І гэта праўда. Лепей ня скажаш.
Бо гэта сапраўды пекла — калі ты, малады хлопец, значна маладзейшы за сваіх камандзіраў, міністраў і прэзыдэнтаў, кожны дзень думаеш: а што будзе потым? Яны ня сыдуць, дык памруць, а я тады куды?
Бо гэта сапраўды пекла — калі ты, малады хлопец, ня можаш выйсьці ў краму без балаклавы, на піва ў парк бяз страху, у кіно без аховы.
Бо гэта сапраўды пекла — калі з табой не вітаюцца аднаклясьнікі і колішнія сябры, а суседзі ня едуць з табой у ліфце.
Гэта нішто іншае, як пекла, калі ты кожную раніцу праглядаеш тэлеграм-каналы: што і хто яшчэ зьліе ByPol.
Сапраўднае — перабіраць наноў і наноў падзеі той ночы і ліхаманкава думаць: а ці не пазнаюць мяне потым на відэа?
А ці ня трапіў я дзе на камэры? А ці праўда не зьліюць — менавіта мяне, першага альбо адзінага з усіх, бо кагосьці ж зьліюць, кагосьці ж прынясуць у ахвяру, кімсьці ж будуць гандляваць дзеля грошай ад Эўропы ці нават ад Расеі (чулі, як сёньня расейцы сказалі: гэта ня нашыя мэтады? Гэта што ж значыць? Нам цяпер і туды — ніяк?)
Страшнае, ненавіснае, ня надта зразумелае слова «люстрацыя» (дулю вам, дубінку ў дупу, а не люстрацыя, змагары чортавы), а што як будзе? А што як будзе люстрацыя? Праваліцеся вы к чортавай мацеры са сваёй люстрацыяй, дайце заснуць!
А яно ня сьпіцца. Ня сьпіцца. Бо жыцьцё АМАПу пераўтварылі ў пекла. У пекле ня сьпіцца.
А яшчэ хлусяць, што атрымліваем шалёныя грошы. Задушыцеся вы гэтымі грашыма. Мы не атрымліваем шалёных грошай.
Мы цяпер і за бясплатна нікуды ня рыпнемся — куды?
І дзеці саромеюцца цяпер у садку сказаць, што тата ў АМАПе працуе. Даўно забаранілі такое гаварыць. І жонка нікому ня кажа.
І на вёску не паедзеш. І маці выйсьці на вуліцу баіцца.
І выйсьця ніякага няма.
Пекла — гэта якраз і ёсьць тое самае, калі няма выйсьця. Калі ты нават разумееш усё — а няма. Сьціснуў зубы — і наперад, у самае пекла. Бо за сьпінай таксама яно.
Так, таварыш Балаба. На жаль, жыцьцё АМАПу ператварылі ў пекла.
Вы хацелі, каб мы іх пашкадавалі? Я моцна шкадую. Мне вельмі, вельмі, ад усяго сэрца шкада маладых, прыгожых хлапцоў, якіх некалі люлялі на руках мамкі, якія кахалі дзяўчат, якія разьдзяваліся ўлетку на пляжы — і мінакі з захапленьнем глядзелі на біцэпсы і трыцэпсы. Такога ў іхным жыцьці ня будзе ўжо ніколі.
А цяпер, калі сказаная гэтая праўда, знайдзіце ў сябе сілы і адкажыце на лягічнае пытаньне. Хто ператварыў іхнае жыцьцё ў пекла? Па чыім загадзе яны сталі парыямі сярод людзей? І калі б яны ня білі, не катавалі і не забівалі людзей, ці жылі б яны цяпер так, як яны жывуць?
Вунь расейскі амапавец схадзіў да пабітай ім жанчыны з кветкамі ў рэанімацыю. Мы ж разумеем, і вы, і я: наўрад ці ён так моцна раскаяўся, каб ажно з кветкамі цягнуцца да нейкай там. Проста ён ня хоча, каб ягонае жыцьцё ператварылася ў пекла. І начальнік ягоны, мяркуючы па ўсім, ня надта хоча.
І нашы не хацелі б, напэўна. Але пекла на тое і пекла. Ня хочаш, а трапіш. І выйсьця адтуль няма.
Думкі, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
