Кандыдат на пасаду міністра замежных спраў Літвы амбасадар у Беларусі Лінас Лінкявічус мяркуе, што Літве была б выгадная «перазагрузка» адносін з суседзямі, але падкрэсьлівае, што рэвалюцыйных зьменаў у зьнешняй палітыцы ня будзе.
Пра гэта ён заявіў у інтэрвію агенцыі BNS, якое цытуе партал Delfi.
"Зразумела, што калі прыходзіць новая адміністрацыя, заўсёды варта чакаць якой-небудзь «перазагрузкі». Вядома, усё чакаюць яе ў добрым сэнсе. Паколькі ў адносінах з суседзямі ў нас сапраўды ёсьць рэзэрв, мякка кажучы, то ясна, што пэўная „перазагрузка“ ніколі не пашкодзіць. Я маю на ўвазе ўсіх нашых суседзяў», — сказаў дыплямат.
Па словах Лінкявічуса, ў адносінах з суседзямі Літве трэба кіравацца дэмакратычнымі каштоўнасьцямі, аднак не забываць і аб практычных інтарэсах краіны. Паводле яго ў гэтым выпадку важна знайсьці балянс.
«Я б выдзеліў паўночныя краіны як рэгіён, у якім у нас вялікія амбіцыі, надзеі і чаканьні. Я б таксама назваў Польшчу, Расею, Беларусь», — сказаў Лінкявічус.
Па словах кандыдата ў міністры асабліва важным партнэрам павінны застацца ЗША.
51-гадовы дыплямат сказаў, што будзе імкнуцца да шырокага палітычнага кансэнсусу па пытаньнях зьнешняй палітыкі.
«Хацелася б нагадаць, што выступаючы ў Сойме, кандыдат у прэм’ер-міністры падкрэсьліў, што рэвалюцый не будзе. У такіх галінах, як зьнешняя палітыка, палітыка бясьпекі, важная пераемнасьць. Стратэгічныя мэты павінны застацца — гэта нашы міжнародныя абавязацельствы ў міжнароднай палітыцы, сяброўства ў ЭЗ і НАТА», - сказаў кандыдат у міністры.
Ён дадаў, што адным з найбольш сур’ёзных выклікаў у яго працы будзе старшынёўства Літвы ў ЭЗ у другім паўгодзьдзі 2013 году.
Л.Лінкявічус нарадзіўся ў Вільні ў 1961 годзе. Ён пачаў палітычную кар’еру ў незалежнай Літве ў 1992 годзе, калі трапіў у Сойм ад Літоўскай Дэмакратычнай Партыі працы. У гэтай партыі, якая была ўтвораная на базе Кампартыі Літвы, Л. Лінкявічус быў да 1996 года. З 2004 года ён — чалец Літоўскай сацыял-дэмакратычнай партыі.
Лінкявічус двойчы — у 1993-1996 гадах і ў 2000-2004 гадах — быў міністрам абароны Літвы. Падчас другога тэрміну паўнамоцтваў ён займаўся інтэграцыяй Літвы ў НАТА і першым з міністраў абароны Літвы браў удзел у сустрэчы кіраўнікоў абаронных ведамстваў НАТО ў Бруселі.
Таксама двойчы — у 1997-2000 гадах і ў 2005-2001 гадах ён працаваў амбасадарам Літвы пры НАТО.
Увосень 2011 года Лінкявічус вярнуўся на працу ў МЗС у Вільні як пасол па асобых даручэньнях, таксама ён стаў кансультантам лідэра кансэрватараў прэм’ера Андруса Кубілюса. У 2012 годзе Лінкявічус ўзначаліў амбасаду Літвы ў Менску.
У верасьні гэтага году у інтэрвію пра магчымую ролю Літвы як адваката Беларусі ў Эўразьвязе адказаў наступнае:
Лінкявічус: Я б сказаў шырэй. Ёсьць такі тэрмін «cultural interaction». Ну, скажам, калі размаўляеш зь некім, нейкія словы могуць разумецца іначай, патрэбны адпаведны «інтэрфэйс». Ён ёсьць паўсюль у дыялёгу Захаду з Усходам. Літва цяпер геапалітычна нібыта і на Захадзе, але паводле мэнталітэту, псыхалёгіі мы ўсё яшчэ ў іншай прасторы. І таму мы і можам быць гэткім інтэрфэйсам паміж Захадам і Беларусьсю — ня толькі адвакатам, а каб было лепей зразумець, каб больш даходліва перадаць нейкі сыгнал, даць нейкую параду, калі такія парады патрэбныя, іх таксама нельга навязваць.
"Зразумела, што калі прыходзіць новая адміністрацыя, заўсёды варта чакаць якой-небудзь «перазагрузкі». Вядома, усё чакаюць яе ў добрым сэнсе. Паколькі ў адносінах з суседзямі ў нас сапраўды ёсьць рэзэрв, мякка кажучы, то ясна, што пэўная „перазагрузка“ ніколі не пашкодзіць. Я маю на ўвазе ўсіх нашых суседзяў», — сказаў дыплямат.
Па словах Лінкявічуса, ў адносінах з суседзямі Літве трэба кіравацца дэмакратычнымі каштоўнасьцямі, аднак не забываць і аб практычных інтарэсах краіны. Паводле яго ў гэтым выпадку важна знайсьці балянс.
«Я б выдзеліў паўночныя краіны як рэгіён, у якім у нас вялікія амбіцыі, надзеі і чаканьні. Я б таксама назваў Польшчу, Расею, Беларусь», — сказаў Лінкявічус.
Па словах кандыдата ў міністры асабліва важным партнэрам павінны застацца ЗША.
51-гадовы дыплямат сказаў, што будзе імкнуцца да шырокага палітычнага кансэнсусу па пытаньнях зьнешняй палітыкі.
«Хацелася б нагадаць, што выступаючы ў Сойме, кандыдат у прэм’ер-міністры падкрэсьліў, што рэвалюцый не будзе. У такіх галінах, як зьнешняя палітыка, палітыка бясьпекі, важная пераемнасьць. Стратэгічныя мэты павінны застацца — гэта нашы міжнародныя абавязацельствы ў міжнароднай палітыцы, сяброўства ў ЭЗ і НАТА», - сказаў кандыдат у міністры.
Ён дадаў, што адным з найбольш сур’ёзных выклікаў у яго працы будзе старшынёўства Літвы ў ЭЗ у другім паўгодзьдзі 2013 году.
Л.Лінкявічус нарадзіўся ў Вільні ў 1961 годзе. Ён пачаў палітычную кар’еру ў незалежнай Літве ў 1992 годзе, калі трапіў у Сойм ад Літоўскай Дэмакратычнай Партыі працы. У гэтай партыі, якая была ўтвораная на базе Кампартыі Літвы, Л. Лінкявічус быў да 1996 года. З 2004 года ён — чалец Літоўскай сацыял-дэмакратычнай партыі.
Лінкявічус двойчы — у 1993-1996 гадах і ў 2000-2004 гадах — быў міністрам абароны Літвы. Падчас другога тэрміну паўнамоцтваў ён займаўся інтэграцыяй Літвы ў НАТА і першым з міністраў абароны Літвы браў удзел у сустрэчы кіраўнікоў абаронных ведамстваў НАТО ў Бруселі.
Таксама двойчы — у 1997-2000 гадах і ў 2005-2001 гадах ён працаваў амбасадарам Літвы пры НАТО.
Увосень 2011 года Лінкявічус вярнуўся на працу ў МЗС у Вільні як пасол па асобых даручэньнях, таксама ён стаў кансультантам лідэра кансэрватараў прэм’ера Андруса Кубілюса. У 2012 годзе Лінкявічус ўзначаліў амбасаду Літвы ў Менску.
У верасьні гэтага году у інтэрвію пра магчымую ролю Літвы як адваката Беларусі ў Эўразьвязе адказаў наступнае:
Лінкявічус: Я б сказаў шырэй. Ёсьць такі тэрмін «cultural interaction». Ну, скажам, калі размаўляеш зь некім, нейкія словы могуць разумецца іначай, патрэбны адпаведны «інтэрфэйс». Ён ёсьць паўсюль у дыялёгу Захаду з Усходам. Літва цяпер геапалітычна нібыта і на Захадзе, але паводле мэнталітэту, псыхалёгіі мы ўсё яшчэ ў іншай прасторы. І таму мы і можам быць гэткім інтэрфэйсам паміж Захадам і Беларусьсю — ня толькі адвакатам, а каб было лепей зразумець, каб больш даходліва перадаць нейкі сыгнал, даць нейкую параду, калі такія парады патрэбныя, іх таксама нельга навязваць.