У Стакгольме назвалі імя ляўрэата Нобэлеўскай прэміі ў галіне літаратуры за 2010 год.
Прэміяй уганараваны пэруанскі празаік і драматург, публіцыст, палітычны дзяяч Марыё Варгас Льёса.
Паводле вэрдыкту Швэдзкай акадэміі, Льёса ўганараваны прэміяй “за падрабязнае апісаньне структуры ўлады і яскравыя вобразы супраціву, паўстаньня і паражэньня індывіда”.
Дыплём ляўрэата і прэмію Марыё Варгас Льёса атрымае з рук швэдзкага караля Карла XVI Густава на цырымоніі, што пройдзе ў Стакгольме ў дзень сьмерці заснавальніка прэміі Альфрэда Нобэля 10 сьнежня.
Прапануем вашай увазе ўрыўкі з інтэрвію, якое ўзяў у Марыё Варгаса Льёсы ў 2005 годзе гішпанскі паэт і эсэіст Мігель Анхель Сапата.
Сапата: Ты жывеш у розных краінах. Як табе ўдаецца не перапыняць творчую працу пры зьмене прасторы?
Льёса: І сапраўды, маё месца жыхарства мяняецца – Ліма, Мадрыд, Лёндан, Парыж. Тое, што застаецца трывалым, або лепш сказаць,тое, што надае вялікую стабільнасьць майму жыцьцё – гэта мая праца, бо я ніколі не перастаю працаваць. Я вылятаю зь Лімы, прылятаю ў Парыж і ўжо на другі дзень вяртаюся да працы, працягваю ад таго месца, на якім спыніўся ў Ліме, дакладна тое самае адбываецца, калі я лячу зь Лімы ў Мадрыд, Парыж або Лёндан. Я сядаю за стол, дзе ёсьць абсалютна ўсё, што мне трэба для працы – дыскеты, карткі, неабходныя кнігі, якія я бяру з сабой, куды б я ні паехаў. Мой звычайны расклад застаецца той самы, я працую ранкам і ўвечары, пачынаю з раніцы, і гэткі парадак не мяняецца доўгімі гадамі. Праўда, калі апрача пісаньня мне даводзілася рабіць нешта, каб зарабляць на хлеб, усё было інакш, але ад таго часу, калі я мог прысьвяціць сябе пісаньню, мой рэжым застаецца той самы, раніцай я працую творча, увечары выпраўляю, перачытваю, раблю нататкі для наступнага дня. Вечарамі я заўсёды нешта дасьледую, дасьледаваньне заўсёды дапаўняе творчую працу. І я строга прытрымліваюся гэтай завядзёнкі. На працягу тыдня я працую над кнігай, якую ў дадзены момант пішу, а выходныя дні прысьвячаю артыкулам, бо пару разоў на месяц я пішу артыкулы для пэрыёдыкі.
Сапата: З чаго ты пачынаеш, калі нешта пішаш?
Льёса: Звычайна зыходным пунктам бывае ўспамін. Я думаю, што ўсе гісторыі, якія я напісаў, нараджаліся заўсёды як вынік нейкага перажываньня, якое затрымалася ў памяці і ператварылася ў нейкі плённы вобраз, вакол якога можна нешта сабе ўявіць. Гэта амаль заўсёды было зыходным пунктам ва ўсім, што я напісаў.
Я таксама ўжываю пэўную схему, практычна ад самага першага апавяданьня: я раблю шмат нататак, запісваю іх на картках, складаю розныя пляны, перш чым пачынаць пісаць. Каб я мог пачаць нешта пісаць, мне як мінімум патрэбная нейкая структура майго апавяданьня, хоць бы ў самых агульных рысах. І тады я магу пачынаць. Спачатку я рыхтую накід, і гэта патрабуе ад мяне найбольш намаганьняў. Як толькі накід гатовы, праца робіцца значна больш прыемная, і тады ўжо я пішу больш упэўнена і свабодна, бо ведаю, што гісторыя ўжо ёсьць. Гэта заўсёды было нязьменным ва ўсім, што я пісаў: правесьці дасьледаваньне, каб азнаёміцца з тэмай, сытуацыяй, эпохай, у якой адбываецца мая гісторыя.
Сапата: А калі ты скончыш раман і ён пабачыць сьвет – ці ты яго калі перачытваеш? Ну, каб знайсьці недахопы, ці што...
Льёса: Не. Апошні раз я чытаю свае творы ў карэктурах, а пасьля – не, стараюся не чытаць. Часам даводзіцца, калі я працую зь перакладчыкамі і нешта перачытваю, каб выправіць памылкі, але наагул мне не падабаецца вяртацца да напісанага і апублікаванага.
Сапата: Якія твае ўлюбёныя кнігі?
Льёса: Ну, напэўна гэта “Мадам Бавары”, іншыя кнігі Флябэра, я б выбраў “Жнівеньскае сьвятло”, мабыць, “Сьвятыня” Фолкнэра, “Мобі Дык” Мэлвіла, “Вайна і мір” Талстога, “Бляск і галеча куртызанак” Бальзака, “Уліс” Джойса, “Дон Кіхот” Сэрвантэса, а таксама “Тырант Белы”, які быў для мяне вельмі важным, бо ён даў мне ўяўленьне пра раман як пра цэласьць, цэлы сьвет у сабе, ну, я б мог пералічыць сотні кніг...
Прэміяй уганараваны пэруанскі празаік і драматург, публіцыст, палітычны дзяяч Марыё Варгас Льёса.
Паводле вэрдыкту Швэдзкай акадэміі, Льёса ўганараваны прэміяй “за падрабязнае апісаньне структуры ўлады і яскравыя вобразы супраціву, паўстаньня і паражэньня індывіда”.
Дыплём ляўрэата і прэмію Марыё Варгас Льёса атрымае з рук швэдзкага караля Карла XVI Густава на цырымоніі, што пройдзе ў Стакгольме ў дзень сьмерці заснавальніка прэміі Альфрэда Нобэля 10 сьнежня.
Прапануем вашай увазе ўрыўкі з інтэрвію, якое ўзяў у Марыё Варгаса Льёсы ў 2005 годзе гішпанскі паэт і эсэіст Мігель Анхель Сапата.
Сапата: Ты жывеш у розных краінах. Як табе ўдаецца не перапыняць творчую працу пры зьмене прасторы?
Льёса: І сапраўды, маё месца жыхарства мяняецца – Ліма, Мадрыд, Лёндан, Парыж. Тое, што застаецца трывалым, або лепш сказаць,тое, што надае вялікую стабільнасьць майму жыцьцё – гэта мая праца, бо я ніколі не перастаю працаваць. Я вылятаю зь Лімы, прылятаю ў Парыж і ўжо на другі дзень вяртаюся да працы, працягваю ад таго месца, на якім спыніўся ў Ліме, дакладна тое самае адбываецца, калі я лячу зь Лімы ў Мадрыд, Парыж або Лёндан. Я сядаю за стол, дзе ёсьць абсалютна ўсё, што мне трэба для працы – дыскеты, карткі, неабходныя кнігі, якія я бяру з сабой, куды б я ні паехаў. Мой звычайны расклад застаецца той самы, я працую ранкам і ўвечары, пачынаю з раніцы, і гэткі парадак не мяняецца доўгімі гадамі. Праўда, калі апрача пісаньня мне даводзілася рабіць нешта, каб зарабляць на хлеб, усё было інакш, але ад таго часу, калі я мог прысьвяціць сябе пісаньню, мой рэжым застаецца той самы, раніцай я працую творча, увечары выпраўляю, перачытваю, раблю нататкі для наступнага дня. Вечарамі я заўсёды нешта дасьледую, дасьледаваньне заўсёды дапаўняе творчую працу. І я строга прытрымліваюся гэтай завядзёнкі. На працягу тыдня я працую над кнігай, якую ў дадзены момант пішу, а выходныя дні прысьвячаю артыкулам, бо пару разоў на месяц я пішу артыкулы для пэрыёдыкі.
Сапата: З чаго ты пачынаеш, калі нешта пішаш?
Льёса: Звычайна зыходным пунктам бывае ўспамін. Я думаю, што ўсе гісторыі, якія я напісаў, нараджаліся заўсёды як вынік нейкага перажываньня, якое затрымалася ў памяці і ператварылася ў нейкі плённы вобраз, вакол якога можна нешта сабе ўявіць. Гэта амаль заўсёды было зыходным пунктам ва ўсім, што я напісаў.
Я таксама ўжываю пэўную схему, практычна ад самага першага апавяданьня: я раблю шмат нататак, запісваю іх на картках, складаю розныя пляны, перш чым пачынаць пісаць. Каб я мог пачаць нешта пісаць, мне як мінімум патрэбная нейкая структура майго апавяданьня, хоць бы ў самых агульных рысах. І тады я магу пачынаць. Спачатку я рыхтую накід, і гэта патрабуе ад мяне найбольш намаганьняў. Як толькі накід гатовы, праца робіцца значна больш прыемная, і тады ўжо я пішу больш упэўнена і свабодна, бо ведаю, што гісторыя ўжо ёсьць. Гэта заўсёды было нязьменным ва ўсім, што я пісаў: правесьці дасьледаваньне, каб азнаёміцца з тэмай, сытуацыяй, эпохай, у якой адбываецца мая гісторыя.
Сапата: А калі ты скончыш раман і ён пабачыць сьвет – ці ты яго калі перачытваеш? Ну, каб знайсьці недахопы, ці што...
Льёса: Не. Апошні раз я чытаю свае творы ў карэктурах, а пасьля – не, стараюся не чытаць. Часам даводзіцца, калі я працую зь перакладчыкамі і нешта перачытваю, каб выправіць памылкі, але наагул мне не падабаецца вяртацца да напісанага і апублікаванага.
Сапата: Якія твае ўлюбёныя кнігі?
Льёса: Ну, напэўна гэта “Мадам Бавары”, іншыя кнігі Флябэра, я б выбраў “Жнівеньскае сьвятло”, мабыць, “Сьвятыня” Фолкнэра, “Мобі Дык” Мэлвіла, “Вайна і мір” Талстога, “Бляск і галеча куртызанак” Бальзака, “Уліс” Джойса, “Дон Кіхот” Сэрвантэса, а таксама “Тырант Белы”, які быў для мяне вельмі важным, бо ён даў мне ўяўленьне пра раман як пра цэласьць, цэлы сьвет у сабе, ну, я б мог пералічыць сотні кніг...
