самае тут. Я б не супрацьпастаўляў гэтыя два шляхі. Сапраўды, вялікіх посьпехаў можна дабіцца толькі тады, калі будзе ўлада ў тых людзей, якім гэта баліць, якія гэта разумеюць. Але калі мы сёньня кінем, і будзем чакаць толькі ўлады, то змарнуем усю справу. Таму трэба працаваць, працаваць рупліва, а ўлада, якая прыйдзе, яна проста дапаможа больш шырока гэта зрабіць”.
(Карэспандэнтка: ) “На якой мове працуе ваш перадвыбарчы штаб?”
(Мілінкевіч: ) “Там ёсьць розныя людзі, там і па-беларуску гавораць, і па-расейску. Я не лічу, што трэба ўсіх прымушаць так ці інакш гаварыць, але беларуская мова там жыве вельмі шырока”.
(Карэспандэнтка: ) “Я маю на ўвазе мову дакумэнтаў”.
(Мілінкевіч: ) “Дакумэнтаў то яшчэ мала напісалі, яны ёсьць і на такой, і на такой мове. Прапановы адных прыходзяць па-беларуску, другіх па-расейску і яны так і захоўваюцца. Я думаю, што гэта вельмі сур’ёзнае пытаньне, трэба дабіцца, каб усе дакумэнты былі па-беларуску. Дзякуй за падказку”.
(Карэспандэнтка: ) “А на якой мове вы размаўляеце са сваімі патэнцыйнымі выбаршчыкамі?”
(Мілінкевіч: ) “Я заўсёды гавару па-беларуску, гэта абавязкова. Калі дюдзі пару разоў прасілі – было такое асяродзьдзе – казаць па-расейску, я пераходзіў на расейскую. А на пытаньні адказваю на той мове, на якой яны зададзеныя”.
(Карэспандэнтка: ) “Скажыце калі ласка, на якой мове Вы размаўляеце ў сям’і?”
(Мілінкевіч: ) “Я размаўляю і па-беларуску, і па-расейску”.
(Карэспандэнтка: ) “Ці беларускамоўныя Вашы дзеці?”
(Мілінкевіч: ) “Яны ведаюць выдатна беларускую мову і размаўляюць на ёй. Малодшы вучыўся ў беларускай клясе да восьмае, потым нават з дапамогаю судоў не ўдалося захаваць гэтыя клясы, іх зьнішчылі ў Горадні ўсе, там проста генацыд татальны быў. Польскія засталіся, а беларускіх няма”.
(Карэспандэнтка: ) “На зьезьдзе разгарнулася дыскусія аб шляхах далейшае беларусізацыі. Адны казалі, што зараз працэс гэты можа атрымаць посьпех па ініцыятыве нізоў, так бы мовіць, а іншыя сьцьвярджаюць, што да панаваньня беларускую мову прывядзе толькі шлях зьверху. А Вы якога меркаваньня прытрымліваецеся на гэты конт?”.
(Мілінкевіч: ) “Ведаеце, мне гэта нагадвае размовы пра тое, а вось куды Беларусь пойдзе, калі Мілінкевіч будзе прэзыдэнтам: на захад ці на ўсход. Я кажу – яна застанецца на месцы і будзе Беларусьсю. І тое самае тут. Я б не супрацьпастаўляў гэтыя два шляхі. Сапраўды, вялікіх посьпехаў можна дабіцца толькі тады, калі будзе ўлада ў тых людзей, якім гэта баліць, якія гэта разумеюць. Але калі мы сёньня кінем, і будзем чакаць толькі ўлады, то змарнуем усю справу. Таму трэба працаваць, працаваць рупліва, а ўлада, якая прыйдзе, яна проста дапаможа больш шырока гэта зрабіць”.
(Карэспандэнтка: ) “На якой мове працуе ваш перадвыбарчы штаб?”
(Мілінкевіч: ) “Там ёсьць розныя людзі, там і па-беларуску гавораць, і па-расейску. Я не лічу, што трэба ўсіх прымушаць так ці інакш гаварыць, але беларуская мова там жыве вельмі шырока”.
(Карэспандэнтка: ) “Я маю на ўвазе мову дакумэнтаў”.
(Мілінкевіч: ) “Дакумэнтаў то яшчэ мала напісалі, яны ёсьць і на такой, і на такой мове. Прапановы адных прыходзяць па-беларуску, другіх па-расейску і яны так і захоўваюцца. Я думаю, што гэта вельмі сур’ёзнае пытаньне, трэба дабіцца, каб усе дакумэнты былі па-беларуску. Дзякуй за падказку”.
(Карэспандэнтка: ) “А на якой мове вы размаўляеце са сваімі патэнцыйнымі выбаршчыкамі?”
(Мілінкевіч: ) “Я заўсёды гавару па-беларуску, гэта абавязкова. Калі дюдзі пару разоў прасілі – было такое асяродзьдзе – казаць па-расейску, я пераходзіў на расейскую. А на пытаньні адказваю на той мове, на якой яны зададзеныя”.
