На станцыі тлум, якраз трапілі ў час правядзеньня Сусьветных дзён моладзі, і ўся Польшча прыйшла ў рух: гарады і вёскі прымалі пілігрымаў з усяго сьвету, і таму ня дзіва было сустрэць натоўп аргентынцаў у тым удвая большым чым мястэчка і ў шэсьць разоў меншым чым сталіца горадзе. А ў касіркі зламалася перагаворная прылада, і яна ня чула, куды нам трэба квіток, і ўсё перапытвала. А потым папрасіла майго дзядзьку (тубыльца): «Паклічце мне ахову!» Той зьдзівіўся, але пайшоў клікаць.
Я зьдзівілася, і дадаткова спалохалася — па беларускай звычцы не чакаць нічога добрага ад рознага кшталту «тэатралаў». Ці можа ў мяне што ня так з тварам?! Не падобная я ні да полькі, ні да аргентынкі? Але прыйшоў той ахоўнік, і касірка сказала яму (а мы чулі, бо стаялі зь дзядзькам, натуральна, навастрыўшы вушы, і ледзь не залезьлі ўжо галовамі ад цікаўнасьці ў тое вузкае акенца): «А супакойце гэтых людзей на вакзале! Скажыце ім, каб не шумелі, я нічога ня чую, у мяне зламаўся мікрафон!»
Ахоўнік абыякава хіснуў галавой і скіраваўся ў бок аргентынцаў, з якімі былі і палякі. Я не зьдзівілася, толькі ўспомніла Радзіму. А дзядзька мой ледзь не пераўтварыўся ў саляны слуп — так яго гэта зьдзівіла, жыхара дэмакратычнай краіны. Да такой ступені, што ён аж кінуўся ўсьлед за тым ахоўнікам і пачаў нешта яму даводзіць. Я б не пайшла. Далей ад людзей у форме. Пінская шляхта — наша ўсё, ці палова, ці чвэрць. Бачыла, што дзядзька нешта горача тлумачыў прадстаўніку ўлады вакзалу, размахваў рукамі, як той вятрак за яго гародам. І нават хапаў за «форменнае абмундзіраваньне». Ахоўнік слухаў, хістаў галавой. Абыякава. А я думала: «Размахваў рукамі... чапляўся да чалавека ў форме... у нас бы ты, брат, хоць ты мне і дзядзька, ужо паехаў катацца на козьліку ў аддзел. З заламанымі рукамі».
Дзядзька вярнуўся і абураўся: «Ты чула, што яна сказала? Маўляў, скажыце ім, каб яны замаўчалі! Яна што — вар’ятка? Адкуль узялі працаваць на вакзал зь людзьмі такую кабетку? У яе сапсаваўся мікрафон, ды не каб адрамантаваць яго — яна загадвае стражніку, каб стражнік загадаў, каб людзі замаўчалі! На вакзале! У такім тлуме! Тут жа павінна так быць! Як бы той стражнік загадаў ім маўчаць? Я не магу сабе ўявіць! Хіба б пайшоў крычаць у мікрафон, ці падышоў бы да кожнага і прасіў замаўчаць? О курва! Што падумалі б людзі? А тыя аргентынцы? А каб не зразумелі, што ён хоча? Ахоўнік крычыць невядома што — пачалася б паніка, пабеглі бы хто куды!» — дзядзька і абураўся, і сьмяяўся. І ўсю дарогу дахаты ня мог супакоіцца, і перапытваў: «Чула, як яна сказала? — скажыце ім, каб замаўчалі! Не, як такое можа быць, што гэта робіцца!». Ён распавядаў, што падышоў да ахоўніка і запытаўся — ці пан хоць не дадумаецца загадваць людзям маўчаць? Той хістануў чарговы раз галавой — ат, глупства нейкае, і абяцаў дзядзьку, што ня будзе.
І хатнім дзядзька ўсе распавядаў пра тую касірку. Прайшло два ці тры дні, і прыехаў сябар ягоны, Янка. Дзядзька ня даў яму распрануцца — адразу пачаў расказваць, якая глупота напаткала нас на тым вакзале — касірка хацела прымусіць людзей замаўчаць, замест таго, каб адрамантаваць мікрафон.
І прыяцель Янка таксама зьдзіўляўся і абураўся. Ну як такое можа быць, маўляў? За што дзяды ваявалі, нашы, і бацькі і дзядзькі ў розных гарнізонах, за што мы, маўляў, у розных «Салідарнасьцях» змагаліся і пацярпелі, калі зараз касіркі просяць маўчаць аргентынцаў на чыгуначных вакзалах? Ці ўжо тут не дэмакратыя?
...А калі мне тэлефануе дзядзька, то, уражаны маімі ранейшымі расповедамі пра маю цяперашнюю і яго бацькі былую Радзіму, кожны раз пытаецца: «А ну як там у вас у Беларусі на вакзалах? Па-ранейшаму? Перадаюць увесь час: Ня стойце, не курыце, не хадзіце, не знаёмцеся, не пераходзьце, не давярайце, не скачыце, ня піце, ня ежце?» — і сьмяецца. Ну, кажу, у нас так. Затое зараз я маю козыр — а ў вас ёсьць таксама касірка, якая прасіла стражніка супакоіць пасажыраў, бо ў яе зламаўся мікрафон.
У цягніку мы ехалі з пілігрымамі з Калюмбіі. Іх суправаджаў адзін паляк, які гасьцінна прымаў у сваёй сям’і гасьцей з-за акіяну, што прыехалі на СДМ. Размаўляюць па-ангельску, трохі па-гішпанску і па-польску, і мы туды ж вушы прыклеілі — нам жа цікава, а потым і ўсе целы перанесьлі да іх ды пазнаёміліся, арганізаваліся ў групу. Перад СДМ усім пілігрымам раздалі сьпеўнікі на розных мовах, там жа і гімн сёлетняга спатканьня моладзі «Бласлаўлёныя міласэрныя» (у беларускай вэрсіі — «Будуць шчасьлівыя міласэрныя, таму што самі міласэрнасьць спазнаюць»).
Калюмбійкі старанна намагаюцца вывучыць гімн ня толькі на гішпанскай, але і на польскай, а малады паляк дапамагае. «Блогославееееніііі... мілосееерніі... альбовем ооооні... мілосееердзя.. достонпён!» (Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią!) — цягнуць калюмбійкі, схіліўшыся чарнявымі галовамі над сьпеўнікамі. Паляк іх цярпліва папраўляе — ня так сьпяваеце, ня так! Тыя зноў і зноў цягнуць «мілосеееерні... альбовем оні...» Глядзяць у сьпеўнік са шчырым недаўменьнем, а потым, саромеючыся, адважваюцца спытаць ў паляка: «Слухай, ну мы ня можам зразумець! Чаму, калі гэта песьня пра Бога, тут у вас па-польску ў гімне сьпяваецца пра пакямонаў?!» У паляка вочы як тыя дармовыя яблыкі, якія рольнікі раздавалі ў Кракаве ў час СДМ на кожным вугле: «Пакямоны? Дзе вы тут бачылі пакямонаў у гімне?!» — «Ну вось жа тут! -...бовемоні... покемоні!»
