– Жыццё што воўна, разгладзiцца ўсё роўна! – казаў мястэчковы вар’ят.
Зьехаў ён з глузду дзесьцi на апошнім курсе iнстытуту. Нейкую занадта вумную пiсаў дыплёмную працу. Вучыўся ён на фiлёзафа. Усе дзiвiлiся выбару прафэсii.
– Ад вялiкай вучобы, – казалi ў мястэчку.
Вярнуўся з гораду, атрымаў пэнсiю. I з ранiцы да вечара хадзiў па мястэчку i гаварыў сваю аксiёму. Падыходзiў да размоўнікаў, уважліва слухаў iх размову i ў пэўны момант даводзiў:
– Жыццё што воўна, разгладзiцца ўсё роўна!
I трэба адзначыць, што словы заўсёды трапна ўпiсваліся ў гаворку. Быццам не вар’ят казаў, а разумны чалавек!
Марат Баскiн
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org.