Таямнічыя гукі суправаджалі сёньняшнюю прэзэнтацыю кнігі Вольгі Гапеевай “Няголены ранак”. У чатырох неадрамантаваных пакоях паэтка разьвесіла і расклала адной ёй зразумелым парадкам папяровыя стужкі, кавалкі тканіны, балёнікі, свае асабістыя рэчы і расставіла старыя прайгравальнікі, зь якіх і гучала невыразная музыка. Інсталяцыі дапаўняліся аркушыкамі зь вершамі кнігі. Кожны наведнік мог у гэтай атмасфэры стварыць свой паэтычны вобраз паводле прапанаваных словаў.
Пірсінг і зялёныя валасы
“Адносіны да паэзіі Вольгі Гапеевай у мяне прыкладна такія, як да пірсінгу ці валасоў зялёнага колеру. У сілу ўзросту і камплекцыі пупа я сабе не пракалю, але, шчыра кажучы, мяне гэта не раздражняе і нават прыводзіць у пэўнае замілаваньне. Пагартаўшы “Няголены ранак”, магу вам сказаць, што там усё будзе, як у казцы. Таму, шаноўнае спадарства, падзякую Вользе за тое, што яна ўсяляк пашырае мае ўяўленьні пра разнастайнасьць і літаратуры, і сьвету, і ў пэўным сэнсе з такімі зьявамі, як пірсінг ці зялёныя валасы, і з такой літаратурай прымірае”.
Не глямур, а жывыя пачуцьці
А культуроляг і літаратуразнаўца Юрась Барысевіч абгрунтаваў творчыя экспэрымэнты спадарыні Гапеевай:
“
Адносіны да паэзіі Вольгі Гапеевай у мяне прыкладна такія, як да пірсінгу ці валасоў зялёнага колеру...
Менавіта таму, – кажа спадар Барысевіч, – паэтка не прычэсвае сваіх вершаў, а пускае ў сьвет няголенымі, каб не парушыць пачуцьцяў. Адсюль і назоў кнігі, які, па словах аўтаркі, адпавядае настрою яе неглямурных вершаў:
“Я ня думаю, што гэта для мяне пэрсанальна зьяўляецца чымсьці нэгатыўным. Гэта, наадварот, такое вось штосьці не глямурнае, не прычасанае, такое, якое ёсьць – шчырае і адкрытае. Але я думаю, што гэта тычыцца ня формы альбо дасканаласьці пісьма, гэта тычыцца ўнутранага стану”.
