Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Сяргей Дубавец: Мне ўдалося напісаць кнігу пра нерэальнае


Сёньня а 18 гадзіне ў кнігарні «логвінаЎ» адбудзецца прэзэнтацыя новай кнігі нашага калегі Сяргея Дубаўца. Мы папрасілі аўтара прыадчыніць покрыва невядомасьці.

Ян Максімюк: Кніга, якую ты будзеш прэзэнтаваць у «Логвінава» 17 верасьня — «Сіні карабель у блакітным моры плыве» — каторая на тваім асабістым уліку?

Сяргей Дубавец: Цяжка сказаць, можа, якая восьмая ці дзявятая... Я не лічыў сваіх кнігаў, таму што яны ўсе такія розныя і ў радок не складаюцца...

Максімюк: Можаш крыху патлумачыць яе загаловак?

Дубавец: Гэта сакрэт. Гэта такая мантра, сакрэт якой раскрываецца ў самым канцы кнігі. Калі яе дачытваеш, тады разумееш, чаму яна так называецца.

Максімюк: Ясна. Пытаць у цябе, пра што гэтая кніга, я не зьбіраюся, бо зьбіраюся яе прачытаць, але ўсё ж запытаю пра жанр — гэта што: раман, зборнік апавяданьняў, лірычныя замалёўкі, драматургія?

Дубавец: Гэты жанр... Мне даўно хацелася напісаць прозу ў жанры «кніга». Здаецца, мне гэта цяпер удалося. Гэта такія фантасмагорыі пра людзей, якіх не бывае; пра падзеі, якія не бываюць; нават пра рухі, якіх не бывае... Гэта кніга толькі пра тое, чаго ў прынцыпе ня можа быць на сьвеце.

Максімюк: Гучыць як нешта новае ў тваім выпадку. У некаторых з тваіх папярэдніх кнігаў, а хутчэй за ўсё і ва ўсіх, вельмі выразна праяўляўся, прабач за выраз, «дыдактычны пачатак». Агульна кажучы, ты растлумачваў чытачам, як трэба разумець розныя істотныя паняткі ў беларускай прасторы з гледзішча, прабач за наступны шаблённы выраз, «беларускага нацыяналізму». У гэтай кнізе таксама такое ёсьць?

Гэта не зусім фантастыка, гэта хутчэй тое, што я назваў фантасмагорыямі. Яно напісана ў жанры такіх літаратурных коміксаў. Усё тое, што там напісана, вельмі проста можна было б перадаць малюнкамі. Але яно напісана словамі

Дубавец: Не, у гэтай кнізе няма абсалютна нічога, што было б хоць неяк зьвязанае з рэальнасьцю. Гэта кніжка абсалютна пра нерэальнае. Ня ведаю, наколькі мне гэта ўдалося, але, па-мойму, у беларускай літаратуры нічога такога яшчэ не было. Калі казаць пра нейкія сусьветныя аналягі або пра тое, на што я арыентаваўся — а прасьцей кажучы, пра тое, што мне зь дзяцінства падабалася чытаць — то я б мог згадаць Стругацкіх, Станіслава Лема, Рэя Брэдбэры... Вось нешта такое. Гэта не зусім фантастыка, гэта хутчэй тое, што я назваў фантасмагорыямі. Яно напісана ў жанры такіх літаратурных коміксаў. Усё тое, што там напісана, вельмі проста можна было б перадаць малюнкамі. Але яно напісана словамі.

Максімюк: На заканчэньне такое пытаньне. Калі глядзіш на тое, як табе ўяўляліся лёс Беларусі 25 гадоў таму і свой удзел у гэтым лёсе, з пэрспэктывы сягоньняшняга дня, то што адчуваеш у першую чаргу — расчараваньне, злосьць, гонар, задаволенасьць, фрустрацыю? І на каго гэтае адчуваньне скіраванае ў першую чаргу — на сябе, ці на тых і тое, што навокал цябе?

Дубавец: На сябе абсалютна нічога не скіравана. А навокал я адчуваю вялікую асалоду і неверагодны аптымізм перад тым, што яшчэ можна зрабіць. Я зараз узяўся пісаць новую кнігу, і гэта будзе вельмі пэсымістычная кніга, але, як мы ведаем, літаратура пэсымізму найлепш перадае аптымізм. Што нам, напрыклад, даказвае прыклад Васіля Быкава.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG