Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Чалавек, які прыдумаў сабе прозьвішча, захапіўшыся подзьвігам касінераў Каліноўскага


Вячаслаў Касінераў
Вячаслаў Касінераў

Вячаслава Касінерава судзяць за тое, што летась у Менску запэцкаў фарбай два білборды з выявай міліцыянтаў. Паўгода таму пры арышце амапаўцы ўжо зламалі яму за гэта сківіцу.

Папярэджаньне не падзейнічала, і ў судзе Вячаслаў працягвае казаць пра сваё нэгатыўнае стаўленьне да беларускай міліцыі, якое, аказваецца, пачалося з крыўды на роднага бацьку, былога міліцыянта.

З-за гэтага канфлікту Вячаслаў адмовіўся ад бацькавага прозьвішча і ўзяў сабе новае, прыдуманае. Для бацькі, пэўна, гэта быў моцны ўдар, аднак учора, калі яго выклікалі ў суд у якасьці сьведкі, бацька Вячаслава адмовіўся сьведчыць супроць сына. Нагадваю пра гэта Вячаславу пасьля судовага паседжаньня, але ён няўмольны — з бацькам у яго разрыў, нічога не даруе.

Колькі ж год гэтаму максымалісту? 27, і ў яго ёсьць паўтарагадовая дачка.

— Вячаслаў, чаму і як ты прыдумаў такое прозьвішча?

Вельмі паважаю беларускіх змагароў з тыраніяй, барацьбітоў за незалежнасьць, Кастуся Каліноўскага і ягоных паўстанцаў, якіх лічу найлепшым прыкладам таго, кім мусяць быць беларусы.

— Касінераў — гэта мой умоўны герой. Вельмі паважаю беларускіх змагароў з тыраніяй, барацьбітоў за незалежнасьць, Кастуся Каліноўскага і ягоных паўстанцаў, якіх лічу найлепшым прыкладам таго, кім мусяць быць беларусы. Касінеры — гэта сяляне, якія з косамі пайшлі ваяваць супроць царскіх стрэльбаў. Змагаліся за волю, за сваю зямлю. У жыцьці я нідзе такога прозьвішча не сустракаў і як гісторык нідзе такога не знайшоў, але для мяне гэта сымбалічнае прозьвішча, як асэнсаваны шлях жыцьця.

— Калі вы мянялі прозьвішча, былі цяжкасьці?

— Асаблівых не было. Толькі прапаноўвалі ўзяць любое прозьвішча блізкага сваяка, але мяне нічога не задаволіла, я ўжо выбраў. І цяпер Касінераў ня толькі я. Касінерава мая жонка і мая дачка Аліса, якой ўжо 1 год і 8 месяцаў.

— У вас ўжо вялікае дзіця. А як вы яго зьбіраецеся ўтрымліваць? Скончыцца суд, вам пэўна дадуць нейкі ўмоўны тэрмін, інакш бы не пачыналі гэты працэс, у любым выпадку ў вас будзе судзімасьць, а ў беларускіх умовах гэта воўчы білет. І як выжываць?

Дачку імкнуся ня проста расьціць, але і выхоўваць, бо чалавек мусіць мець трывалую жыцьцёвую пазыцыю. Тут галоўнае быць прыкладам для дзяцей.

— Ведаеце, людзі выжывалі і ў горшых умовах, асабліва тыя героі, зь якіх я бяру прыклад. Не баяліся за свае словы і думкі ісьці на шыбеніцу. А што праца? Рукі-ногі ёсьць, знайду працу. А дачку імкнуся ня проста расьціць, але і выхоўваць, бо чалавек мусіць мець трывалую жыцьцёвую пазыцыю. Тут галоўнае быць прыкладам для дзяцей. Падрасьце — абавязкова будзем шукаць для яе беларускамоўную школу.

— Ці не давядзецца для гэтага зьехаць зь Беларусі? Дарэчы, за мяжу не зьбіраецеся? Хаця б папрацаваць?

— Хіба на нейкі час, як вы кажаце — папрацаваць. Але ўсё роўна... Якія б ў нас ні былі лібэртарныя погляды, ўсё ж мы вельмі любім радзіму і нам трэба быць тут. Хто акрамя нас? Па такім прынцыпе. Мы і апынуліся тут, у судзе, бо акрамя нас ім не было ўжо каго хапаць.

— Адкуль у вас любоў да Радзімы? Хто вас гэтак выхаваў?

Усё, што мы ня любім, гэта мы хутчэй за ўсё проста ня ведаем. А калі пачынаеш паглыбляцца, вывучаць, хутчэй за ўсё ты гэта палюбіш.

— Ня ведаю. Пэўна, мушу падзякаваць маці, вы вось бачылі на судзе, якая яна, які ў яе баявы характар. А яшчэ пэўна альма-матэр — Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт. Скончыў я гістарычны факультэт — агульная гісторыя, спэцыялізаваўся на заходніх славянах. Ведаеце, я зразумеў, што ўсё, што мы ня любім, гэта мы хутчэй за ўсё проста ня ведаем. А калі пачынаеш паглыбляцца, вывучаць, хутчэй за ўсё ты гэта палюбіш. І вось як гісторык я, вядома, ня мог не палюбіць Беларусь.

— Ваша маці на судзе казала, што вы працавалі ў музэі, але мусілі сысьці. Дзе працавалі і чаму сышлі?

— Працаваў у Строчыцах, у Музэі народнай архітэктуры і побыту. Ведаеце, там вельмі таленавітыя людзі, проста героі, бо працуюць за зусім малыя грошы, але ўпарта робяць сваю справу. Мне ж давялося сысьці, бо нарадзілася дачка, а грошай не хапала. Уладкаваўся ў краму кладаўшчыком, там плацілі ўдвая больш, чым у музэі. Праўда, пасьля арышту адтуль звольнілі. Далі магчымасьць крыху яшчэ папрацаваць, а ўвосень звольнілі. Цяпер перабіваюся выпадковымі заробкамі, неяк трымаюся.

— Якія падзеі ў найноўшай гісторыі Беларусі вы лічыце вызначальнымі для фармаваньня вас як асобы? Плошча ёсьць сярод гэтых падзеяў?

Мы не маглі сядзець, склаўшы рукі, рабілі нешта і самі патрапілі ў падобную сытуацыю. Спадзяюся, некага гэта таксама натхніць на нешта.

— Плошча ў тым ліку, так. Плошча 2010 году, бо ранейшую Плошчу, 2006 году, я не асабліва ўсьведамляў. Але на мяне большы ўплыў мела не сама Плошча, а масавыя затрыманьні актывістаў, у тым ліку актывістаў анархісцкагу руху, погляды якіх мы ў пэўнай ступені падзяляем. Тое, што зь імі рабілася мы ведалі, за імі сачылі і праводзілі акцыі салідарнасьці з усімі палітычнымі зьняволенымі, нягледзячы на іх палітычныя погляды. Гэта вельмі на нас адбілася. Скажу гэтак: тое, што зь імі рабілі там — нібыта рабілі з намі тут. Таму мы не маглі сядзець, склаўшы рукі, рабілі нешта і самі патрапілі ў падобную сытуацыю. Спадзяюся, некага гэта таксама натхніць на нешта.

— Але вы не прадстаўляеце нейкую пэўную арганізацыю, ці ўсё ж такая ёсьць?

— Мы як ініцыятыўная група, ініцыятыва. Але ў нас ужо ёсьць назва — «Пошуг». Пошуг — гэта рэдкае беларускае слова, яно значыць выбух сьвятла, вялікая ўспышка. Мы прытрымліваемся блізкіх да анархізму поглядаў, але для нас асноўнае — барацьба супроць этнацыду, супроць зьнішчэньня беларускай культуры, наступу на яе расейшчыны. У пэўнай ступені нас каталізавалі падзеі ва Ўкраіне. Як людзі, якія асабліва любяць беларускую культуру, мы не маглі на гэта не адгукнуцца.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG