«Так, я сапраўды — першы беларус, які паедзе вучыцца ў Сынгапур. Я вельмі доўга сумняваўся, ці падаваць мне заяву на конкурс ехаць туды, таму што мне здавалася, што ня самы дрэнны варыянт навучаньня — у Польшчы. Ці таксама ў Беларусі, мне здаецца, можна атрымаць добрую адукацыю, калі яшчэ займацца самаадукацыяй, што вельмі істотна для любой асобы. Але я зразумеў, што, мабыць, больш ніколі ў жыцьці мне такога шанцу ня выпадзе, ня здарыцца ніколі больш паўдзельнічаць у такім конкурсе. І часткова нават з-за досьведу такога адбору я ўдзельнічаў у такім конкурсе.
Для мяне асабіста вельмі цікава і пабачыць гэтую краіну, і пабачыць іншых людзей, якія там таксама будуць вучыцца з усяго сьвету. Яны таксама будуць глядзець на мяне, я буду для іх рэпрэзэнтантам Беларусі і ў гэтым праекце, і ў гэтай краіне.
У далейшым таксама хацеў бы атрымліваць адукацыю ў якім-небудзь прэстыжным унівэрсытэце, каб потым сюды вярнуцца і на мяне б адразу зьвярнулі ўвагу.
Я хадзіў у беларускія ўстановы адукацыі, каб там вучыцца і атрымаць беларускі дзяржаўны дыплём. Там я сутыкаўся са складанасьцямі. Нават калі здаваў экстэрнат за курс сярэдняй школы і пачынаў, напрыклад, на іспыце па гісторыі распавядаць такія гістарычныя факты, якіх няма ў падручніку, то гэта выклікала незадавальненьне настаўнікаў. Яны лічаць, што трэба распавядаць толькі тое, што ёсьць у падручніку, менавіта тую гісторыю, якую нам прапануе дзяржава, і што толькі гэтая гісторыя слушная.
Дзякуючы лібэралізацыі палітычнага ладу Сынгапур стаў такой высока разьвітай краінай, пра якую цяпер кажуць, гэта — азіяцкі тыгр.
Там усталявалася вяршэнства права і за карупцыю там ледзь не да сьмяротнай кары прысуджаюць, таму там яе і няма. Гэта адна з самых бясьпечных краінаў. Шмат якія рэчы, якія ў нас лічацца нармальнымі, кшталту курэньня ці спажываньня алькаголю, там фактычна забароненыя законам і проста не прымаюцца супольнасьцю.
Дзеля спасьціжэньня ўсяго гэтага досьведу, эканамічнага, бізнэсовага і досьведу менавіта дзяржаўнага ўладкаваньня Сынгапура я еду туды. Было б добра, каб усё гэта было і ў Беларусі. Я думаю, што гэта цалкам рэальна.
Мне сямнаццаць гадоў. Я — максымаліст. Таму мне здаецца, што гэта цалкам верагодна — тое, што мы зможам прыўнесьці глябальныя зьмены ў Беларусь, паставіць яе на шлях хуткага эканамічнага разьвіцьця і дасягнуць высокага ўзроўню жыцьця ў канчатковым выніку.
Мы маем, вядома, праблему зьяжджаньня з краіны таленавітай моладзі. Сытуацыя ў Беларусі непрывабная, і шмат робіцца, каб добрыя мазгі зьяжджалі і заставаліся там вучыцца і працаваць. Я лічу, што гэта асабістая справа кожнага. Я складаю для сябе адмысловыя дзёньнікі і нататкі таго, што будзе там падтрымліваць мой інтарэс да Беларусі. Напрыклад, зьбіраюся браць з сабой канспэкты па гісторыі Беларусі, каб іх перачытваць, таму што я лічу, што гэта вельмі важная частка нашага выхаваньня — веданьне гісторыі. Ну, і ўсім астатнім я б раіў як мага часьцей наведваць Беларусь, падарожнічаць па яе Паазер’і ці Палесьсі, напрыклад. Калі ты бачыш гэтыя мясьціны — табе хочацца вяртацца сюды.
Хоць я ведаю, што правучыўшыся пяць ці нават больш гадоў за мяжой, папрацаваўшы там, гэта будзе вельмі складана — вярнуцца ў сваю краіну. Але я сапраўды зьбіраюся гэта зрабіць і наладжваю вельмі цесныя кантакты з тымі, хто застаецца, каб яны мяне падтрымлівалі ў гэтым жаданьні».
Для мяне асабіста вельмі цікава і пабачыць гэтую краіну, і пабачыць іншых людзей, якія там таксама будуць вучыцца з усяго сьвету. Яны таксама будуць глядзець на мяне, я буду для іх рэпрэзэнтантам Беларусі і ў гэтым праекце, і ў гэтай краіне.
У далейшым таксама хацеў бы атрымліваць адукацыю ў якім-небудзь прэстыжным унівэрсытэце, каб потым сюды вярнуцца і на мяне б адразу зьвярнулі ўвагу.
Я хадзіў у беларускія ўстановы адукацыі, каб там вучыцца і атрымаць беларускі дзяржаўны дыплём. Там я сутыкаўся са складанасьцямі. Нават калі здаваў экстэрнат за курс сярэдняй школы і пачынаў, напрыклад, на іспыце па гісторыі распавядаць такія гістарычныя факты, якіх няма ў падручніку, то гэта выклікала незадавальненьне настаўнікаў. Яны лічаць, што трэба распавядаць толькі тое, што ёсьць у падручніку, менавіта тую гісторыю, якую нам прапануе дзяржава, і што толькі гэтая гісторыя слушная.
Дзякуючы лібэралізацыі палітычнага ладу Сынгапур стаў такой высока разьвітай краінай, пра якую цяпер кажуць, гэта — азіяцкі тыгр.
Сталкеры Свабоды
Дзеля спасьціжэньня ўсяго гэтага досьведу, эканамічнага, бізнэсовага і досьведу менавіта дзяржаўнага ўладкаваньня Сынгапура я еду туды. Было б добра, каб усё гэта было і ў Беларусі. Я думаю, што гэта цалкам рэальна.
Мне сямнаццаць гадоў. Я — максымаліст. Таму мне здаецца, што гэта цалкам верагодна — тое, што мы зможам прыўнесьці глябальныя зьмены ў Беларусь, паставіць яе на шлях хуткага эканамічнага разьвіцьця і дасягнуць высокага ўзроўню жыцьця ў канчатковым выніку.
Мы маем, вядома, праблему зьяжджаньня з краіны таленавітай моладзі. Сытуацыя ў Беларусі непрывабная, і шмат робіцца, каб добрыя мазгі зьяжджалі і заставаліся там вучыцца і працаваць. Я лічу, што гэта асабістая справа кожнага. Я складаю для сябе адмысловыя дзёньнікі і нататкі таго, што будзе там падтрымліваць мой інтарэс да Беларусі. Напрыклад, зьбіраюся браць з сабой канспэкты па гісторыі Беларусі, каб іх перачытваць, таму што я лічу, што гэта вельмі важная частка нашага выхаваньня — веданьне гісторыі. Ну, і ўсім астатнім я б раіў як мага часьцей наведваць Беларусь, падарожнічаць па яе Паазер’і ці Палесьсі, напрыклад. Калі ты бачыш гэтыя мясьціны — табе хочацца вяртацца сюды.
Хоць я ведаю, што правучыўшыся пяць ці нават больш гадоў за мяжой, папрацаваўшы там, гэта будзе вельмі складана — вярнуцца ў сваю краіну. Але я сапраўды зьбіраюся гэта зрабіць і наладжваю вельмі цесныя кантакты з тымі, хто застаецца, каб яны мяне падтрымлівалі ў гэтым жаданьні».
