Спадар: “Я нават ня ведаў, што ў яго сын ёсьць! Не, мне здаецца, гэта ўжо будзе кшталту сямейнай дынастыі, гэта будзе стаўленік, якому перадаецца “спадчына”. Асадак ад гэтага нейкі застанецца”.
Маладая спадарыня: “Мне не падабаецца сам факт перадачы ўлады ў спадчыну”.
Яе сяброўка: “Я цалкам згодная”.
Маладзён: “Мне гэта, канечне, не спадабалася б. Хацелася б пабольш свабоды”.
Сталы спадар: “У нас не імпэратарская дынастыя, разумееце? Таму — у ніякім разе! Прычым сыны ягоныя ніяк сябе не зарэкамэндавалі, адно што закончылі інстытут і працавалі не паводле спэцыяльнасьці, а куды іх уладкаваў баця. А цяпер яны абодва гуляюць у хакей —ну, дык няхай і гуляюць у хакей”.
Малады спадар: “Я адмоўна стаўляюся да гэтага”.
Спадар: “Вельмі дрэнна стаўлюся: будзе той жа самы курс, што й быў. Нават ня тое, што я так лічу, зьмены папросту неабходныя, бо мы ляцім у балота пятнаццаць гадоў ужо! Калісьці, памятаеце, нашыя ўлады вельмі моцна радаваліся, калі Літве адключылі электрычнасьць, газ. А цяпер Літва вельмі нармальна ўзьнімаецца, увогуле Прыбалтыка ўвайшла ў Эўропу. А мы як падалі пятнаццаць гадоў, так і падаем у гэтае балота. Вось менавіта таму я дрэнна стаўлюся да такой магчымасьці”.
Маладзён: “Да палітыкі я дачыненьне маю невялікае, але я быў бы ня “за”. Гэта значыцца, нельга прасоўваць так свайго сына, перадаваць уладу, я супраць”.
Спадар: “Адмоўна я стаўлюся: гэта ж не каралеўства Беларусь, а дзяржава — калі яна дэмакратычная, дык павінен быць і дэмакратычны выбар у людзей. А калі гэта каралеўства, тады будзе пераходзіць пасад у спадчыну…”
Сталы спадар: “Адмоўна стаўлюся да гэтай справы, таму што гэта падобна ўжо да самаўладзьдзя ці што… Карацей, вяртаньне да старога. Я лічу, што гэта па-чалавечы папросту непрыстойна”.
Малады спадар: “А хіба ў нас улада перадаецца ўжо ў спадчыну? Не, канечне”.
Яго жонка: “Я таксама лічу, што не, абсалютна з гэтым ня згодная, не павінна так быць”.
Муж: “Народ павінен выбіраць, а ня сам прэзыдэнт”.
Сталы спадар: “Гэта палітыка чучхэ, Карэйскай Народнай Рэспублікі”.
Спадар: “Старшыні калгасаў заўсёды цягнуць каго-небудзь са сваякоў за сабой. Так што і гэты так жа. Я нічога ў гэтым ня бачу — абы сын быў нармальным прэзыдэнтам”.
Спадар: “Я супраць, каб сын быў, досыць Лукашэнкі. Мяне не задавальняе сытуацыя, я лічу, што ў Беларусі ўсё-ткі дэспатызм, усё!”
Маладая спадарыня: “Мне не падабаецца сам факт перадачы ўлады ў спадчыну”.
Яе сяброўка: “Я цалкам згодная”.
Маладзён: “Мне гэта, канечне, не спадабалася б. Хацелася б пабольш свабоды”.
Сталы спадар: “У нас не імпэратарская дынастыя, разумееце? Таму — у ніякім разе! Прычым сыны ягоныя ніяк сябе не зарэкамэндавалі, адно што закончылі інстытут і працавалі не паводле спэцыяльнасьці, а куды іх уладкаваў баця. А цяпер яны абодва гуляюць у хакей —ну, дык няхай і гуляюць у хакей”.
Малады спадар: “Я адмоўна стаўляюся да гэтага”.
Спадар: “Вельмі дрэнна стаўлюся: будзе той жа самы курс, што й быў. Нават ня тое, што я так лічу, зьмены папросту неабходныя, бо мы ляцім у балота пятнаццаць гадоў ужо! Калісьці, памятаеце, нашыя ўлады вельмі моцна радаваліся, калі Літве адключылі электрычнасьць, газ. А цяпер Літва вельмі нармальна ўзьнімаецца, увогуле Прыбалтыка ўвайшла ў Эўропу. А мы як падалі пятнаццаць гадоў, так і падаем у гэтае балота. Вось менавіта таму я дрэнна стаўлюся да такой магчымасьці”.
Маладзён: “Да палітыкі я дачыненьне маю невялікае, але я быў бы ня “за”. Гэта значыцца, нельга прасоўваць так свайго сына, перадаваць уладу, я супраць”.
Спадар: “Адмоўна я стаўлюся: гэта ж не каралеўства Беларусь, а дзяржава — калі яна дэмакратычная, дык павінен быць і дэмакратычны выбар у людзей. А калі гэта каралеўства, тады будзе пераходзіць пасад у спадчыну…”
Сталы спадар: “Адмоўна стаўлюся да гэтай справы, таму што гэта падобна ўжо да самаўладзьдзя ці што… Карацей, вяртаньне да старога. Я лічу, што гэта па-чалавечы папросту непрыстойна”.
Малады спадар: “А хіба ў нас улада перадаецца ўжо ў спадчыну? Не, канечне”.
Яго жонка: “Я таксама лічу, што не, абсалютна з гэтым ня згодная, не павінна так быць”.
Муж: “Народ павінен выбіраць, а ня сам прэзыдэнт”.
Сталы спадар: “Гэта палітыка чучхэ, Карэйскай Народнай Рэспублікі”.
Спадар: “Старшыні калгасаў заўсёды цягнуць каго-небудзь са сваякоў за сабой. Так што і гэты так жа. Я нічога ў гэтым ня бачу — абы сын быў нармальным прэзыдэнтам”.
Спадар: “Я супраць, каб сын быў, досыць Лукашэнкі. Мяне не задавальняе сытуацыя, я лічу, што ў Беларусі ўсё-ткі дэспатызм, усё!”
