З ініцыятывы абласнога ўпраўленьня культуры такое сьвята 6 кастрычніка ладзілі ў вёсцы Неглюбка Веткаўскага раёну.
Вёска гэтая здавён славіцца сваімі традыцыямі ткацтва. Неглюбскім ручнікам, вытканым тутэйшымі майстрыхамі на драўляных кроснах, дзівіліся на міжнародных выставах у Нью-Ёрку, Манрэалі, Парыжы, Брусэлі, Токіё.
Неглюбскія ручнікі пабралі залатыя мэдалі шматлікіх музэяў сьвету, адзін зь іх упрыгожвае нават залю Арганізацыі Аб’яднаных Нацый.
«Я й сама ткала ручнікі, — згадвая 83-гадовая Палагея Прыходзька. — У нас, лічы, у кожнай хаце ручнікі. І нідзе моды прыгажэйшай не было. Некалі без ручніка ніводная дзяўчына замуж не выходзіла. І хусьцінкі такія прыгожыя выраблялі, і павалакі, і кашулі. У нас такія знатныя майстрыхі: Настасься Хрушчова, Фрося Дзямчыхіна, Настасься Сарасека. Багата было і старэйшых, але многіх ужо няма з намі».
У вясковым сквэры, што побач зь селькім Домам культуры, — сапраўдны музэй беларускіх ручнікоў пад адкрытым небам. Арганізатары пастараліся, каб на сьвяце былі прадстаўлены ня толькі неглюбскія ручнікі, але й такія ж вырабы зь іншых мясцовасьцяў. Прывезьлі свае ручнікі й паясы майстрыхі з Акцябрскага, Лельчыцкага, Нараўлянскага, Кармянскага, Рэчыцкага, Сьветлагорскага раёнаў.
Пад адкрытым небам паказвалі свае ўменьне ткаць Тацяна Суглоб, Людміла Кавалёва зь Неглюбкі, Марыя Плех зь вёскі Данілавічы Лельчыцкага раёну. Паясы прынародна ткала Марыя Сарнаўская з райцэнтру Акцябрскі.
«Такія этнакультурныя сьвяты, дэманстрацыя тканых і вышываных ручнікоў дапамогуць падняць цікавасьць у моладзі да такога старадаўняга й прыгожага рамяства, як ткацтва. Скажу нават больш — у мяне ў гурток пры Доме культуры пачалі хадзіць ня толькі дзяўчынкі, але й хлопчыкі», — кажа Тацяна Суглоб.
Традыцыям мясцовага ткацтва навучае дзяцей у сельскім Доме культуры й Людміла Кавалёва. Сама яна з Брагіншчыны, выйшла замуж за неглюбскага хлопца і тут навучылася ткаць выдатныя ручнікі.
На сьвяце ў Неглюбцы ня толькі паказвалі ручнікі, але й услаўлялі іх у песьнях, якія прывезьлі сюды народныя калектывы з розных куткоў Гомельшчыны.
Вёска гэтая здавён славіцца сваімі традыцыямі ткацтва. Неглюбскім ручнікам, вытканым тутэйшымі майстрыхамі на драўляных кроснах, дзівіліся на міжнародных выставах у Нью-Ёрку, Манрэалі, Парыжы, Брусэлі, Токіё.
Неглюбскія ручнікі пабралі залатыя мэдалі шматлікіх музэяў сьвету, адзін зь іх упрыгожвае нават залю Арганізацыі Аб’яднаных Нацый.
«Я й сама ткала ручнікі, — згадвая 83-гадовая Палагея Прыходзька. — У нас, лічы, у кожнай хаце ручнікі. І нідзе моды прыгажэйшай не было. Некалі без ручніка ніводная дзяўчына замуж не выходзіла. І хусьцінкі такія прыгожыя выраблялі, і павалакі, і кашулі. У нас такія знатныя майстрыхі: Настасься Хрушчова, Фрося Дзямчыхіна, Настасься Сарасека. Багата было і старэйшых, але многіх ужо няма з намі».
У вясковым сквэры, што побач зь селькім Домам культуры, — сапраўдны музэй беларускіх ручнікоў пад адкрытым небам. Арганізатары пастараліся, каб на сьвяце былі прадстаўлены ня толькі неглюбскія ручнікі, але й такія ж вырабы зь іншых мясцовасьцяў. Прывезьлі свае ручнікі й паясы майстрыхі з Акцябрскага, Лельчыцкага, Нараўлянскага, Кармянскага, Рэчыцкага, Сьветлагорскага раёнаў.
Пад адкрытым небам паказвалі свае ўменьне ткаць Тацяна Суглоб, Людміла Кавалёва зь Неглюбкі, Марыя Плех зь вёскі Данілавічы Лельчыцкага раёну. Паясы прынародна ткала Марыя Сарнаўская з райцэнтру Акцябрскі.
«Такія этнакультурныя сьвяты, дэманстрацыя тканых і вышываных ручнікоў дапамогуць падняць цікавасьць у моладзі да такога старадаўняга й прыгожага рамяства, як ткацтва. Скажу нават больш — у мяне ў гурток пры Доме культуры пачалі хадзіць ня толькі дзяўчынкі, але й хлопчыкі», — кажа Тацяна Суглоб.
Традыцыям мясцовага ткацтва навучае дзяцей у сельскім Доме культуры й Людміла Кавалёва. Сама яна з Брагіншчыны, выйшла замуж за неглюбскага хлопца і тут навучылася ткаць выдатныя ручнікі.
На сьвяце ў Неглюбцы ня толькі паказвалі ручнікі, але й услаўлялі іх у песьнях, якія прывезьлі сюды народныя калектывы з розных куткоў Гомельшчыны.