Пісьменьніца, настаўніца, літаратуразнаўца.
Скончыла філялягічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Жыве ў Смалявічах.
Аўтарка кнігаў «Дзень сьвятога Патрыка», «Гасьцініца "Бэльгія"». Ляўрэатка прэміі «Гліняны Вялес» (2017).
О! Пачалося! Ніколі такога не было, і вось ізноў. Дзеці пачалі здаваць школьныя іспыты — і пасыпаліся першыя прэтэнзіі на адзнакі.
Ну таму ў нас усё і так. Збольшага намалявана. А як калупні якога спэцыяліста — дык адна суцэльная прэзэнтацыя, зробленая на апошнім уроку.
Неяк так разгортваецца грамадзкі дыскурс у шматлікіх інтэрнэт-халіварах, што адны людзі літаральна грудзямі бароняць непахіснасьць уласных асабістых межаў, пры гэтым адчайна і бескампрамісна прабіваючы межы чужыя.
Аднаго зь кіраўнікоў БХД, палітыка і пісьменьніка Паўла Севярынца выключылі з Беларускага ПЭН-Цэнтра. Афіцыйная прычына — нясплата ўнёскаў. Ён вінаваціць арганізацыю ў гей-прапагандзе.
У Курапатах зносяць крыжы. Заматалі нумар на трактары анучамі, закрыліся ў жалезных кабінах машын. Чапляюць жалезнымі крукамі, мэталічнай рукой падымаюць крыж і грузяць у прычэп. Страшна. Страшна рукамі брацца. Усё адно ўнутры точыць сумневам: а ну як адсохне яна, рука. Шкада рукі.
Я люблю сучасных дзяцей за тое, што яны ўмеюць не зьвяртаць увагі на ідэалягічны прэсінг.
Мне сорамна, але я прызнаюся: учора, гуляючы па Полацку з дасьведчанымі палачанамі, упершыню ўсьвядоміла гісторыю Полацкай Сафіі.
У школе на суботнія школьныя забаўкі прыйшло няшмат дзяцей, і завуч з ранку ў панядзелак павесіла на дошку аб’яў вялікі каляровы ліст, дзе было напісана: «Клясныя кіраўнікі! У суботу ў школе было мала дзяцей! Рыхтуйцеся да дэпрэміяваньня!!!»
Мой сын, які ў кліпе на найлепшую песьню году пабачыў жыўцом расстрэл — чым ён вінаваты?! А праз хвіліну я прачытала навіну пра разьню ў Стоўпцах.
Як і калі мы канчаткова перастанем вучыць дзяцей. Я думаю, як гэта ўсё будзе выглядаць. З наступнага году перагледзяць вучэбныя пляны – і матэматыкі будзе ўжо ня пяць, а тры гадзіны ва ўсіх сярэдніх навучальных установах.
Дачка з аднаклясьнікамі ў выходныя была ў Раўбічах на «Сьнежным снайпэры». Пагналі ад школы стаяць ля трасаў, нібыта заўзець.
Ужо і не зразумела, чыю мадэль адукацыі мы выбудоўваем, выбудоўваем, а яна ўсё ніяк не выбудоўваецца. Ці то фінскую, ці то карэйскую, ці то Мантэсоры, ці то Вальдорф, зараз во да кітайскай прыглядаемся, усё гэта бяз стомы і з імпэтам прышчапляем на зусім сквашаны ўжо савецкі грунт.
Пакрысе разгараецца скандал: прыватная кампанія па дамове з Мінадукацыі зьбірае адбіткі пальцаў у школьнікаў дзесяці менскіх школаў.
На маскоўскіх Нікола-Архангельскіх могілках, дзе пахаваны Ўладзімер Дубоўка, чысьціня і супакой. З самай раніцы ўжо расчышчаныя прысады і сьцежкі, ахайна зьмецены сьнег з інфармацыйных стэндаў.
Чаму б праваабаронцам, напрыклад, не дамовіцца зь Дзьмітрыем Цімашковым, тым самым бацькам, якога параніў нажом уласны сын, чаму б не дамовіцца па пытаньні новага, добрага, дарагога адваката для сына — а не кідацца ўсім целам (і ўсімі адвакатамі) на дрот чужой сям’і?
Відэа, у якім мужныя і пільныя міліцыянты ловяць вандала ля помніка Гарадавому (ці з дастаткова вялікай літары напісала я гэтае слова?), тым больш відовішча, дзе белакуры вандал шчыра просіць выбачэння ў помніка, узрушыла мяне да самых глыбінь душы.
У гэтым кранальным запісе, у якім завуч па выхаваўчай працы заклікае дзяцей ісьці ў БРСМ, самае радаснае тое, што ніхто нікому ня хлусіць.
Сёньня пра Ноч расстраляных паэтаў, дый наогул пра рэпрэсіі, у школах не распавядаюць.
Самае нечаканае ў сучасных дзяцей — яны не ўмеюць слухаць.
Калі ўявіць сабе ўсё гэта ў маштабе, калі пабачыць скрозь сьцены і дахі, калі праляцець гэтымі днямі над Беларусьсю чароўным квадракоптэрам, то можна пабачыць, як у Горадні і Віцебску, у Берасьці і Гомелі, у Івацэвічах і Рудзенску, у Петрыкаве і Мядзелі школьнікі перафарбоўваюць валасы ў натуральныя колеры.
Загрузіць яшчэ
