Калі Лукашэнка выступаў перад работнікамі заводу, уключылі запіс размовы, дзе двое мужчын абмяркоўвалі, як трэба паводзіць сябе на сустрэчы з Лукашэнкам, пра якую было вядома загадзя. Адзін з суразмоўцаў прапаноўваў «выходзіць і зараджаць».
Гэта быў запіс размовы Сяргея Пацукевіча зь ягоным сябрам С., работнікам МЗКЦ. С. перад прыездам Лукашэнкі на завод затрымалі і даставілі ў міліцыю, туды ж прыехаў падтрымаць сябра Сяргей. Пасьля таго, як Андрэя адпусьцілі, мужчыны вырашылі выехаць з краіны — праз Украіну трапілі ў Польшчу.
Але прайшоў час і Сяргей захацеў вярнуцца, апавядае адзін зь ягоных сяброў:
«Тлумачыў, што сумуе па радзіме, бо яму лепш родная галінка бэзу ля дому, чым цёплае мора ў іншым краі. Што замежжа для яго чужое, што яму цяжка там знаходзіцца. Да таго ж у Беларусі заставаліся бацькі, і хворай маці мусілі рабіць апэрацыю», — кажа сябар.
Неўзабаве пасьля вяртаньня ў Беларусь Сяргея затрымалі і абвінавацілі паводле ч. 2 арт. 293 Крымінальнага кодэксу. Тая тэлефонная размова, якую падавалі як падрыхтоўку правакацыі да візыту Лукашэнкі, у справе не праходзіла. Але ў аснову абвінавачаньня былі пакладзеныя іншыя тэлефонныя размовы Сяргея. Як высьветлілася, яго даўно праслухоўвалі.
«Відаць, таму, што ён футбольны заўзятар. У судзе Сяргей казаў, што яшчэ раней ГУБАЗІК запрашаў яго „на знаёмства“ — напэўна, сачылі, — мяркуе сябар. — Праз тэлефон Сяргей расказваў розным людзям тое, што бачыў навокал 9-10 жніўня, апісваў падзеі тых дзён, і сьледзтва зрабіла выснову, што ён удзельнічаў у беспарадках. Маўляў, кінуў камень у бок транспарту МУС, знаходзіўся ў месцы, дзе будаваліся барыкады, перакрываў рух, выкрыкваў лёзунгі. Гэта ўсё толькі на падставе размоў Сяргея, іх палічылі доказамі».
Сяргей Пацукевіч у судзе віны ў поўнай меры не прызнаваў. Падчас працэсу ў клетцы знаходзіліся канваіры, якія прышпільвалі Сяргея да сябе кайданкамі з абодвух бакоў.
«Да прысуду ён рыхтаваўся, быў гатовы да вялікага тэрміну, але пазьней сказаў, што ў вачах пацямнела, калі пачуў такі тэрмін... У СІЗА перад судом ён моцна хварэў, відаць, на каранавірус. Пра яго клапаціліся сукамэрнікі — рабілі гарбату, кампоты. І са сьлязьмі праводзілі на прысуд, бо думалі, што больш ня вернецца. Але пасьля яго прывезьлі ў тую ж камэру, таму там з радасьцю сустрэлі і накрылі стол — з садавіной, гарбатай», — працягвае сябар.
У лістах Сяргей пісаў, што цяпер галоўнае для яго — хутчэй вызваліцца, сабраць заплечнік і выехаць з гэтай краіны.
«Пабачыў, што тут адбываецца насамрэч. Пісаў: „Дзед мой 900 дзён блякады Ленінграда прайшоў, другі дзед Бэрлін бамбіў, а ўнука ў турму засадзілі беспадстаўна...“. Сяргей вельмі добры чалавек. Як прадстаўнік футбольнага клюбу „Тарпэда“ наведваў дзіцячыя дамы, каб пачаставаць дзяцей, прывезьці падарункі, пагуляць у спартовыя гульні. І ў лістах пісаў, каб мы езьдзілі туды, не забываліся. У сакавіку мінулага году падчас каранавірусу ў 10-ы шпіталь арганізоўваў прывоз вады для мэдыкаў, таксама вазіў корм у прытулкі для жывёлаў», — апавядае сябар.
Яшчэ сябар прыгадвае, як Сяргей прасіў перадаць яму ў СІЗА абутак — каб аддаць сукамэрніку, у якога не было красовак.
Справу Пацукевіча ў судзе Маскоўскага раёну вяла судзьдзя Вольга Малашэнка. Паводле «Вясны», у апошнім слове Сяргей падкрэсьліў, што сыстэма не выпраўляе чалавека, а гадуе злачынцу. Адміністрацыя не вядзе ніякай выхаваўчай працы, якая б «рабіла чалавека выхаваным, міласэрным, спачувальным», таму прасіў не караць яго пазбаўленьнем волі.
Як перадаваў Сяргей, ён абураны тым, што «зь яго робяць ненармальнага» — у ягонай справе паставілі адразу тры рыскі розных колераў, якія азначаюць, што ён быццам схільны да нападу на сілавікоў, захопу закладнікаў, уцёкаў.
