Бабчанка жывы! Гэтая навіна, якая выбухнула як бомба, абляцела ўвесь сьвет. Спачатку гэта ўспрымалася, як чорны гумар, блюзьнерскі жарт. Аказалася — не, і праўда жывы здаровы, тое, што ўсе ўспрынялі як трагедыю, было, як высьветлілася, інсцэніроўкай спэцслужбаў. Ну, па-першае, дзякуй Богу, што жывы чалавек, з якім ужо разьвіталіся.
Але, па-другое, узьнікае пытаньне — а навошта? Адказ можна ўявіць сабе ў параўнаньні з альтэрнатывай. Не было б учорашняй інфармацыі пра забойства, не было б узрушэньня многіх і многіх людзей, не было б гарачых праклёнаў на адрас забойцаў, а выйшаў быў да публікі кіраўнік СБУ і паведаміў: намі раскрытая змова з мэтай забойства ў Кіеве расейскага журналіста Бабчанкі, нам вядомыя выканаўцы, замоўшчыкі — расейскія спэцслужбы.
Ну і што? Замаху няма, трупу няма, а ці была тая замова — сказалі б многія. Украінскім уладам і спэцслужбам не ўсе вераць. У іх там увесь час нейкія змовы выкрываюць. Ну і раскрыцьцё змовы, якая не прывяла да наступстваў — не навіна. Напэўна, гэта няправільна, несправядліва, але так уладкаванае людзкое ўспрыманьне, так збудаваныя мэдыя.
Ну а тут — фантастыка. Паўстаньне з мёртвых — на гэта адрэагуе ўвесь сьвет. Хрысьціянскі сьвет, па меншай меры. І зусім не з прычыны значнасьці самога Бабчанкі.
Калі мэтай было прыцягнуць увагу да інфармацыі СБУ аб замаху — гэтая паліттэхналягічная мэта была дасягнутая бліскуча. Пакуль яшчэ вельмі мала інфармацыі пра справу, але якая-небудзь іншая мэта пакуль не праглядаецца.
Ну а калі б злачынцу злавілі за руку за хвіліну да стрэлу — чым гэта было б горш? Навошта патрэбна была менавіта інсцэніроўка, упэўненасьць усіх (або многіх), што замах дасягнуў сваёй мэты? Хіба што дзеля наступнага сцэнару.
Выканаўца тэлефануе заказчыку: Паглядзі тэлік, я замачыў Бабчанку, заданьне выкананае. А ў адказ: Ну ты малайчына, што грохнуў Бабчанку, Расея цябе не забудзе, твае 30 тысяч знойдзеш пад вадасцёкавай трубой.
Мэта была запісаць менавіта такую размову і такое прызнаньне? Ну можа. Хацелася б гэтую гутарку паслухаць.
Для ўсяго астатняга менавіта інсцэніроўка была не патрэбная. Чыю і якую нечаканую, выкрывальную рэакцыю выклікалі, атрымалі арганізатары інсцэніроўкі? Людзі, якія паважаюць (ледзь не сказаў — паважалі) Бабчанку, сумавалі, абураліся, лаяліся, пракліналі, афіцыйная Масква сказала, што відаць самі ўкраінцы забілі, на Захадзе прыгадвалі і Нямцова, і Шарамета, і Скрыпалёў. Якая з гэтых рэакцыяў была нечаканай, якая адназначна паказала на вінаватага? Ні адна.
Паўтару — яшчэ не ўсе дэталі ясныя. Але з таго, што вядома, вымалёўваецца толькі адна мэта — зрабіць так, каб сьвет здрыгануўся, прыцягнуць яго ўвагу. Прыцягнулі. Але да чаго?
Больш зьмястоўны вынік гэтая апэрацыя прынясе толькі ў тым выпадку, калі ў украінскіх спэцслужбаў ёсьць жалезабэтонныя, забойчыя, на 200% пераканаўчыя доказы таго, што гэта сапраўды была замова і менавіта расейскіх спэцслужбаў. Доказы патрэбныя менавіта забойчыя. Таму што і сам характар інсцэніроўкі, і тое, што, як паведамляецца, выканаўцы — вэтэраны АТА, дапускае, а кагосьці і падштурхне да думкі, ці не інсцэніроўка ў гэтай справе ўвогуле ўсё.
У рэшце рэшт выдаць сябе за расейскіх разьведчыкаў маглі і іх украінскія калегі. А мог быць і проста прамы загад афіцэраў СБУ выканаўцам (ці «выканаўцам»), службовыя людзі прывыклі выконваць загады. Такая інсцэніроўка ў інсцэніроўцы, тэатар у тэатры.
Я не сьцьвярджаю, што так і было, балазе ёсьць каму разьвіваць падобныя тэорыі. Але перабіць іх можна толькі звышпераканаўчай доказамі. Можна меркаваць, што яны ёсьць, калі апэрацыю і праўда рыхтавалі некалькі тыдняў і пастку змайстравалі такую, зь якой не ўцячы.
Калі не — грамавы эфэкт ад сьмерці і ўваскрашэньня будзе працаваць супраць Украіны.
Але, зрэшты, ад гэтай апэрацыі нават у выпадку яе поўнага палітычнага, паліттэхналягічнага посьпеху застанецца, як у вядомым анэкдоце, асадачак.
Амаль суткі сотні, тысячы людзей ва ўсім сьвеце былі ў горы, у журбе, сумавалі, плакалі. Многія горача бічавалі забойцаў і іх гаспадароў. А гэтых людзей, іх пачуцьці, іх шчырасьць проста выкарысталі. Вашы сьлёзы і праклёны разагналі хайп. Усім дзякуй, усе свабодныя, спэктакль скончыўся.
Яно, вядома, як пісаў Шэксьпір: «Усё жыцьцё — тэатар, у ім жанчыны, мужчыны — усе акторы, і кожны не адну грае ролю». Акторы. Але не марыянэткі. А тут апынуліся марыянэткамі. А людзі ў прынцыпе не любяць, калі іх робяць марыянэткамі.
Ну і ёсьць яшчэ адзін момант. 29 мая ў Кіеве была інсцэніроўка. А што яшчэ было, ёсьць і будзе там інсцэніроўкай?
Зрэшты, за Аркадзя Бабчанку асабіста можна толькі парадавацца. Рэдкаму чалавеку даводзіцца прачытаць такую колькасьць адрасаваных яму нэкралёгаў і пачуць столькі пахавальных плачаў. За ўсіх астатніх радавацца ў сувязі з гэтым спэктаклем неяк не атрымліваецца.
Перадрук з парталу TUT.BY
Камэнтаваць тут можна праз Facebook. Калі вы ў Беларусі, любы камэнтар можа быць падставай для перасьледу з боку ўладаў