Людзі маглі б безь медвыцьвярэзьніку абысьціся, дзяржава – не

Напярэдадні юбілею адміністрацыя медвыцьвярэзьніка заяўляла, што ўдзячныя пацыенты абавязкова прынясуць кветкі. Кветкі сапраўды былі – белыя глядыёлюсы. Я сам іх бачыў на стале ў кабінэце начальніка медвыцьвярэзьніка, падпалкоўніка міліцыі Ігара Хадзюкова. Праўда, падпалкоўнік прызнаўся, што кветкі прынесла са свайго агароду адна з супрацоўніц выцьвярэзьніка. Пры гэтым начальнік паведаміў, што ў кнізе скаргаў і прапановаў усё-ткі ёсьць падзякі ўстанове. Часьцей за ўсё пішуць мацяркі і дзякуюць за тое, што ня кінулі сыноў п’янымі на вуліцы.

У лепшыя, так бы мовіць, гады ў медвыцьвярэзьніку на вуліцы Інтэрнацыянальнай бывала звыш 14 тысячаў пацыентаў. Пераначаваць тут каштуе, як у добрым гатэлі, – 28 з паловай тысячаў беларускіх рублёў. Набор паслугаў стандартны: агляд фэльчара, жалезны ложак у чатырох альбо шасьцімесцавай палаце, цяжкае паветра. А яшчэ – дзяжурны сяржант ля вакенца палаты. Асабліва неспакойных – прывязваюць да ложка.

Некаторыя пацыенты наогул лічаць, што прывозяць іх у медвыцьвярэзьнік неабгрунтавана. Гутару з гамельчуком Васілём, якога міліцэйскі патруль толькі што даставіў ва ўстанову:

(Васіль: ) “Ну, выпіў крыху, дык гэтыя во прычапіліся і цягнуць сюды. А як жа я магу супраціўляцца міліцыі? Я ішоў дадому на Сталярную вуліцу. Чаго яны сюды на Інтэрнацыянальную пацягнулі? Ня ведаю, чаго. Разумнікі, выслужыцца хочуць. А мне што рабіць?”.

(Карэспандэнт: ) “Зь якой прычыны выпілі? Што за сьвята ў вас было?”

(Васіль: ) “Так атрымалася, што на працы пайшлі зь сябрамі й выпілі па чарцы. Ну дык што? А гэтыя – яны чаго? Я ж ішоў, а яны не пусьцілі дадому. Каля дому схапілі. Мне трэба было ісьці, а яны не пусьцілі дадому”.

(Карэспандэнт: ) “Жонцы патэлефанавалі, каб забрала вас”?

(Васіль: ) “У мяне ні тэлефона, ні жонкі няма. Адзін я”.

Дарэчы, за сем месяцаў у бюджэт гораду медвыцьвярэзьнік пералічыў 105 мільёнаў рублёў. Іншыя прадпрыемствы даюць меней даходаў, чымсьці гэтая міліцэйская ўстанова.

Былі, канешне, у паўвекавой гісторыі медвыцьвярэзьніка і змрочныя часы. У 80-я гады, напачатку гарбачоўска-лігачоўскай барацьбы з п’янствам, працы ў медвыцьвярэзьніка было няшмат. Але неўзабаве людзі навучыліся гнаць самагон, піць усё, што гарыць – і ўстанова зноў запрацавала на поўную моц.

Знамянальным быў і леташні год: выцьвярэзьнік не працаваў амаль 9 месяцаў. Ягоныя функцыі ў нейкай ступені выконваў шпіталь хуткай мэдычнай дапамогі. Беларусь хацела ісьці за цывілізаваным сьветам.

Аднак у лістападзе гарадзкія ўлады зноў аднавілі працу медвыцьвярэзьніка. Яно і зразумела: у мэдычным шпіталі ад п’янага – адны выдаткі, а ў медвыцьвярэзьніку – прыбытак. Урад гэта таксама зразумеў і ў сьнежні 2003 году прыняў пастанову №1690. Ёю зацьверджана палажэньне пра медвыцьвярэзьнік як установу міліцыі для працьвярэжваньня п’яных асобаў.

Колькі гадоў таму я быў у Швэцыі. У невялікім гарадку Ліндасбергу мы знаёміліся зь працай тамтэйшай паліцыі. Там нямашака выцьвярэзьнікаў: калі чалавек ня можа з прычыны ап’яненьня ісьці, яго паліцыя адвозіць дамоў. Я спытаўся ў шэфа паліцыі, ці патрэбна швэду плаціць грошы за падвоз? Ён усьміхнуўся, і адказаў, што падаткаплацельшчыкі ўжо заплацілі адзін раз – яны ўтрымліваюць паліцыю на сплачаныя падаткі.

Што да будучыні беларускіх медвыцьвярэзьнікаў, то падпалкоўкік Хадзюкоў, начальнік Гомельскага медвыцьвярэзьніка, адказаў на гэтае пытаньне так:

(Хадзюкоў: ) “Наша будучыня будзе залежаць ад будучыні грамадзянаў. Будуць піць – ёсьць будучыня. Ня будуць піць, магчыма, адпадзе неабходнасьць у існаваньні такіх установаў”.