Цыганкоў: “Пра што сьведчыць кадравая ракіроўка? Няўжо гэтыя людзі настолькі незаменныя? Альбо ў улады настолькі кароткая кадравая “лаўка запасных”, што няма каго больш ставіць?”
Фядута: “Сапраўды, больш няма каго ставіць. Бо тыя пасады, якія займалі гэтыя людзі, дастаткова ўплывовыя. І справа тут ня столькі ў тым, што Васілевіч і Міклашэвіч такія “незаменныя”. Проста яны шмат чаго ведаюць, ўлада шмат у чым ім абавязаная. Нават калі б ад іх хацелі пазбавіцца, ужо не зусім мажліва гэта зрабіць.
Як мне калісьці давялося пісаць, Лукашэнка стаў закладнікам сваёй кадравай палітыкі. Новых людзе ён баіцца, а тых, з кім ён ішоў да ўлада, ён сам і разагнаў”.
Цыганкоў: “Калі казаць пра новых людзей, то апошнім часам аналітыкі ня раз кажуць пра новую, моладзевую групоўку, якая падбіраецца да рычагоў улады. Але што – няма там пакуль такіх асобаў, якія могуць заняць першыя пасады, пакуль іхняя роля -- быць другімі-трэцімі?”
Фядута: “Фэномэн гэтай групы – тое, што яе нефармальным лідэрам зьяўляецца сын кіраўніка дзяржавы Віктар Лукашэнка. Як дастаткова малады чалавек, ён разумее, што патрэбныя пэўныя перамены – каб была прыватызацыя, каб можна было езьдзіць у Эўропу бяз той прыніжальнай працэдура атрыманьня візаў.
Тыя кадры, на якіх можа абапірацца Лукашэнка-старэйшы, даўно не такі маладыя. У іх саміх дзеці і ўнукі, і яны добра разумеюць, чаго хочуць гэтыя новыя людзі.”
Цыганкоў: “Калі вяртацца да Рыгора Васілевіча. Ці ён застанецца такім самым на новай пасадзе ці ў Генэральнай пракуратуры могуць адбыцца нейкія зьмены ў рэчышчы таго, што ўладзе патрэбныя нейкія крокі ў бок Захаду?”
Фядута: “Прабачце, а якія крокі ў бок Захаду можа зрабіць Рыгор Васілевіч? Мы ўсе ведаем гэтага чалавека, памятаем, як ён паводзіў сабе на ўсіх пасадах. Тое, што ён зьяўляецца прафэсіяналам у прававых пытаньнях, ня робіць яго чалавекам, які прытрымліваецца дэмакратычных поглядаў”.