Сёньня ў афіцыйных беларускіх і расейскіх газэтах зьявіўся праект дамовы пра старэньне хаўруснае дзяржавы. Ягоныя аўтары заклікаюць грамадзянаў абедзьвюх краінаў выказваць адносіны да будучыні "саюзу". "Ці будзеце вы абмяркоўваць праект дамовы? А таксама ці зьбіраецеся дасылаць уладам свае заўвагі й прапановы?" З такімі пытаньнямі наш карэспандэнт зьвяртаўся сёньня да мінакоў на вуліцах Менску. Ад самога ранку ў газэтных шапіках Менску цяжка было набыць газэту "Советская Белоруссия". Магчыма, рэч у тым, што ў Беларусі толькі гэтае выданьне надрукавала праект дамовы. Сваё апытаньне я распачаў на пляцы Незалежнасьці. Тут, у цэнтры горада, шмат дзяржаўных установаў і некалькі ўнівэрсытэтаў. У наведвальнікаў гэтых будынкаў вельмі розныя меркаваньні наконт беларуска-расейскай інтэграцыі: (Карэспандэнт: ) "Скажыце, Вы будзеце абмяркоўваць і ўносіць свае прапановы?" (Спадарыня: ) "Я, понимаете, участвовать буду, конечно. Я очень даже рада, если объединение произойдёт… А вот как это участвовать… Как принимать в этом участие – не знаю я". (Карэспандэнт: ) "А вы будзеце гэта абмяркоўваць?" (Спадар: ) "Нет, не буду – нет интереса. Я, в принципе, за разделение. Мне так нравится – когда мы живём в своей стране, отдельной". (Спадарыня: ) "Я ня ведаю – з кім я буду абмяркоўваць? Калі я ўбачу праект перад вачыма, мо й будзем абмяркоўваць…" (Карэспандэнт: ) "Можа, пасьля таго, як Вы яго прачытаеце, і пасьля таго, як Вы яго абмяркуеце – Вы што-небудзь прапануеце?" (Спадарыня: ) "Не". (Карэспандэнт: ) "Вы будзеце яго абмяркоўваць?" (Спадар: ) "Абмяркоўваць абязательно надо…" (Карэспандэнт: ) "А Вы будзе ўносіць свае прапановы, калі яны зьявяцца?" (Спадар: ) "Канешне, будем (з пасьмешкаю). По-моему, наше правительство и президента и во внимание не принимают…" (Карэспандэнт: ) "Будзеце абмяркоўваць гэты праект?" (Спадарыня: ) "Ну… я вообще против единой державы. Я больше националистка…" (Карэспандэнт: ) "І ўсё ж такі, можа будзеце абмяркоўваць – нягледзячы на тое, што Вы супраць?" (Спадарыня: ) "Буду конечно, но буду против" А гэты грамадзянін на прыпынку грамадзкага транспарту чытаў "Народную Волю". Па выразу ягонага твару было бачна, што напісанае ў газэце ня пакідае яго абыякавым: (Спадар: ) "Я лічу, што нашая дзяржава павінна быць незалежнай. І на мой погляд, тут аніякія абмеркаваньне ня маюць мейсца. Што б я не прапанаваў – усё гэта будзе пакладзенае "пад сукно" і далей ніхто гэтага разглядаць ня будзе". Чым далей я адыходжу ад дзяржаўных установаў, тым больш разнастайнымі становяцца выказваньні мінакоў. Вось што заявіў кіроўца таксоўкі: (Спадар: ) "Какой смысл?.. (сьмяецца) Знаете, всё это абстрактно, мы непривычны к этому… По-этому, всё это ерунда, я считаю…" А гэтыя меркаваньні я пачуў на праспэкце Францішка Скарыны: (Спадарыня: ) "Ну… вядома, што ўсіх нас гэтае пытаньне цікавіць, і больш за тое – хвалюе". (Карэспандэнт: ) "А Вы верыце, што Вашыя прапановы будуць зафіксаваныя ў канчатковым варыянце?" (Спадарыня: ) "Тут… мала аптымізму. У тым сэнсе, што практыка папярэдняя, 70-гадовая, паказвае, што гэта, нажаль, было ня так часта". (Карэспандэнт: ) "Ці будзеце Вы далучацца да ўсеагульнага абмеркаваньня?" (Спадар: ) "Я, в общем, не сторонник такого союза…" (Спадарыня: ) "Не, я ня буду. Я такая дзяўчына, што мне зусім незразумела… я вельмі не люблю палітыку. Зусім". Давялося мне пабываць сёньня і на чыгуначным вакзале. Цікава было пачуць меркаваньні тых, хто жыве не ў палітызаванай сталіцы, а ў беларускіх вёсках і мястэчках. Не атрымалася. Амаль усе прыежджыя або нічога ня ведалі пра надрукаваны праект, або не пасьпелі яго прачытаць. Варта дадаць, што нават прыхільнікі беларуска-расейскае інтэргацыі, з якімі я сёньня размаўляў, мелі ня вельмі ўзрушаны настрой. Не зважаючы на тое, што сёньня іх у чарговы раз спрабавалі парадаваць прывіднымі рысамі "саюзнай" дзяржавы.
Сёньня ў афіцыйных беларускіх і расейскіх газэтах зьявіўся праект дамовы пра старэньне хаўруснае дзяржавы. Ягоныя аўтары заклікаюць грамадзянаў абедзьвюх краінаў выказваць адносіны да будучыні "саюзу". "Ці будзеце вы абмяркоўваць праект дамовы? А таксама ці зьбіраецеся дасылаць уладам свае заўвагі й прапановы?" З такімі пытаньнямі наш карэспандэнт зьвяртаўся сёньня да мінакоў на вуліцах Менску. Ад самога ранку ў газэтных шапіках Менску цяжка было набыць газэту "Советская Белоруссия". Магчыма, рэч у тым, што ў Беларусі толькі гэтае выданьне надрукавала праект дамовы. Сваё апытаньне я распачаў на пляцы Незалежнасьці. Тут, у цэнтры горада, шмат дзяржаўных установаў і некалькі ўнівэрсытэтаў. У наведвальнікаў гэтых будынкаў вельмі розныя меркаваньні наконт беларуска-расейскай інтэграцыі: (Карэспандэнт: ) "Скажыце, Вы будзеце абмяркоўваць і ўносіць свае прапановы?" (Спадарыня: ) "Я, понимаете, участвовать буду, конечно. Я очень даже рада, если объединение произойдёт… А вот как это участвовать… Как принимать в этом участие – не знаю я". (Карэспандэнт: ) "А вы будзеце гэта абмяркоўваць?" (Спадар: ) "Нет, не буду – нет интереса. Я, в принципе, за разделение. Мне так нравится – когда мы живём в своей стране, отдельной". (Спадарыня: ) "Я ня ведаю – з кім я буду абмяркоўваць? Калі я ўбачу праект перад вачыма, мо й будзем абмяркоўваць…" (Карэспандэнт: ) "Можа, пасьля таго, як Вы яго прачытаеце, і пасьля таго, як Вы яго абмяркуеце – Вы што-небудзь прапануеце?" (Спадарыня: ) "Не". (Карэспандэнт: ) "Вы будзеце яго абмяркоўваць?" (Спадар: ) "Абмяркоўваць абязательно надо…" (Карэспандэнт: ) "А Вы будзе ўносіць свае прапановы, калі яны зьявяцца?" (Спадар: ) "Канешне, будем (з пасьмешкаю). По-моему, наше правительство и президента и во внимание не принимают…" (Карэспандэнт: ) "Будзеце абмяркоўваць гэты праект?" (Спадарыня: ) "Ну… я вообще против единой державы. Я больше националистка…" (Карэспандэнт: ) "І ўсё ж такі, можа будзеце абмяркоўваць – нягледзячы на тое, што Вы супраць?" (Спадарыня: ) "Буду конечно, но буду против" А гэты грамадзянін на прыпынку грамадзкага транспарту чытаў "Народную Волю". Па выразу ягонага твару было бачна, што напісанае ў газэце ня пакідае яго абыякавым: (Спадар: ) "Я лічу, што нашая дзяржава павінна быць незалежнай. І на мой погляд, тут аніякія абмеркаваньне ня маюць мейсца. Што б я не прапанаваў – усё гэта будзе пакладзенае "пад сукно" і далей ніхто гэтага разглядаць ня будзе". Чым далей я адыходжу ад дзяржаўных установаў, тым больш разнастайнымі становяцца выказваньні мінакоў. Вось што заявіў кіроўца таксоўкі: (Спадар: ) "Какой смысл?.. (сьмяецца) Знаете, всё это абстрактно, мы непривычны к этому… По-этому, всё это ерунда, я считаю…" А гэтыя меркаваньні я пачуў на праспэкце Францішка Скарыны: (Спадарыня: ) "Ну… вядома, што ўсіх нас гэтае пытаньне цікавіць, і больш за тое – хвалюе". (Карэспандэнт: ) "А Вы верыце, што Вашыя прапановы будуць зафіксаваныя ў канчатковым варыянце?" (Спадарыня: ) "Тут… мала аптымізму. У тым сэнсе, што практыка папярэдняя, 70-гадовая, паказвае, што гэта, нажаль, было ня так часта". (Карэспандэнт: ) "Ці будзеце Вы далучацца да ўсеагульнага абмеркаваньня?" (Спадар: ) "Я, в общем, не сторонник такого союза…" (Спадарыня: ) "Не, я ня буду. Я такая дзяўчына, што мне зусім незразумела… я вельмі не люблю палітыку. Зусім". Давялося мне пабываць сёньня і на чыгуначным вакзале. Цікава было пачуць меркаваньні тых, хто жыве не ў палітызаванай сталіцы, а ў беларускіх вёсках і мястэчках. Не атрымалася. Амаль усе прыежджыя або нічога ня ведалі пра надрукаваны праект, або не пасьпелі яго прачытаць. Варта дадаць, што нават прыхільнікі беларуска-расейскае інтэргацыі, з якімі я сёньня размаўляў, мелі ня вельмі ўзрушаны настрой. Не зважаючы на тое, што сёньня іх у чарговы раз спрабавалі парадаваць прывіднымі рысамі "саюзнай" дзяржавы.
Самае папулярнае
1