Да анансаванай СБУ антытэрарыстычнай спэцапэрацыі засталося некалькі гадзін... Кампраміс ужо немагчымы. Мінулая ноч зьмяніла ўкраінцаў. Зьмяніла Кіеў. Пачуцьцё чалавечай годнасьці атрымлівае візуальнае аблічча... І справа ня ў спаленых будынках ці тратуарах, разабраных на каменьне — зброю паўстанцаў. Сёньня па-іншаму выглядаюць і спальныя раёны, якія апошнія тры месяцы практычна не рэагавалі на падзеі ў цэнтры Кіева.
Нібыта ўсё як і раней. Але вуліцы маўклівыя і амаль бязьлюдныя. На кожным скрыжаваньні — абавязковы пост ДАІ. У супэрмаркетах усе неабходныя прадукты, але не гучыць традыцыйная забаўляльная музыка. Людзі, нават прыходзячы ў краму ў кампаніі, мала размаўляюць паміж сабой. Мяркуючы па наборах, закупляюць прадукты для Майдану.
Дзіцячыя пляцоўкі, на якіх удзень заўсёды было шматлюдна, лаўкі, на якіх штодня каля пад’ездаў зьбіраліся папляткарыць бабулькі, пустыя... У некаторых раёнах не працуюць банкаматы самых вялікіх банкаў — «Прыватбанку» і «Аваль» — нібыта няма гатоўкі. Мэтро так і не аднавіла рух. Улада зноў падманула — грамадзкі транспарт працуе, але праезд не бясплатны.
Галоўная тэма дыскусіяў, якія ўзьнікаюць час ад часу, — адстаўка прэзыдэнта і хто яго павінен зьмяніць на гэтай пасадзе. «Народ», — кажуць людзі, і ніякай іншай кандыдатуры... Уезды ў сталіцу Ўкраіны перакрытыя. На аўтамабільных дарогах штучна ўтвараюцца коркі — пры дапамозе ДАІ, вайсковай і грузавой тэхнікі... Такая сабе дапамога апазыцыі, якая ад пачатку студзеня пагражала арганізаваць усеўкраінскі страйк, але так і не змагла рэалізаваць сваю ініцыятыву.
Вяртаючыся дамоў, я зьвярнула ўвагу на жанчыну, якая не магла даць рады свайму малому сыну, 4–5 гадоў на выгляд. Ніякія ўгаворы не памагалі. І раптам нечакана сур’ёзна: «Каму кажу. Ідзі сюды, за рогам Януковіч!»
Я ледзьве стрымала сьмех, а вось хлапчука гэта дысцыплінавала за адну сэкунду... Дарма я сьмяялася. Бо за рогам цяпер усе прадстаўнікі ўлады — прэзыдэнт, які ў найбольш трагічныя моманты паўстаньня зьвяртаецца да народа і заклікае для зьмены ўлады дачакацца выбараў, урад, які праводзіць свае пасяджэньні без журналістаў, баючыся, што давядзецца адказваць на пытаньне — колькі яшчэ трэба ахвяраў, каб улада адэкватна пачала ацэньваць сытуацыю ў краіне... Улада баіцца нават вызірнуць з-за гэтага рога, а ня тое што паглядзець у вочы сотням тысяч сваіх грамадзянаў.
Нібыта ўсё як і раней. Але вуліцы маўклівыя і амаль бязьлюдныя. На кожным скрыжаваньні — абавязковы пост ДАІ. У супэрмаркетах усе неабходныя прадукты, але не гучыць традыцыйная забаўляльная музыка. Людзі, нават прыходзячы ў краму ў кампаніі, мала размаўляюць паміж сабой. Мяркуючы па наборах, закупляюць прадукты для Майдану.
Дзіцячыя пляцоўкі, на якіх удзень заўсёды было шматлюдна, лаўкі, на якіх штодня каля пад’ездаў зьбіраліся папляткарыць бабулькі, пустыя... У некаторых раёнах не працуюць банкаматы самых вялікіх банкаў — «Прыватбанку» і «Аваль» — нібыта няма гатоўкі. Мэтро так і не аднавіла рух. Улада зноў падманула — грамадзкі транспарт працуе, але праезд не бясплатны.
Галоўная тэма дыскусіяў, якія ўзьнікаюць час ад часу, — адстаўка прэзыдэнта і хто яго павінен зьмяніць на гэтай пасадзе. «Народ», — кажуць людзі, і ніякай іншай кандыдатуры... Уезды ў сталіцу Ўкраіны перакрытыя. На аўтамабільных дарогах штучна ўтвараюцца коркі — пры дапамозе ДАІ, вайсковай і грузавой тэхнікі... Такая сабе дапамога апазыцыі, якая ад пачатку студзеня пагражала арганізаваць усеўкраінскі страйк, але так і не змагла рэалізаваць сваю ініцыятыву.
Вяртаючыся дамоў, я зьвярнула ўвагу на жанчыну, якая не магла даць рады свайму малому сыну, 4–5 гадоў на выгляд. Ніякія ўгаворы не памагалі. І раптам нечакана сур’ёзна: «Каму кажу. Ідзі сюды, за рогам Януковіч!»
Я ледзьве стрымала сьмех, а вось хлапчука гэта дысцыплінавала за адну сэкунду... Дарма я сьмяялася. Бо за рогам цяпер усе прадстаўнікі ўлады — прэзыдэнт, які ў найбольш трагічныя моманты паўстаньня зьвяртаецца да народа і заклікае для зьмены ўлады дачакацца выбараў, урад, які праводзіць свае пасяджэньні без журналістаў, баючыся, што давядзецца адказваць на пытаньне — колькі яшчэ трэба ахвяраў, каб улада адэкватна пачала ацэньваць сытуацыю ў краіне... Улада баіцца нават вызірнуць з-за гэтага рога, а ня тое што паглядзець у вочы сотням тысяч сваіх грамадзянаў.
