Спадар: “Ня памятаю. Калі цьвярозы — не. А калі нецьвярозы, тады можа быць, але я ня памятаю”.
Юнак: “Не, не было такога. Я законапаслухмяны чалавек”.
Спадар: “Міліцыянты любяць лаяцца — асабліва калі дэманстрацыі адбываюцца. Проста праходзіш — а цябе пасылаюць матам”.
Юнак: “Было некалькі разоў. Мы былі крыху нападпітку, а яны нас вельмі “прыгожа і карэктна” папрасілі”.
Карэспандэнтка: “Але сапраўды карэктна і прыгожа? Не было абразаў, грубасьці?”
Юнак: “Гэта я цяпер так кажу. А тады гэта было непрыгожа і некарэктна. Яны сказалі канкрэтна: “Убірайцеся адсюль, вам тут ня месца”, але ўжываючы лаянку”.
Спадар: “Яны вельмі шмат на сябе бяруць. Ёсьць улада ў людзей, і яны гэтай уладай злоўжываюць. Калі ў іх ёсьць пагоны, да прыкладу, сяржант, — так ужо вышэйшы за нас. Могуць накрычаць, могуць пабіць...”
Карэспандэнтка: “І былі ў вас такія выпадкі?”
Спадар: “Так, і не аднойчы”.
Карэспандэнтка: “А спрабавалі вы адстаяць сябе?”
Спадар: “Я спачатку хацеў, але потым склаў рукі”.
Карэспандэнтка: “Палічылі, што бессэнсоўна?”
Спадар: “Вядома”.
Юнак: “Канфлікты зь міліцыянтамі бывалі. Рэдка, але бывалі. Праўда, курсанты былі маладыя, і паводзілі сябе даволі ветліва з намі”.
Карэспандэнтка: “Ці абражала вас калі-небудзь міліцыя?”
Спадар: “Так. Калі быў перакрыты праспэкт з нагоды прыезду іранскага прэзыдэнта, я ехаў на ровары. І даішнікі пачалі кампаставаць мне мазгі, пачалі казаць, што я лаяўся мацернымі словамі. Я не ўжываў лаянкі, але яны крычалі, што я лаяўся матам”.
Карэспандэнтка: “А паскардзіцца не спрабавалі на іх?”
Спадар: “Спрабаваў. Я патэлефанаваў на тэлефон даверу МУС, нагаварыў на аўтаадказьнік, але ніякіх далейшых дзеяньняў не рабіў”.
Дзяўчына: “Я чалавек законапаслухмяны, і зь міліцыяй неяк не даводзілася сутыкацца”.
Спадар: “Ды яны заўсёды нейкія грубыя”.
Юнак: “Ішоў я 25 сакавіка, нікога не чапаў. Мяне затрымалі за тое, што ў мяне быў значак “Я кахаю Беларусь”. І за тое, што я размаўляў на беларускай мове. Патлумачылі затрыманьне тым, што я быццам бы лаяўся матам”.
Карэспандэнтка: “А вы спрабавалі паскардзіцца на іх?”
Юнак: “Там быў КДБ, гэта бессэнсоўна”.
Юнак: “Аднойчы ішлі з футболу, песьні сьпявалі. Падышлі міліцыянты, запыталіся, чаму парадак парушаем”.
Карэспандэнтка: “А ў якой форме?”
Юнак: “У вельмі грубай, мацернымі словамі”.
Карэспандэнтка: “А вы спрабавалі скардзіцца, адстойваць свае правы?”
Спадар: “Бессэнсоўна”.
Спадарыня: “Зь міліцыяй не спрачаюцца”.
Спадар: “Няма сэнсу адстойваць, забяруць, і ўсё”.
Карэспандэнтка: “Ці абражалі вас калі-небудзь міліцыянты?”
Юнак: “Не, не здаралася”.
Дзяўчына: “Не, не абражалі”.
Юнак: “Не, не было такога. Я законапаслухмяны чалавек”.
Спадар: “Міліцыянты любяць лаяцца — асабліва калі дэманстрацыі адбываюцца. Проста праходзіш — а цябе пасылаюць матам”.
Юнак: “Было некалькі разоў. Мы былі крыху нападпітку, а яны нас вельмі “прыгожа і карэктна” папрасілі”.
Карэспандэнтка: “Але сапраўды карэктна і прыгожа? Не было абразаў, грубасьці?”
Юнак: “Гэта я цяпер так кажу. А тады гэта было непрыгожа і некарэктна. Яны сказалі канкрэтна: “Убірайцеся адсюль, вам тут ня месца”, але ўжываючы лаянку”.
Спадар: “Яны вельмі шмат на сябе бяруць. Ёсьць улада ў людзей, і яны гэтай уладай злоўжываюць. Калі ў іх ёсьць пагоны, да прыкладу, сяржант, — так ужо вышэйшы за нас. Могуць накрычаць, могуць пабіць...”
Карэспандэнтка: “І былі ў вас такія выпадкі?”
Спадар: “Так, і не аднойчы”.
Карэспандэнтка: “А спрабавалі вы адстаяць сябе?”
Спадар: “Я спачатку хацеў, але потым склаў рукі”.
Карэспандэнтка: “Палічылі, што бессэнсоўна?”
Спадар: “Вядома”.
Юнак: “Канфлікты зь міліцыянтамі бывалі. Рэдка, але бывалі. Праўда, курсанты былі маладыя, і паводзілі сябе даволі ветліва з намі”.
Карэспандэнтка: “Ці абражала вас калі-небудзь міліцыя?”
Спадар: “Так. Калі быў перакрыты праспэкт з нагоды прыезду іранскага прэзыдэнта, я ехаў на ровары. І даішнікі пачалі кампаставаць мне мазгі, пачалі казаць, што я лаяўся мацернымі словамі. Я не ўжываў лаянкі, але яны крычалі, што я лаяўся матам”.
Карэспандэнтка: “А паскардзіцца не спрабавалі на іх?”
Спадар: “Спрабаваў. Я патэлефанаваў на тэлефон даверу МУС, нагаварыў на аўтаадказьнік, але ніякіх далейшых дзеяньняў не рабіў”.
Дзяўчына: “Я чалавек законапаслухмяны, і зь міліцыяй неяк не даводзілася сутыкацца”.
Спадар: “Ды яны заўсёды нейкія грубыя”.
Юнак: “Ішоў я 25 сакавіка, нікога не чапаў. Мяне затрымалі за тое, што ў мяне быў значак “Я кахаю Беларусь”. І за тое, што я размаўляў на беларускай мове. Патлумачылі затрыманьне тым, што я быццам бы лаяўся матам”.
Карэспандэнтка: “А вы спрабавалі паскардзіцца на іх?”
Юнак: “Там быў КДБ, гэта бессэнсоўна”.
Юнак: “Аднойчы ішлі з футболу, песьні сьпявалі. Падышлі міліцыянты, запыталіся, чаму парадак парушаем”.
Карэспандэнтка: “А ў якой форме?”
Юнак: “У вельмі грубай, мацернымі словамі”.
Карэспандэнтка: “А вы спрабавалі скардзіцца, адстойваць свае правы?”
Спадар: “Бессэнсоўна”.
Спадарыня: “Зь міліцыяй не спрачаюцца”.
Спадар: “Няма сэнсу адстойваць, забяруць, і ўсё”.
Карэспандэнтка: “Ці абражалі вас калі-небудзь міліцыянты?”
Юнак: “Не, не здаралася”.
Дзяўчына: “Не, не абражалі”.
