ТЮГ вярнуўся ў гістарычны будынак на Энгельса, 26 пасьля пяцігадовай рэканструкцыі, ставіць «Дзікае паляваньне караля Стаха» і ўзяў на працу Васіля Дранько-Майсюка.
60-ты тэатральны сэзон распачнецца ў тэатры 12 верасьня спэктаклем «Сіняя птушка» па п’есе Марыса Мэтэрлінка. У новым сэзоне пакажуць «Зацюканага апостала» паводле Андрэя Макаёнка, а пад Новы год ёсьць шанец пабачыць «Чараўніка смарагдавага гораду».
Дзяцей, моладзь і дарослых чакаюць ужо ў старым рэканструяваным будынку па адрасе Энгельса, 26. Ад пачатку свайго жыцьця ў гэтым прыкметным гмаху з калянадай трупа тэатру і лічыць свае сэзоны. Кажуць, што цяпер 60-ты, хоць першы тэатар юнага гледача адкрылі ў Менску ў 1931-м, і праіснаваў ён усё дзесяцігодзьдзе — да пачатку вайны.
Вяртаньне ў гістарычны будынак для кіраўніцтва тэатру знакавае.
Мы ўжо страцілі цэлае пакаленьне, — паскардзіўся на адмысловай прэсавай канфэрэнцыі мастацкі кіраўнік тэатру Ўладзімер Савіцкі. — «Вырасла цэлае пакаленьне, якое ўжо і ня ведае, дзе гэты тэатар знаходзіцца».
Атмасфэру першага нацыянальнага дзіцячага тэатру максымальна паспрабавалі захаваць. У вітальнай залі ўзнавілі росьпіс на купале, глядацкую залю трохі зьменшылі, у ёй дадаліся месцы для інвалідаў-вазочнікаў.
Але галоўнае, на чым зьбіраюцца выхоўваць свайго гледача, — добры рэпэртуар. У разуменьні кіраўніцтва тэатру — гэта клясыка. Савіцкі кажа, што плянуюць ставіць «Дон Кіхота» па п’есе Міхаіла Булгакава, а на наступны год — Караткевічава «Дзікае паляваньне». Для малых паставяць «Маленькую вядзьмарку».
Новыя імёны сучасных беларускіх аўтараў зьявяцца на афішы тэатру хіба ў адзін з бліжэйшых сэзонаў. Хто гэта будзе, пакуль не вядома. «Ня хопіць сучасных — возьмем клясыку», — кажа Савіцкі.
Што пэўна застанецца нязьменным — беларуская мова спэктакляў.
«Я прыйшоў у тэатар, калі тут было пяцьдзясят на пяцьдзясят — роднай мовы і расейскай, — тлумачыць сваю пазыцыю Ўладзімер Савіцкі. — Калі я паслухаў спэктакль, я і роднай мовы не пачуў, і на расейскай мове не размаўлялі... І сваю забылі, і па-расейску страшна было слухаць».
Савіцкі нагадвае, што тэатар адпачатку ствараўся як нацыянальны тэатар для дзяцей на роднай мове.
«Калі дзіця само абярэ, на якой мове яму размаўляць, і на сцэне адбываецца нешта цікавае, яно будзе глядзець, — кажа мастацкі кіраўнік ТЮГа. — Я даўно-даўно глядзеў, як японцы прывозілі „Аладзіна“ ў Доме афіцэраў. І так было цікава і захапляльна, і ўсё было зразумела, што адбываецца».
«А дзе ён яшчэ пачуе зь дзяцінства, як ня тут, родную мову? — пытаецца Ўладзімер Савіцкі. — Калі нехта хоча, то, калі ласка, ёсьць «Русский театр», ёсьць іншыя тэатры. Гэта каб ня крыўдзіць расейскамоўных дзетак.
Загадчыца літаратурнай часткі Жана Лашкевіч кажа, што амаль за дзесяць год працы ў тэатры не пабачылі людзей, якіх бы раздражняла беларуская мова спэктакляў. Да таго ж тут стараюцца, каб гледачы пачуваліся максымальна камфортна. Нават друкавалі «Слоўнічак для тых, хто ўпершыню трапіў у беларускі тэатар», дзе тлумачылі найбольш загадкавыя словы.
Сёлета да літаратурнай часткі ТЮГа далучыўся і аўтар Радыё Свабода Васіль Дранько-Майсюк. Ён кажа, што самы першы спэктакль, які памятае, глядзеў якраз у ТЮГу.
«Там быў цмок вялікі зь вялізнымі кіпцямі. Ня памятаю нават, як спэктакль называўся, — распавядае Васіль. — Пакуль што я працую ў літаратурнай частцы. Пляны мае — спрыяць таму, каб тут усё было і па-беларуску, і хораша, яшчэ лепш і лепш».
Дранько-Майсюк кажа, што «крыху павёрнуты» на беларускай літаратуры і бачыць у клясычных творах вялікі патэнцыял.
«Мне б хацелася, каб у нашых тэатрах было больш адкрыцьцяў цікавых імёнаў. Не абавязкова нават і маладых. Адкрываеш прозу Коласа — і можна зрабіць жа выдатны спэктакль! Ці Зарэцкі — гэта ж для падлеткаў, з эротыкай, з каханьнем, з усім. Я ўжо не кажу пра Шамякіна, зь якога можна выкруціць вельмі дынамічную рэч, — распавядае Васіль Дранько-Майсюк. — Мару, каб усе тэатры больш зьвярталі ўвагі на тое, што ў нас фактычна пад нагамі, і з гэтага рабілі цуды».
