Як далей будзе разьвівацца палітычны працэс у Беларусі? Хто лідэр беларускіх пратэстаў? Як улады бачаць сабе вырашэньне крызісу? Абмяркоўваюць блогер Сяргей Лаўрыненка і палітычныя аналітыкі Арцём Шрайбман і Віталь Цыганкоў.
Цыганкоў:
- На дадзены момант абодва бакі не выйграюць і не прайграюць. Кавалерыйскі наскок не атрымаўся ні ва ўлады, ні ў грамадзтва. Атрымліваецца тое, чаго ніводзін бок не чакаў.
- Адзін з магчымых варыянтаў разьвіцьця падзеяў — вэнэсуэльскі.
- Гісторыя дае падказкі. У 1996 годзе расейскія пасярэднікі спрабавалі мірыць Вярхоўны Савет і Лукашэнку. Насамрэч тады Расея не была адназначна на баку Лукашэнкі. Фракцыя Лукашэнкі ў ВС не прагаласавала за рашэньне, якое было дасягнутае пры расейскіх пасярэдніках. Што б Лукашэнка ні абяцаў у Сочы, ён гэтага ня выканае.
Лаўрыненка:
- Вельмі цяжка прагназаваць, адбываецца шмат выпадковых падзеяў, якія вельмі ўплываюць на далейшую хаду. Ступень хаосу будзе паглыбляцца.
- У нас няма такой крыніцы рэнты, як нафта ў Вэнэсуэле.
- Ёсьць зоны кампрамісу, і іх можна дасягнуць. Інаўгурацыя Лукашэнкі выступіла каталізатарам пратэставага руху.
- Абвяшчэньне Ціханоўскай сябе прэзыдэнтам — гэта стварэньне дваяўладзьдзя, там ёсьць мэханізмы, пра якія казалі і эўрапейцы.
- У NEXTA ёсьць кантакты са штабам Ціханоўскай, ня выключана, што лёзунг аб «народнай інаўгурацыі» — гэта ня проста лёзунг.
Шрайбман:
- Прастора для дыялёгу ўнутры краіны як адсутнічала раней, так і адсутнічае зараз. Сытуацыя нават пагоршылася тым, што Каардынацыйная рада фактычна абезгалоўленая.
- Умовы для ўнутранага дыялёгу будуць тады, калі Лукашэнка будзе адчуваць пагрозу ўласнай бясьпецы.
- Адзіная на сёньня прастора для дыялёгу — гэта прастора для дыялёгу паміж Менскам і Масквой.
- Стаўленьне Лукашэнкі да пратэстоўцаў як да меншасьці — шчырае, ён сапраўды думае, што калі ў яго і не 80%, але ўсё роўна большасьць. Ён ставіцца да іх прыкладна гэтак жа, як украінскае кіраўніцтва да лідэраў ДНР/ЛНР, маўляў, пра што размаўляць з марыянэткамі?
