25 гадоў на Радыё Свабода Сяргей Дубавец знаходзіць сэнсы беларускага жыцьця і адказвае на вашы пытаньні.
Час ад часу Лукашэнка нечакана згадвае аб магчымасьці ўсталяваньня ў Беларусі прыжыцьцёвых помнікаў. Дакладней, катэгарычна асуджае тых, хто такіх помнікаў патрабуе ці прапануе ўзводзіць.
Разам з навуковымі распрацоўкамі, якія мусяць палепшыць ці спрасьціць нашае жыцьцё, зьяўляюцца і тыя, што могуць нам нашкодзіць.
Не магу забыць сустрэтую недзе ў сеціве расейскую карыкатуру. Хлопчык у двары крычыць маме свайго сябрука, якая паказалася ў вакне другога паверху: «А будущее выйдет?». Адказвае ня маці, а Пуцін, які замагільным позіркам глядзіць з вакна першага паверху: «Будущего нет».
Наколькі Лукашэнку самога задавальняе той рэжым жорсткай дыктатуры і татальнага страху (і зьвязаных з гэтым міжнароднай ізаляцыі і санкцый), які ўсталяваны ў краіне пасьля 2020–2021? Ці здольны ён зьмяніцца і хаця б часткова вярнуцца назад — з татальнай дыктатуры ў звыклы для яго аўтарытарызм?
Пакуль Лукашэнка ва ўладзе, конкурсы прыгажосьці і зьвязаны зь імі эскорт дакладна нікуды ня зьнікнуць, але і пасьля яго сыходу няма гарантый, што будзе лепей.
Наколькі бясьпечна цяпер Лукашэнку лятаць за межы Беларусі? І ці толькі ў накладзеных Захадам санкцыях прычына таго, што колькасьць і кірункі ягоных міжнародных візытаў апошнім часам значна скараціліся?
Войны заканчваюцца тады, калі ад іх стамляюцца і зьнясільваюцца. Прычым стамляюцца ўсе, хто так ці інакш удзельнічае ў канфлікце: і тыя, хто распачаў агрэсію, і тыя, хто абараняецца, і тыя, хто дапамагае тым і другім.
Людзям сыстэмы трэба штучна падтрымліваць змаганьне з усім беларускім, бо нічога іншага яны рабіць ня ўмеюць. Дабраліся да валошак.
Польская дзяржава сто гадоў таму перажывала нешта падобнае на цяперашяе ўмацаваньне польска-беларускай мяжы пасьля зьвестак пра прыбыцьцё ў Беларусь падразьдзяленьняў наймітаў «Вагнэра».
Нядаўна Сьвятлана Ціханоўская апублікавала раптоўную і, як падалося, трохі нэрвовую заяву пра адсутнасьць у беларусаў тэрытарыяльных прэтэнзій да Літоўскай Рэспублікі.
Цяжка апісаць словамі маё абурэньне тым, наколькі жанчыны дагэтуль не ўспрымаюцца сур’ёзна ў самых розных сфэрах. Але я паспрабую, бо як бы ні хацелася верыць у непазьбежны прагрэс, пакуль гэты сьвет застаецца дужа і дужа мужчынскім. А мы ад гэтага губляем і паўсядзённы камфорт, і здароўе.
Менская пракуратура прызнала два творы Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча экстрэмісцкімі матэрыяламі. Што гэта значыць, не тлумачыцца.
Ці нагнаў Пуцін Лукашэнку размахам палітычных рэпрэсіяў? Некаторыя мяркуюць: пасьля таго, як у Расеі вынесьлі «сталінскія тэрміны» апазыцыянэрам, колішняя розьніца зьнівэлявалася.
«Ці ўдасца гэтак жа эфэктыўна зьнішчыць патрыярхат, які існаваў тысячагодзьдзі, як той, што праіснаваў некалькі дзён ці тыдняў?» Наста Захарэвіч піша пра новы фільм «Барбі».
Страшная ня столькі Гаага, колькі яе чаканьне, трывога і страх перад яе наступствамі.
Апошнім часам афіцыйны Менск пацярпеў цэлы шэраг дыпляматычных паразаў на міжнароднай арэне. Самыя розныя замежныя арганізацыі прымаюць рашэньні з асуджэньнем палітыкі кіраўніцтва Беларусі. На гэтым тле адмова Лукашэнкі ад асабістага ўдзелу ў саміце ААН у Нью-Ёрку выглядае лягічнай.
Тое, што Ўкраіна здолела адстаяць сваю незалежнасьць і ня вернецца да васальнай залежнасьці ад Масквы, відавочна ўжо сёньня. Тое, ці ўдасца ёй адваяваць усе акупаваныя тэрыторыі, пакуль пад пытаньнем: на фронце працяглы час захоўваецца хісткая раўнавага.
Апошнім часам мы зноў сталі чуць ад уладаў заклікі нараджаць дзяцей і ўвогуле розныя выказваньні на тэму дэмаграфіі і нараджальнасьці.
Каму і для чаго патрэбна тое, што адбываецца сёньня з палітвязьнямі ў беларускіх турмах, сьледчых ізалятарах і калёніях?
Пытаньне ў тым, колькі людзей страцяць здароўе, свабоду і, верагодна, жыцьці, каб большасьці стала зразумела, што расейская цяпер выкарыстоўваецца як зброя для вынішчэньня ўсяго беларускага.
Тата памёр на Вялікдзень сёлета, і так я спазнала новыя рытуалы, даступныя нам у нашай новай рэальнасьці.
Стыль і мова сёньняшняй беларускай прапаганды такія, што нават цытаваць прамоўленае ў эфіры дзяржаўнага тэлебачаньня альбо надрукаванае ў газэце «СБ. Беларусь сегодня» ў прыстойнай кампаніі бывае няёмка.
Калі моладзь кажа Качанавай, што жанчын трэба фінансава зацікавіць нараджаць, а яна адказвае, што матэрыяльнае пытаньне неістотнае і дзеці проста павінны быць жаданымі, мы быццам бы бачым, як сутыкаюцца два паралельныя сусьветы.
Дыктатары часта сутыкаюцца са здрадай вайскоўцаў — асабліва тых, якія ўвабраліся ў сілу, здабылі славу на ратным полі, а зь ёй — грамадзкую вядомасьць, палітычную вагу і пэўную папулярнасьць.
Мала хто мог сабе ўявіць, што адным з прайграўшых бакоў у супрацьстаяньні Прыгожына і Шайгу (ці ўжо Прыгожына і Пуціна) раптоўна можа стаць Беларусь. Інфармацыя наконт таго, у якім канкрэтна геаграфічным пункце апынецца ў блізкай будучыні войска вагнэраўцаў, пакуль што супярэчлівая.
У мінулую суботу на імгненьне здалося, што ў грамадзкай атмасфэры зьявіўся подых 90-х гадоў.
Заставацца беларускім (а тым больш расейскім) грамадзянінам, жывучы ў краіне, якая асуджае расейскую агрэсію і саўдзельніка гэтай агрэсіі Лукашэнку, бывае надзвычай няпроста.
23 чэрвеня споўнілася 85 гадоў з дня нараджэньня навукоўца і палітыка Юрыя Хадыкі, які памёр у 2016 годзе.
Улада да выбарчай кампаніі рыхтуецца. Пра тое, як ставіцца да выбараў, думаюць і дэмакратычныя сілы, і беларусы дэмакратычных поглядаў.
Уладзімер Пуцін, і Аляксандар Лукашэнка, робячы супярэчлівыя заявы наконт разьмяшчэньня ў Беларусі ядзернай зброі, сьвядома заблытваюць, ствараюць сытуацыю няпэўнасьці, напускаюць туману. Маўляў, няхай ворагі нэрвуюцца.
Аляксандр Лукашэнка, карыстаючыся тым, што Беларусь старшынюе ў АДКБ і ўсе нарады ў рамках арганізацыі праходзяць цяпер у Менску, праводзіць сустрэчы зь міністрамі і іншымі высокімі чыноўнікамі краін-удзельніц, ладзіць ім палітінфармацыі, настойліва навязвае сваю карціну сьвету.
Піша Наста Захарэвіч.
Здаецца, яшчэ ніколі за амаль 30 гадоў кіраваньня Лукашэнкі Беларусь не была так блізка да поўнай міжнароднай ізаляцыі (а дакладней, самаізаляцыі), як цяпер. Момант, калі для беларусаў могуць цалкам закрыцца ўсе межы, апроч расейскай, выглядае надзвычай верагодным і блізкім.
Апошнім часам у беларускім грамадзтве разгарнулася дыскусія пра тое, ці мусіць Беларусь пасьля вайны плаціць рэпарацыі за напад зь яе тэрыторыі расейскіх войскаў на Ўкраіну.
Загрузіць яшчэ
