Эканаміст Станіслаў Гусак згадвае сваё жыцьцё ў Нігерыі. Кажа: калі параўноўваць інфармацыйныя паведамленьні 20-гадовай даўнасьці і цяперашнія, то істотнага адрозьненьня не відаць – сутычкі ўрадавых войскаў і фармаваньняў ваеўнікоў не спыняюцца ўжо 40 гадоў.
“Нашых спэцыялістаў (а мы ў Аджакуце будавалі мэталюргічны камбінат) працавала там амаль 4,5 тысячы чалавек, – расказвае Станіслаў Гусак. – У тым ліку было шмат людзей і зь Беларусі. І трэба канстатаваць: бандытызм там найвышэйшы. Былі выпадкі, калі нават забівалі людзей. Разам з намі працавалі немцы, дык вось мясцовыя спынілі машыну з двума нямецкімі адмыслоўцамі, абрабавалі іх і потым забілі. Было і так, што за ноч 6 дамкоў, дзе жылі нашы спэцыялісты, рабавалі мясцовыя бандыты”.
“Прыляціш у джунглі, і раптам у якога-небудзь племені будзе дрэнны настрой”
Бацька Ганны Баранавай апошнія гадоў дзесяць толькі зрэдку зьяўляецца ў Менску. Астатні час жыве і працуе наёмным пілётам у Дэмакратычнай Рэспубліцы Конга. Ён і цяпер у Афрыцы.
“Там ня створаныя элемэнтарныя побытавыя ўмовы, – гаворыць Ганна Баранава. – Абсалютна нікуды ня пойдзеш нават у той жа Кіншасе, дзе максымум тры цывілізаваныя будынкі. Сярод іх вышынны гатэль, дзе звычайна жывуць лётчыкі. Некаторыя жывуць у катэджах. Лічыцца, што там лепей, хоць катэджы не абароненыя сеткамі ад небясьпечных вусякоў і жывёлін. Да таго ж, як расказваў тата, можна прыляцець кудысьці ў джунглі, дзе мабільная сувязь не бярэцца, і раптам у якога-небудзь племені будзе дрэнны настрой. Тады яны могуць на экіпаж напасьці. Былі выпадкі, калі лётчыкі станавіліся ахвярамі гэтых плямёнаў”.
“Беларускія верталётчыкі ў Афрыцы маюць па 500 даляраў за баявы вылет”
Мянчук Аляксандар па кантрактах працаваў у шэрагу афрыканскіх краінаў. Ён ня верыць афіцыйным заявам – маўляў, у Афрыцы практычна няма беларусаў, якія ўвесь час жывуць ва ўмовах рызыкі. Апроч пілётаў, якія ўсё часьцей аказваюцца ахвярамі тэрарыстаў, на кантынэнце багата вайсковых інструктараў-беларусаў.
“Дакумэнтальнага пацьверджаньня я не магу даць на 100%, – гаворыць Аляксандар. – Але калі быў у Афрыцы, былі размовы пра беларусаў, якія ваююць у розных краінах. То бок нашы вайскоўцы, якія звальняюцца з войска, працуюць там. Прыкладам, мне расказвалі, што беларускія верталётчыкі ў Афрыцы маюць па 500 даляраў за баявы вылет. І гэта акрамя заробку – 2 тысяч даляраў, якія плацяць штомесяц”.
Трагічны лёс можа напаткаць людзей і ў краінах, якія не вядуць войнаў з паўстанцамі. Цягам двух апошніх гадоў ахвярамі тэрактаў сталі беларусы ў Эгіпце і Турэччыне. Летась два беларускія студэнты былі забітыя ў ЗША.
“Дай ім палец, яны адкусяць усю руку”
Найчасьцей выхадцы зь Беларусі сутыкаюцца з праявамі гвалту і тэрарызму ў Ізраілі. Віктар Швайч 12 гадоў жыве на поўдні Ізраілю ў Бэршыве. Пасьля леташняга ўзброенага канфлікту зь Лібанам ён кажа, што ня можа рызыкаваць жыцьцём малой дачкі. Віктар перакананы: мірна існаваць у атачэньні арабскага сьвету жыхаром Ізраілю ня ўдасца.
Днямі Віктар Швайч прыехаў у Беларусь, каб падрыхтаваць глебу для вяртаньня сям’і.
“Гэта ўсё нерэальна. Можна было пры Сталіну выслаць чачэнцаў у Казахстан. А ў Ізраілі арабаў высяляць няма куды, – апавядае Віктар Швайч. – Арабскія краіны іх таксама ня хочуць прымаць. Хоць яны і свае, але на ліха яны патрэбныя? Бо па сутнасьці сваёй гэтыя людзі – дай ім палец, яны адкусяць усю руку. Яны не разумеюць, што калі ты ім зрабіў дабро, то трэба дабром і адплаціць. Мясцовыя, карэнныя, вядома, цудоўна ведаюць арабскае насельніцтва і неяк да іх прыстасаваліся. Хоць бальшыня пры гэтым падтрымлівае радыкальную палітыку ўладаў. А што да прыежджых? Людзі проста вырашаюць бягучыя праблемы”.
“Нашых спэцыялістаў (а мы ў Аджакуце будавалі мэталюргічны камбінат) працавала там амаль 4,5 тысячы чалавек, – расказвае Станіслаў Гусак. – У тым ліку было шмат людзей і зь Беларусі. І трэба канстатаваць: бандытызм там найвышэйшы. Былі выпадкі, калі нават забівалі людзей. Разам з намі працавалі немцы, дык вось мясцовыя спынілі машыну з двума нямецкімі адмыслоўцамі, абрабавалі іх і потым забілі. Было і так, што за ноч 6 дамкоў, дзе жылі нашы спэцыялісты, рабавалі мясцовыя бандыты”.
“Прыляціш у джунглі, і раптам у якога-небудзь племені будзе дрэнны настрой”
Бацька Ганны Баранавай апошнія гадоў дзесяць толькі зрэдку зьяўляецца ў Менску. Астатні час жыве і працуе наёмным пілётам у Дэмакратычнай Рэспубліцы Конга. Ён і цяпер у Афрыцы.
“Там ня створаныя элемэнтарныя побытавыя ўмовы, – гаворыць Ганна Баранава. – Абсалютна нікуды ня пойдзеш нават у той жа Кіншасе, дзе максымум тры цывілізаваныя будынкі. Сярод іх вышынны гатэль, дзе звычайна жывуць лётчыкі. Некаторыя жывуць у катэджах. Лічыцца, што там лепей, хоць катэджы не абароненыя сеткамі ад небясьпечных вусякоў і жывёлін. Да таго ж, як расказваў тата, можна прыляцець кудысьці ў джунглі, дзе мабільная сувязь не бярэцца, і раптам у якога-небудзь племені будзе дрэнны настрой. Тады яны могуць на экіпаж напасьці. Былі выпадкі, калі лётчыкі станавіліся ахвярамі гэтых плямёнаў”.
“Беларускія верталётчыкі ў Афрыцы маюць па 500 даляраў за баявы вылет”
Мянчук Аляксандар па кантрактах працаваў у шэрагу афрыканскіх краінаў. Ён ня верыць афіцыйным заявам – маўляў, у Афрыцы практычна няма беларусаў, якія ўвесь час жывуць ва ўмовах рызыкі. Апроч пілётаў, якія ўсё часьцей аказваюцца ахвярамі тэрарыстаў, на кантынэнце багата вайсковых інструктараў-беларусаў.
“Дакумэнтальнага пацьверджаньня я не магу даць на 100%, – гаворыць Аляксандар. – Але калі быў у Афрыцы, былі размовы пра беларусаў, якія ваююць у розных краінах. То бок нашы вайскоўцы, якія звальняюцца з войска, працуюць там. Прыкладам, мне расказвалі, што беларускія верталётчыкі ў Афрыцы маюць па 500 даляраў за баявы вылет. І гэта акрамя заробку – 2 тысяч даляраў, якія плацяць штомесяц”.
Трагічны лёс можа напаткаць людзей і ў краінах, якія не вядуць войнаў з паўстанцамі. Цягам двух апошніх гадоў ахвярамі тэрактаў сталі беларусы ў Эгіпце і Турэччыне. Летась два беларускія студэнты былі забітыя ў ЗША.
“Дай ім палец, яны адкусяць усю руку”
Найчасьцей выхадцы зь Беларусі сутыкаюцца з праявамі гвалту і тэрарызму ў Ізраілі. Віктар Швайч 12 гадоў жыве на поўдні Ізраілю ў Бэршыве. Пасьля леташняга ўзброенага канфлікту зь Лібанам ён кажа, што ня можа рызыкаваць жыцьцём малой дачкі. Віктар перакананы: мірна існаваць у атачэньні арабскага сьвету жыхаром Ізраілю ня ўдасца.
Днямі Віктар Швайч прыехаў у Беларусь, каб падрыхтаваць глебу для вяртаньня сям’і.
“Гэта ўсё нерэальна. Можна было пры Сталіну выслаць чачэнцаў у Казахстан. А ў Ізраілі арабаў высяляць няма куды, – апавядае Віктар Швайч. – Арабскія краіны іх таксама ня хочуць прымаць. Хоць яны і свае, але на ліха яны патрэбныя? Бо па сутнасьці сваёй гэтыя людзі – дай ім палец, яны адкусяць усю руку. Яны не разумеюць, што калі ты ім зрабіў дабро, то трэба дабром і адплаціць. Мясцовыя, карэнныя, вядома, цудоўна ведаюць арабскае насельніцтва і неяк да іх прыстасаваліся. Хоць бальшыня пры гэтым падтрымлівае радыкальную палітыку ўладаў. А што да прыежджых? Людзі проста вырашаюць бягучыя праблемы”.
