– Наташа, ну што ў вас там? Пра Гілевіча даёце?
– Пра Ніла? Ну была ж указілаўка. Мы ўсягда пажалуста.
– А колькі сэкунд будзеце даваць?
– Я ня ведаю, трэба ў рэдактара спытаць. Скажуць самі. У нас з гэтым строга…
– Саша, слухай, тут гэты памёр, дзед-паэт. Мы даём, а вы?
– Мы таксама. Усе даюць праўдападобна. Была адмашка зьверху.
– А што даваць? Колькі?
– Што памёр ад старасьці, ха-ха. Усе паміраюць. Хоць ты паэт народны, хоць заслужаны артыст.
– Ну гэта так. А колькі даваць сказаў? Ці радкоў? Каб не перабраць. Які ліміт?
– Ды пра гэта ніхто нічога. Проста даць і ўсё. Памёр. Кропка.
– Сапраўды, тут самадзейнасьці ня трэба. Ён жа на бацьку пісаў, кажуць. Я сам не чытаў, не люблю вершаў. Ды яшчэ на дзядоўскай.
– Ага, пісаў. Таму нідзе не дапускалі. Ты галоўнае зразумей: ён жа апошні. Больш ня будзе народных. Гэта каб першы памёр, тады падзея. А калі апошні — каму гэта цікава? Хто іх чытае, гэтых паэтаў?
– Ну гэта так. Калі памёрлі першыя, помнікі паставілі. А ўсім ставіць ня будзеш. Атрымаецца ня горад, а падручнік па літаратуры…
– Вася, вы даёце?
– Пра Гілевіча? Даём.
– Колькі?
– Ня ведаю, сэкунд трыццаць-сорак. Мабыць. Перад рэклямай.
– А мы пасьля крымінальнай. Там людзей забіваюць жывых. Якім жыць ды жыць. А старыя самі паміраюць. Пра ўсіх ня скажаш. Ты знаеш, як падумаю: і генэралы паміраюць, і палкоўнікі. Усе грудзі ў ордэнах-мэдалях.
– Ты правільна гаворыш. Колькі памірае народу! І ганаровыя пэнсіянэры, і розныя заслужаныя людзі. А паэты што?
– Ну дык ён народны быў.
– Народны. І што? А ці патрэбныя яны народу? Бацька больш не дае ім. Значыць няма патрэбы.
– Ну ведаеш, «а я лягу-прылягу» ён нядрэнна напісаў. Любімая застольная была.
– Была. Ды ці мала што было ды сплыло? І быльлём парасло, як сказаў паэт…
– Іван, вы там даяце пра паэта?
– Гэта пра таго, пра народнага? Даём.
– А колькі сэкунд? Гэта я так, каб арыентавацца. Каб не перабаршчыць.
– Ды чорт яго знае, ня знаю. Ты разумееш, ён упоперак горла быў у начальства. Гэта ж ён усё з роднай мовай намуціў. Дзяржаўная мова! Якая яна к чорту дзяржаўная? Колькі бацьку давялося сіл патраціць, каб зь ёй ня лёталі як з пісанай торбай. Каб на месца паставіць. У кут. Каб не распальвала нацыяналізму. Карацей, ня ведаю колькі сэкунд, але менш за хвіліну дакладна. Галоўнае – менш за хвіліну.
– Я так і думаў. Лепей недасаліць, чым перабраць.А ўсё ж можа й шкада крыху, хто яго ведае. Кніжак столькі нарабіў. Кніжкі, канечне, не рыдлёўкай махаць, але галава трэба на плячах. Хаця, канечне, ня Пушкін, вось Пушкін быў паэт.
