Страшная кніга — зборнік «1813» Уладзімера Садоўскага, што ўключае аднайменную навэлу і пяць апавяданьняў — выклікала ў чытачоў цікавасьць нават да свайго выхаду ў сьвет.
Новая кніга Паўла Касьцюкевіча ўжо самой вокладкай намякае, што нічога страшнейшага за плян Бабарозы няма.
Безумоўна, мы можам кінуць чытаць кнігі, у якіх утрымліваюцца сэксісцкія, расісцкія, гамафобныя і іншыя такога ж кшталту погляды — але ці не давядзецца нам тады кінуць чытаць увогуле?
Кніга Лявона Баршчэўскага падобная на лапікавую коўдру: вершы з розных моваў, ад стараверхненямецкай да ісьляндзкай, друкуюцца тут побач з арыгіналамі.
Калядныя канікулы я прабавіла за дзьвюма кнігамі, якія зрабіліся для мяне своеасаблівым падсумаваньнем 2015 году і далі нагоду паразважаць пра тое, што мяне ў тым годзе цікавіла найбольш.
Пытаньне пра беларускія пераклады — амаль такое ж рытарычнае, як пытаньне пра беларускую мову. Любыя развагі ў гэтай галіне нязьменна ўпіраюцца ў дзяржаўную палітыку.
«З моманту выданьня раману ня здарылася ніводнай палітычнай падзеі, якая не была б цалкам ці часткова апісаная ў гэтым рамане. Я кажу не пра Партугалію». Паглядзім, ці ёсьць там нешта пра Беларусь.
Сучасную замежную літаратуру беларускамоўныя чытачы атрымліваюць і, хутчэй за ўсё, яшчэ доўга будуць атрымліваць праз расейскія, польскія, украінскія, яшчэ якія-небудзь пераклады.
Вызірнуўшы за межы кнігі, рэцэнзія можа пачаць існаваць самастойна. Галоўнае, каб кніга ні на імгненьне не гублялася з вачэй.
Калі некаторы час таму зьявілася навіна пра выхад кнігі Антона Рудака «Верхні горад» і хтосьці зь сяброў спытаў у мяне, ці буду я пісаць пра гэтую кнігу, я рашуча адказала, што ня буду.
На паўночнай мяжы зноў вайна. Не вайна нават, а проста рэгулярна страляюць «кацюшы». Неабходнасьць увесь час быць напагатове і, ледзь што, бегчы ў сховішча, зьнясільвае людзей...
Новая кніга эсэ Альгерда Бахарэвіча «Ніякай літасьці Альгерду Б.» («Галіяфы») добра ўпісваецца ў шэраг яго папярэдніх выданьняў з сэрыі «Бібліятэка Свабоды».
Што агульнае можа быць паміж Занзібарам і Беларусьсю, гэтымі дзьвюма кропкамі на розных кантынэнтах?
І вокладка, і сама кніга Аляксея Палачанскага «Мой цьвік» запамінаюцца надоўга. Я ня ўпэўненая, што ўсе чытачы будуць прыгадваць гэтую кнігу з прыемнасьцю, але аўтар сваю справу зрабіў: напісаў кнігу супярэчлівую і запамінальную.
У 1888 годзе палкоўнік Джон Б. Уэбэр атрымлівае ад ураду ЗША заданьне адправіцца ў Расейскую імпэрыю зь місіяй калі не сакрэтнай, то ўсё ж для расейскіх уладаў падазронай.
«Давай ня пойдзем увечары да чорта» — гэта кніга пра тое, як адна афрыканка прымірылася са складанай гісторыяй сваёй сям’і, гэта гісторыя любові да гэтага кантынэнту».
Кніга Ганны Кандрацюк «Беларусь: любоў і маразм» — гэта рэпартажы, што былі напісаныя аўтаркай, журналістам, па выніках беларускіх вандровак, зьдзейсьненых разам з калегамі.
У «Пану Тадэвушу» Адама Міцкевіча ёсьць такія радкі (цытата паводле перакладу Пятра Бітэля, вельмі блізкага да арыгіналу):
