У памяшканьні – нераўнадушныя сілы грамадзтва. Сярод іх хірург-афтальмоляг, член-карэспандэнт, сьвяшчэннаслужыцель незалежных паводзінаў, член кінагільдыі, патомны ўтаймавальнік тыграў, даволі модны празаік… Што рабіць? Ці быць айчыне райскім садам, ці калосам на гліняных нагах? Далей так жыць нельга!
– Другі мае, сытуацыя архінепрыемная. Нам бацьку, крэпкага мужыка трэба, іншых кандыдатур няма. Што народу тваё джыў-джытсу, батыскафы, амфары? Вось белым росам нашым пазайздросьціць можна, рэспэкт вам, другі. Здолелі ўзгадаваць сапраўднага гаспадара на зямлі. Рачыцельнага, як сам любіць гаварыць.
– І з рэйтынгам у нас фокусы пастаянныя. Страшная праўда аб рэйтынгу ВВП у тым, што лічбы ставяць наадварот. З чаго яны пачалі? З 74 працэнтаў. А рэальна было 47. Калі пішуць 86, значыць толькі 68!
– Неверагодна! А навошта?
– Сіла ўнушэньня! Здаровых, нераўнадушных сіл у нас значна больш, але дэзінфармацыя з рэйтынгам робіць сваё: у людзей апускаюцца рукі.
– Пачакайце, а калі 50 агучваюць, толькі 05 значыць?
– 50 яны ніколі не гавораць. Яшчэ нядаўна пастаянна на слыху — колькі сымпатый бацька беларускі меў! ВВП раўнаваў страшна. У бацькі рэйтынг быў о-ё-ёй. Асабліва калі па губэрнатарах езьдзіў самастойна. Залатыя часы. Той сабе кіпяціцца ў кабінэце, а гэты знай езьдзіць. Што ты мне, забароніш? Саюзьніку адзінаму свайму? І народ гатовы быў яго расцалаваць, чакаў і спадзяваўся. Вось гэта быў бы прэзыдэнт! Гаспадар! А якая гаспадарка ў нашага была? Кабура. І трывожны чамаданчык.
– Ён жа і разьлічваў некалі напэўна, бацька: яму, кажа, 80, Барысу, мне толькі 40. Намёк, кароча, прагучаў: як стары дзед яму няхай саступіць. Каб па справядлівасьці. У яго сваіх жа не было надзейных, толькі чубайсы. Саюз для чаго рабіўся, другі мае? Але раптам як чорт з табакеркі ўпаўнаважаны гэты. Без Лубянкі не абышлося.
– Сьвяты айцец, скажыце. Толькі не чапайце бараду, не хвалюйцеся. Ці верыць ВВП у госпада, ці опэрупаўнаважаны здольны толькі на імітацыю? Трымаецца легенды: жонкі ня трэба, толькі божанька, зазубрыў тэкст?
– Другі мае, браты і сестры, Богу – богава, кесару – кесарава. Трэба яго ў манастыр. Для духоўнага аздараўленьня, для ачышчэньня ад скверны палітыкі.
– У манастыр?
– На хлеб і сьвятую ваду. Для супакаеньня ўмыслаў. Для душэўнай аскезы.
– Ну гэта мы самі знаем, што трэба мяняць на такога, як бацька. Але як? Што на гэта нябесная канцылярыя?
– Нябесная канцылярыя гаворыць, што ўсякая ўлада аб Бога.
– Гэта ладна. А што значыць улада? Як удакладніць? Улада і правіцель – адно і тое ж? Улада як канкрэтны чалавек? Ці як пасада, інстытуцыя? Як радок у канстытуцыі?.. Толку ад вас, бачу. А паліграф у вас там ёсьць?
– На споведзі індывідуальны падыход. А наконт дэтэктара ў сынодзе можна празандзіраваць, ёсьць падвязкі. Але пры чым тут ВВП, другі?
– Каб знаць: чаго ад яго чакаць? Няможна з рускім сьветам у рускую рулетку. Спэцапэрацыі ў мазгах, увесьці ў зман, шантаж, камуфляж. А рускі сьвет будаваць, не гарачку пароць. Далікатна трэба, як з жанчынай. Як бацюшка з матушкай. А ён сякерай Бураціна зь бервяна… Так няможна, другі мае. Рускі – яшчэ ня значыць грубы, тапорны, мацерны. У нас і Пушкін быў, хаця ня будзем. Трэба з Расеі каб зь любоўю, другі мае, а не на тры літары. Абама ня вельмі збаяўся.
– Так ён нам і расказаў, ён жа з шыняля Дзяржынскага.
– Ды пачаць з Бога і адразу стане ясна: ці працягваць споведзь.
– А можа Януковіча? Ён цяпер ня ў дзел. І краінай кіраваў – дай Бог! У бацькі ўсё ж клачок, сам любіць паўтараць.
– Калі рукі да залатых батонаў цягнуцца, нам такіх ня трэба, проста анэкдот. Дай Бог яму здароўя. Няхай мэмуары піша.
– Цяжка рашыцца, другі, на такое. Сядзеў бы чалавекам, і думкі не было б. Іх там што на Лубянцы, не вучылі джэнтэльмэнамі быць? Як Джэймс Бонд? Ну замяніў ты жонку на Расею, няхай, але каб вучылі быць гусарамі хаця б, на руках бы насіў. А так сядзіць дома як у Сіняй Барады, хоць бы кветку калі прынёс, ля мэтро бабкі прадаюць. Вары баршчы толькі і харчы чужыя зьнішчай. Вытрасаць рэйтынг з душы — не па-джэймсбондаўску, другі. Што ты ёй нейкага пармэзану шкадуеш? Колькі ёй трэба?! Будзь чалавекам! Перастань куражыцца!
– Зрыце ў корань, друг мой. Кураж – наша бяда. Меры мы ня знаем. Ну, выпіў ты – закусі і да пабачэньня. А мы ня можам, нам трэба накуралесіць абавязкова, каб гідка ўспомніць было. І абавязкова шклянкамі. А калі чалавек не любіцель — то ўвогуле страшна. Мы думалі наіўна – калі ў рот не бярэ – сядзе кніжку чытаць. А ён спэцапэрацыю сачыніў. Маладзец сярод авец. Сваімі рукамі Крым вырваў! Ды ён і так наш быў, што ты дзёргаўся, ён жа нікуды ня дзеўся б, стаіць на месцы, як стаяў. А мы цяпер расхлёбвай за чужое геройства. Каму ты даказаць хацеў? Жонцы? Што ёсьць яшчэ порах у парахаўніцах? Так яна і паверыла…
– І Абаму ўсё пад’юджваў, як падшпарак. І Абама яму сказаў: ты другарадны начальнік, гаворыць, другараднай краіны, атрымай што хацеў. Пакуль Крым не аддасі, чокацца ня буду.
– Т-а-ак, у яго жонка і Абама, перад кім петушыцца, айчына зусім у загоне, другі мае, сумна і маркотна. Ён краіны ня бачыць, у яго толькі рэйтынг у галаве, а трэба каб ня лічбы былі, а літары. Такому і паліграф не дапаможа, калі лічыць, што ў яго вераць больш, чым у божаньку. Сьвятым сябе Ўладзімірам узмысьліў, непрыгожа. А што вы скажаце, бацюшка?
– Да ўладыкі трэба, да патрыярха. Не адмаўляцца ад улады — дрэнна, адбіраць бяз згоды — нядобра. Бог маўчыць, спытаць няможна. Ён сказаў, ВВП, — застанецца калі будзе настрой. Ці вызначальны ёсьць ягоны настрой, калі ўлада ад Бога? Нам гэта няведама, другі.
– Дык значыць, нябесная канцылярыя нічога не вырашае? І зьвяртацца няма сэнсу? Нічога не адкажуць? А як жа з ратацыяй кадраў?
– Лепей палюбоўна. Няхай бы Дзьмітры Анатольевіч зноў яго замяніў, каб лагодна, як другі.
– Ды было ўжо. І што? Ну перавёў ён стрэлкі, наважыўся, ВВП назад адкруціў. Каб быў мужык, па сталу кулаком бы стукнуў. А так, сядзяць, чай п’юць у тэлевізары, быццам на брудэршафт. Ніякага характару. Мужык трэба, такі, як бацька.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
