Жыхары Стоўпцаў, нягледзячы на сарваную прэзэнтацыю, усё ж атрымалі кнігу журналіста Свабоды Дзьмітрыя Гурневіча «Забойства ў цэнтры Эўропы». Амаль 5 гадзінаў аўтар разносіў яе па горадзе сам.
11 лютага 2019 году ў школе № 2 гораду Стоўпцы вучань 10-й клясы Вадзім М. учыніў падвойнае забойства — зарэзаў сваю настаўніцу Марыну Пархімовіч і вучня Сашу Раманава. На другі дзень пасьля забойства журналіст Свабоды Дзьмітры Гурневіч прыехаў у Стоўпцы. Правёў там амаль тыдзень і напісаў кнігу.
Прэзэнтацыя кнігі зь «Бібліятэкі Свабоды» пра падвойнае забойства ў мясцовай школе мелася адбыцца ў пятніцу, 7 лютага. Але за дзень да сустрэчы ўладальнік залі адмовіўся ад арэнды, спаслаўшыся на тэхнічныя прычыны. Знайсьці іншую пляцоўку ў горадзе арганізатарам прэзэнтацыі не ўдалося.
Тым ня менш жыхары Стоўпцаў маглі бясплатна замовіць кнігу праз адмысловую анкету на сайце Радыё Свабода і праз прыватныя акаўнты аўтара ў сацыяльных сетках.
У суботу аўтар наведаў Стоўпцы і раздаў больш за сотню асобнікаў.
— Добры дзень, замаўлялі кнігу? — пытаецца Дзьмітры Гурневіч у гаспадара дому.
— Так, гэта сюды. Заходзьце.
— Мы прасілі 11 штук. Каб не высылаць па пошце. Для нас, сваякоў і сяброў, — кажа гаспадар.
Наступны адрас на суседняй вуліцы. Аўтар ідзе туды пешкі з валізкай на колах.
— Добры дзень. Мы не памыліліся? З кнігай да вас.
— Так, заходзьце, гэта да нас. Праходзьце, калі ласка. Мы пяць штук прасілі, — кажа гаспадыня і пералічвае імёны тых, хто замаўляў празь яе кнігу.
— Вы і падпішыце яе нам. А я пакуль вам каву зраблю.
Празь некалькі хвілін гаспадыня выносіць філіжанкі з кавай і печыва, частуе Дзьмітрыя Гурневіча і журналістаў, якія прыехалі зь ім.
Але амаль паўсюль просяць больш, чым адзін асобнік — для сяброў, сваякоў і знаёмых, тых, хто зьбіраўся быць на прэзэнтацыі, а таксама тых, хто пабаяўся замаўляць кнігу праз інтэрнэт.
— Людзі страшна ўсяго баяцца, асабліва калі працуюць у бюджэтнай сфэры, у дзяржаўных установах. Я бізнэсовец, працую сам на сябе, таму мне няма каго баяцца. Я таксама выступаю ў прэсе, крытыкую ўладу і ніякіх пагроз для бізнэсу не адчуваю. Не разумею, чаму пабаяўся ўладальнік піцэрыі, — кажа Мікалай Лысянкоў, мясцовы прадпрымальнік. — Яшчэ адну кнігу замаўляў мой сын, але ён пойдзе вечарам у касьцёл, дзе вы таксама будзеце.
Некалькі кніжак Дзьмітры Гурневіч пакідае ў мясцовай бібліятэцы і ў сям’і Аляксандра Раманава.
У цэнтры гораду кнігу ад аўтара атрымлівае працаўніца фотаатэлье. Некалькі хвілін яны з аўтарам размаўляюць пра трагедыю, якую ў горадзе яшчэ доўга не забудуць.
— Дзякуй, я і сама вучылася ў школе № 2. Здымаю там кожны год. Гэта цудоўная школа, настаўнікі там шыкоўныя, і дырэктарка Аксана Лось была проста ідэальная. Яна ведала ўсіх бацькоў па імёнах. Яна выключны чалавек. А нядаўна быў вечар сустрэчы выпускнікоў, і яе не было. Яна там больш не працуе. Гэта ўжо ня тая школа. Вельмі шкада, што такі чалавек ня можа больш працаваць па спэцыяльнасьці. І завуч не працуе ў школе. Вельмі шкада, — гаворыць жанчына.
Наступны адрас у раёне шматпавярховікаў. Праз дамафон аўтара запрашаюць увайсьці ў кватэру. Там просяць падпісаць два асобнікі. Пасьля гэтага запрашаюць прысесьці на абед.
— Я ўжо чуў ад некалькіх асобаў у горадзе, што мясцовыя ўлады як быццам замоўчваюць гэтую тэму. Хоць, па вялікім рахунку, пра гэта трэба гаварыць, аналізаваць і рабіць высновы, — кажа Гурневіч.
Чарговая замова — ад рабочых аднаго зь мясцовых дзяржаўных прадпрыемстваў. Там просяць 5 кніг. Спачатку пагаджаюцца на здымкі, але празь некалькі хвілін просяць не публікаваць фота каля іх дому.
— Быць у кадры Радыё Свабода — гэта крыж на кар’еры.
— Няма пытаньня, ня будзем даваць гэтае фота, — абяцае Гурневіч.
Каля 18.00 журналісты Свабоды падыходзяць да касьцёла Сьвятога Казіміра, дзе мае адбыцца імша па забітых. Каля брамы ўжо чакаюць некалькі чалавек, сярод якіх і сын забітай настаўніцы Марыны Пархімовіч Арцём.
На імшы ў стаўпецкім касьцёле больш за паўсотні чалавек. Ксёндз Ігар Лашук моліцца за забітых — школьніка Аляксандра Раманава і яго настаўніцу Марыну Пархімовіч.
— А колькі вам трэба за яе плаціць? — пытаецца жанчына.
— Ніколькі, яна бясплатная. Можаце ахвяраваць лепш на будаўніцтва вашага касьцёла, — кажа Гурневіч.
— Дзякуй вам вялікі. Мы і так ахвяруем кожны раз, — адказвае жанчына.
— Дзякуй за кніжку. Але лепш, каб вам больш не прыходзілася пісаць пра такія страшныя рэчы, — кажа яшчэ адна жанчына.
— А можна некалькі кніг для рабочых маторнага заводу? — пытаецца спадарыня.
За 20 хвілін разыходзіцца больш як сотня асобнікаў.
Каб бясплатна атрымаць кнігу Дзьмітрыя Гурневіча, трэба запоўніць заяўку ніжэй.
Камэнтаваць тут можна праз Facebook. Нам таксама можна напісаць на адрас radiosvaboda@gmail.com