Сочынскія перамовы не далі вынікаў, аднак бакі ўпарта гэта хаваюць.
Мы ўжо чыталі раманы, напісаныя машынамі — проста пра гэта яшчэ ня ведаем.
Няўжо такі моцны страх, што людзі пачнуць «нараджаць і вешаць на дзяржаву»? І чаму гэты страх пераважвае клопат пра дзяцей, якія ўжо нарадзіліся?
Выглядае, што зараз у Сочы адбылася нічыя, ці, карыстаючыся мовай прэфэрансу — распасы. Масква не згуляла гульню «інтэграцыя», Менск не згуляў гульню «новыя расейскія субсыдыі».
Адразу папярэджваю, што тут ня будзе адказу на пытаньне «чаму так адбылося». Бо ніхто пакуль гэтага ня ведае. Ні бацькі, ні аднаклясьнікі, ні сьледчыя. Тут ня будзе аніводнай вэрсіі, бо ўсе вэрсіі пакуль — выключна здагадкі ці чуткі. Але тут будуць уражаньні пра горад, дзе адбылося забойства.
Трагедыя ў школе ўражвае тым, што адносна яе не спрацоўваюць звыклыя тлумачэньні. Ад пачатку дадам, што ўсе дэталі пакуль невядомыя. Але звычайна сур’ёзныя прычыны ў такіх справах усплываюць адразу. У гэтай жа справе чым далей, тым менш зразумела.
Існы рэжым бачыць для сябе большую небясьпеку ад дзейнасьці беларускіх незалежных мэдыяў, чым ад расейскіх СМІ.
Пра трагедыю ў Стоўпцах сёньня ва ўсіх вялікіх і малых беларускіх гарадах і вёсках можна пачуць на кожным кроку: у чарзе ў паліклініку, у грамадзкім транспарце, ля сельпо ці аўтакрамы, у рабочай курылцы....
«Ніколі не было такіх трагедый», — пішуць, гавораць, камэнтуюць з нагоды трагедыі ў Стоўпцах. Кажуць, што Злучаныя Штаты вінаватыя, адтуль ідзе ўся пошасьць. Прызначылі вінаватымі інтэрнэт, пляншэт, кампутарныя гульні...
Сёньня, 11 лютага, у Горадні разьвіталіся зь Сямёнам Домашам, былым кіраўніком вобласьці, затым — вядомым апазыцыйным палітыкам. Ён памёр у 69 год.
Мой сын, які ў кліпе на найлепшую песьню году пабачыў жыўцом расстрэл — чым ён вінаваты?! А праз хвіліну я прачытала навіну пра разьню ў Стоўпцах.
Калі заганяць людзей у вузкую сетку катэгорый, дзе беларускай мове проста няма месца, дык яе і ня будзе. Каму гэта трэба? І навошта?
«Лава Клінтана», як і само ўрочышча Курапаты, — шматзначны палітычны сымбаль. Каму не падабаюцца тыя каштоўнасьці, якія яны сымбалізуюць?
Цяперашняе «паўстаньне масаў» у Эўропе — заканамерны вынік адарванасьці палітычных і інтэлектуальных элітаў ад інтарэсаў большасьці эўрапейцаў.
На першы погляд, скандальная рэакцыя кіраўніка прэсавай службы міністэрства абароны палкоўніка Ўладзімера Макарава на пытаньне карэспандэнта НН Арцёма Гарбацэвіча цалкам апісваецца загалоўкам гэтага блогу — фразай з анэкдоту пра прапаршчыка.
Калі б беларускія дэпутаты, прымаючы ў 1994-м Канстытуцыю, прыгледзеліся да біяграфіі вэнэсуэльскага дыктатара Гомэса, дык уяўлялі б, які рэжым будзе панаваць у Беларусі наступныя чвэрць стагодзьдзя.
Так званую «сацыяльную прастытуцыю» называюць праявай гуманнасьці і міласэрнасьці. На жанчын, праўда, гэта не распаўсюджваецца.
У беларуска-расейскім перамоўным працэсе склалася тупіковая сытуацыя, рабочая група нават ня можа пачаць перамовы.
Лукашэнка вядзе сваю перадвыбарчую кампанію, што ажно пыл стаіць. Ясна, што выбараў у краіне няма, таму на канчатковы вынік гэта не паўплывае. Але мэта відавочная — паказаць, што альтэрнатывы яму краіне не існуе.
Без гісторыка Касьцюка Беларусь у 1991-1995 ня мела б бел-чырвона-белага сьцяга і «Пагоні» у якасьці дзяржаўных сымбаляў.
Рытуал, які выконвае шмат людзей, ніколі не бывае зусім ужо пустым. Яго сэнс хаця б у аб’яднаньні, гуртаваньні людзей, якія яго выконваюць. Адносна беларускіх выбараў — ён пераважна менавіта ў гэтым. Дык і ў закліках да байкоту, у кампаніях за байкот — толькі ў гэтым.
Моўнага раўнапраўя ў краіне не існуе, дае зразумець Стась Карпаў. Не навіна, але чаму так адбываецца і што можна зрабіць? Піша Андрэй Дзьмітранок.
Як і калі мы канчаткова перастанем вучыць дзяцей. Я думаю, як гэта ўсё будзе выглядаць. З наступнага году перагледзяць вучэбныя пляны – і матэматыкі будзе ўжо ня пяць, а тры гадзіны ва ўсіх сярэдніх навучальных установах.
Беларускае кіраўніцтва чарговым разам заклапацілася пытаньнем інфармацыйнай бясьпекі. З гэтай нагоды Лукашэнка правёў 31 студзеня адмысловую нараду.
Калі мы зразумеем, што ёсьць раўнапраўе паміж беларускай і расейскай, і як мы будзем шукаць раўнапраўя з расейскамоўнымі беларускімі патрыётамі? Піша Стась Карпаў.
Жанчыну, якая ў радзільні адмовілася ад дачкі з сындромам Даўна, усяляк абражаюць у дыскусіях. Але яна адкрыта сказала тое, з чым шматлікія іншыя людзі моўчкі згодныя.
Крызіс беларуска-расейскіх стасункаў паставіў прыхільнікаў «русского мира» ў Беларусі ў інтэлектуальны тупік.
Я не выкарыстаў шанец стаць непасрэдным удзельнікам гістарычнай падзеі, пра якую мог потым расказваць дзецям і ўнукам. Але чамусьці зусім пра гэта не шкадую
Дачка з аднаклясьнікамі ў выходныя была ў Раўбічах на «Сьнежным снайпэры». Пагналі ад школы стаяць ля трасаў, нібыта заўзець.
«Надзі Дзюк — да развагаў пра "чырвоных" чалавекаў, якія і цяпер баяцца вялікага сьвету» — гэтак напісала днямі Сьвятлана Алексіевіч.
Усясьветныя мэдыі пішуць, што рэжым Нікаляса Мадура ў Вэнэсуэле аганізуе. Ужо каторы раз. Цалкам верагодна, што цяпер сапраўды ён ня выжыве і зваліцца, ня вытрымаўшы народных пратэстаў і вонкавага ціску.
У апошні прыезд у Менск захацелася мне неяк вечарам падысьці да дому, дзе ў 1925-26 гадах жыў выдатны беларускі гісторык, тагачасны прафэсар БДУ Мітрафан Доўнар-Запольскі. Убачанае прымусіла напісаць гэты тэкст.
Цалкам або часткова Біблія перакладзеная на паўтары тысячы моваў і дыялектаў сьвету. Сярод іх — мова вёскі Сіманавічы Дарагічынскага раёну Берасьцейскай вобласьці. Пераклад зрабіў ураджэнец вёскі Фёдар Данілавіч Клімчук (1935–2018).
Досьвед іншых краінаў, у нечым падобных на Беларусь, прымушае не асабліва спадзявацца на цудатворную ролю дзяржавы ў пытаньні моўнага адраджэньня. Нештаö і нямала, яна безумоўна можа. Але кардынальна зьмяніць моўныя суадносіны, прапорцыі сама па сабе дзяржава ня ў стане.
Загад Аляксандра Лукашэнкі заняцца вызваленьнем Насьці Рыбкі пераводзіць крымінальна-сэксуальную гісторыю ў палітычную сфэру.
Падлеткаў у школе цяпер будуць вучыць «Падрыхтоўцы да шлюбу і сямейнага жыцьця», але праграма безнадзейна састарэла.
Ёсьць адзін юбілей, які, як выглядае, Эўразьвязу хацелася б чым хутчэй схаваць пад дыван — 10-я гадавіна Ўсходняга партнэрства.
Свабодны тэатар паставіў гамэрычна сьмешную прыпавесьць пра пекла наўпроставай дэмакратыі. Спэктакль назвалі «Дабрабыт».
Прызнаюся, і хіба буду не самотны ў такім прызнаньні, што ў БССР мне ўвогуле падабалася. Галоўная прычына — быў малады, стройны і падабаўся дзяўчатам. Энэргія біла праз край, наперадзе было ўсё жыцьцё — хвалююча-цудоўнае хоць і трохі туманнае.
Ярданскі кароль Абдала ІІ вывучыў родную мову, каб ня ганьбіцца ў вачах суайчыньнікаў. А яшчэ манарх у захапленьні ад «стралялкі» World of Tanks беларускай студыі Wargaming. Карэспандэнт Свабоды прыгледзеўся, як уладкаваныя ўзаемадачыненьні паміж манархам і падданымі ў адной з сучасных манархій.
50 год таму ад апёкаў памёр Ян Палах — 20-гадовы чэскі студэнт, які трыма днямі раней на знак пратэсту супраць савецкай акупацыі Чэхаславаччыны абліў сябе бэнзінам і падпаліў. Увесь сьвет скалануўся ад самаахвярнага ўчынку хлопца. А што пра гэта дазволена было ведаць жыхарам савецкай Беларусі?
Заявы Аляксандра Лукашэнкі на нарадзе 10 студзеня, прысьвечанай беларуска-расейскім дачыненьням, выклікалі хуткі і жорсткі адказ з боку Расеі. Доўга чакаць адказу не давялося. Працяглы час вытрымліваць і запасіць абурэньне — ня ў стылі Лукашэнкі.
Пасьля прэсавай канфэрэнцыі міністра замежных спраў Расеі Сяргея Лаўрова стала трохі больш зразумела, чаго насамрэч хоча Расея ад Беларусі.
Беларусь і Расея знаходзяцца напярэдадні поўнамаштабнай інфармацыйнай вайны.
Ужо і не зразумела, чыю мадэль адукацыі мы выбудоўваем, выбудоўваем, а яна ўсё ніяк не выбудоўваецца. Ці то фінскую, ці то карэйскую, ці то Мантэсоры, ці то Вальдорф, зараз во да кітайскай прыглядаемся, усё гэта бяз стомы і з імпэтам прышчапляем на зусім сквашаны ўжо савецкі грунт.
Беларусаў ашчасьлівілі на Стары новы год — у Астраўцы прыдумалі грамадзкае абмеркаваньне: што потым рабіць з адпрацаваным ядзерным палівам?
Аляксандар Лукашэнка правёў адмысловую нараду, каб неяк супакоіць кіроўную намэнклятуру і грамадзтва, аднак атрымалася зусім не пераканаўча.
Усяго некалькі дзён таму Лукашэнка ледзь не з царкоўнага амбону пагрозьліва папярэдзіў усіх нядобразычліўцаў, што «пад бізуном мы больш ніколі хадзіць ня будзем». І вось цяпер — беларуская мова з высокай трыбуны. Зразумела, што некаторыя насьцярожана напружыліся: ці не паварот гэта ў палітыцы?
Сёньня — дзень пахаваньня беларускага гісторыка Юрыя Туронка, грамадзяніна Польшчы, які жыў у Варшаве.
Журналісты з Independent кажуць, што Менск — гэта эўрапейскі горад № 1, куды варта паехаць у 2019-м. А я сябе сёньня адчуваю кавалкам дз..ма. Бо каб трапіць на прыём у звычайную паліклініку ў горадзе № 1, трэба апусьціцца да ўзроўню дз..ма. Ня меней.
Загрузіць яшчэ
