Сёньня ў Горадні прайшлі першыя чытаньні, прысьвечаныя Ларысе Геніюш. Яны адбыліся ў царкоўным доме пры Каложы. Тут месьціцца прыходзкая бібліятэка, якае носіць імя паэткі.
У калоскім храме прайшло набажэнства памяці Ларысы Геніюш і яе мужа Янкі. Затым у капліцы ў царкоўным доме настаяцель Каложы айцец Аляксандар Балоньнікаў сказаў слова пра паэтку:
«Дзе б яна ні была, яна ўсюды заставалася праваслаўнай хрысьціянкай — і ў Чэхіі, і ў сталінскіх лягерах, і ў Зэльве. Яна была шчырай верніцай і адной з самых лепшы прыхаджанак Сьвятатроіцкай царквы ў Зэльве. Яна ня проста малілася, а служыла сваёй маці-царкве. За свае грошы правяла ў храм электрычнасьць, аддала туды сваё сукно на сукенку, якое атрымала ў Чэхіі, каб абабіць Эвангельле. І за сьвятароў зэльвенскіх заступалася перад той бязбожнай уладай, у час якой яна жыла».
На думку сьвятара, годнае жыцьцё Ларысы Геніюш павінна стаць для нас прыкладам:
«Калі мы шануем яе памяць, мы павінны хоць недзе, хоць у нечым быць падобнымі да яе», — сказаў ён.
Пасьля гэтага настаяцель запрасіў у бібліятэку, якая дзейнічае пры прыходзе. Сёлета бібліятэка атрымала імя Ларысы Геніюш, а асьвячаў яе ўладыка Арцемі, архіяпіскап Гродзенскі і Ваўкавыскі, сказаў настаяцель.
Бібліятэка сьціплая, цеснаватая, але айцец Аляксандар спадзяецца, што ўтульная.
Пра апошнія паступленьні распавёў пісьменьнік Міхась Скобла зь Менску. Найперш гэта вельмі рэдкае выданьне вершаў, якія адшукаў у бібліятэцы Францішка Скарыны ў Лёндане прафэсар Арнольд Макмілін і выдаў у 1992 годзе са сваёй прадмовай на ангельскай мове. Датуюцца вершы 1945–47 гадамі. Калі Ларысу Геніюш арыштавалі ў Празе, яна пасьпела сшытак зь вершамі перадаць сябрам, сказаў Скобла.
У кнігазборы цяпер ёсьць і эмігранцкі часопіс «Баявая ўскалось» за 1969 год, у ім надрукаваныя вершы Геніюш.
Аляксандар Балоньнікаў паказаў альманах «Ля чужых берагоў». Ён выйшаў у 1955 годзе.
А Міхась Скобла падкрэсьліў:
«Што цікава: вершы Ларысы Геніюш надрукаваныя ў разьдзеле „Абарваныя струны“, ва ўступным слове напісана, што яна загінула ў Гулагу. У эміграцыі тады ня ведалі, што зь ёй».
Ня ўсе кніжкі на месцы, некаторыя на руках, іх чытаюць, сказаў сьвятар.
Міхась Скобла паабяцаў, што зь цягам часу ўсе выданьні паэткі ў бібліятэцы будуць, ён пастараецца знайсьці.
Гарадзенскі паэт Юрка Голуб далучыў да іншых кніжку для дзяцей 1976 году «Добрай раніцы, Алесь» з аўтографам Ларысы Геніюш з асабістага збору. Сьвятар выказаў думку, што такую кніжку варта было б перавыдаць. Міхась Скобла дадаў — што з малюнкамі самой паэткі. Яе малюнкі можна знайсьці ў лістах да ўнукаў, сказаў пісьменьнік. Такую ідэю ён выказаў аднаму выдаўцу.
Цягніком зь Менску прыехала Вольга Іпатава, юнацтва якой было зьвязанае з Горадняй. Яна расказала, што калі хавалі Ларысу Геніюш, у начальства была галоўная задача, каб яе не адпявалі. І яна ціснулі на мясцовага сьвятара Васіля Чыкіду:
«І я памятаю, што гэта было чамусьці страшэнным грахом у іхніх вачах. Але сьвятар не паддаўся, што яму потым каштавала. І калі пачаліся першыя гукі адпяваньня, то чыноўнікі, якія былі ў царкве і назіралі за ўсім, яны кінуліся да дзьвярэй. І гэта мне нагадала, як нячыстая сіла кінулася прэч, каб ня быць у час адпяваньня. Такая тады была атмасфэра».
У афармленьні бібліятэкі выкарыстаныя фатаздымкі з пахаваньня Ларысы Геніюш, зьвярнуў увагу прысутных Аляксандар Балоньнікаў: вынас труны з хаты да царквы, а затым на могілкі. Сапраўды, у Зэльве больш ніколі не было такога хрэснага ходу, сказаў ён.
Айцец Васіль Чыкіда, які адпяваў паэтку, паходзіў з Турава, там і пахаваны. Міхаль Скобла знайшоў ягоную магілу. Адзін зь ягоных сыноў вучыўся потым у Маскоўскай духоўнай акадэміі ў адзін час з Аляксандрам Балоньнікавым.
Чытаньні, прысьвечаныя Ларысе Геніюш, адбыліся ў памяшканьні, якое аздабляе цікавая выява Калоскага храма — якім ён мог быць у старажытнасьці. Гучалі ўспаміны пра паэтку, яе вершы. Сьпявалі песьні, у тым ліку — на яе вершы.
